Taal is identiteit

De Hindoestaanse taal… een onlosmakelijk onderdeel van onze cultuur. Waar taal verdwijnt, merk je dat de cultuur sterft. Bij Hindoestanen zie je dat ook gebeuren: terwijl andere culturen in Nederland hun plaats maken mét behoud van eigen cultuur, geven wij onze identiteit op om vervolgens onzichtbaar te blijven in deze maatschappij.

Dit is niet van nu: vroeger werden Hindoestanen al gedemotiveerd om hun eigen taal te spreken. Op school kreeg je bijvoorbeeld straf als je Sarnami of Hindi sprak. Doordat het Nederlands op school als denktaal werd aangeleerd, werd het Sarnami/Hindi vaak weggecijferd. Er werd gedaan alsof we onze culturele identiteit moesten opgeven om mee te kunnen doen met de samenleving. Nu gebeurt dat nog steeds.

Nu hoeft het geen ramp te zijn als het Hindi verdwijnt. We kunnen ons prima redden in het Nederlands of Engels. Maar je mist iets. Een moedertaal biedt immers een identiteit en geborgenheid. Als we die opgeven, geeft het een gevoel alsof we tweederangs zijn. In het Hindi liggen onze roots, onze cultuur, onze (religieuze) tradities… Het Hindi is ook een taal met een prachtige geschiedenis. Steeds vaker komt ook de westerse wereld achter de rijkdom die geborgen zit in onze taal. Immers, heel veel woorden stammen af uit het Sanskriet, waar van alle  wereldtalen het Hindi het dichtst bij staat. Het is dan ook niet gek dat het Hindi de op twee na meest gesproken taal ter wereld is: je kunt je er uitstekend mee uitdrukken.

Het Hindi is eigenlijk een abstract kunstwerk. Je kunt het vergelijken met oudheden. Je kunt oudheden vernietigen, maar dan raak je toch wat kwijt. Ja, je kunt er foto’s van zien, maar dat is toch heel anders dan die oudheid van dichtbij ervaren. De kunst, het gevoel, de geschiedenis en cultuur… Het heeft iets nostalgisch. Zo is dat ook bij het Hindi. Onze voorouders hebben zo erg hun best gedaan om onze cultuur over te brengen naar Suriname en Nederland. Onze taal, onze kledingdracht, onze muziek, volksmuziek, ons eten en drinken en zelfs onze potten en pannen…

We zouden een enorme schat aan rijkdom verliezen als één van die nostalgische elementen zou wegvallen. Het is leuk en aardig dat iets op papier nog zou bestaan, maar als er geen sprekers of dragers meer zijn, dan raak je toch iets kwijt; de wereld wordt er armer en minder divers van. Met bloed, zweet en tranen hebben onze voorouders zoveel zaden voor ons geplant, waardoor wij vandaag de vruchten kunnen genieten. Het zou zonde (en naar mijn mening ook wreed en oneerbiedig) zijn om een zwaard te halen door hun jarenlange inzet en ons zo los te kappen van onze roots, die zij eeuwenlang in stand hebben gehouden.

Laten we die moeite respecteren, hun eeuwenlange inzet in stand houden, onze prachtige cultuur koesteren en bewaren. Natuurlijk moeten we meedoen met de maatschappij. Maar laten we onze eigen identiteit niet vergeten in onze zoektocht naar een ‘nieuw wij’, want met zo’n prachtige en veelgesproken taal en onze rijke cultuur en geschiedenis zijn we zeker de moeite waard. We hebben de maatschappij veel te bieden.

Nederland begint het belang van diversiteit te zien en biedt ons volop mogelijkheden om onze cultuur tot uitdrukking te brengen. Vele Hindoestaanse culturele stichtingen en verenigingen organiseren volop activiteiten om onze cultuur te behouden. We hebben een rijke cultuur en dat mogen we best laten zien!