Autoriteit binnen het hedendaagse hindoeïsme

Als ik vele praktijken zie, vraag ik me weleens af wat het hindoeïsme vandaag de dag is. Is het dat wat pandits zeggen, gaan we uit van de geschriften of hebben we liever eigen regels die we volgen onder het mom van zogenaamde tradities? Waar leggen we de autoriteit?

Velen die zich Hindoe noemen, pretenderen uit te gaan van de hindoegeschriften. Pandits en verschillende andere zogenaamde “Hindoekenners” beweren dat wat zij zeggen in de geschriften staat en dat zij handelen vanuit het rijkdom dat onze rishi’s ons hebben nagelaten. Maar is dit wel zo? Hebben onze geschriften werkelijk nog de autoriteit? Ik zie het niet. Als men iets wil weten over het Hindoeïsme gaan ze eerder naar een pandit of ‘geleerde’ dan dat ze de geschriften raadplegen. We beweren dat de hindoegeschriften onze autoriteit zijn, maar in de praktijk gaan we uit van wat de pandits zeggen en ook vooral naar wat de maatschappij zegt. Pandit en manay, dat is waar we de autoriteit tegenwoordig hebben gevestigd als het om het Hindoeïsme gaat.

Wat de pandit en de gemeenschap zeggen, wordt vaak voor waar aangezien. Hoeveel zogenaamde tradities zijn er wel niet die we in naam van het Hindoeïsme uitvoeren terwijl die eigenlijk ingaan tegen de hindoegeschriften? De ondergeschikte positie van de vrouw bij rituelen en tradities, het kastenstelsel, het op een voetstuk plaatsen van pandits, de schuine liederen bij sanskars, de ondergeschikte positie van de bruids familie bij huwelijken, de commerciele uitbuiting van religieuze hoogtijdagen als Holi, de mahaapattar bij overlijdenssituaties, de verering van zogenaamde brahmana’s… We beweren dat onze geschriften het hoogste gezag hebben, maar in de praktijk kennen de meeste Hindoes de teksten niet eens en gaan ze uit van wat pandits zeggen en wat hen altijd is meegegeven, ook al deinst dit in tegen universele waarden als gelijkheid, medelevendheid en broederschap.

Ik kan me nog goed herinneren dat iemand een keer op de site had gereageerd dat wanneer een zwangere vrouw trouwt, het kind ook getrouwd is met de man. “Het is zo, want mijn pandit zegt dat,” is wat de vrouw als argument gaf. Op de vraag op welke schriftuurlijke verzen dat was gebaseerd, heb ik tot op heden geen antwoord gekregen. Ik weet dat veel mensen dit beweren, maar even los van de geschriften… als we ons gezonde verstand gebruiken, weten we toch wel dat het nonsense is? Al roepen duizend mensen het; dat verandert de realiteit niet. Of denk eens aan het geven van een paraplu, slippers, deken et cetera aan een pandit wanneer iemand is overleden. Denken we nu werkelijk dat die spullen bij onze overleden dierbare terechtkomen, die niet eens een fysiek lichaam heeft? Voor velen zijn de woorden van zogenaamde pandits, rituelen en zogenaamde tradities kennelijk belangrijker geworden dan het gezonde verstand.

Misschien was dat swami Dayanands boodschap wel toen hij zei dat we terug naar de Veda’s moesten. De naleving hiervan is daar naar mijn mening teveel in doorgeslagen, maar er zit wat in. Laten we eens teruggaan naar de Veda’s in de zin van “ware kennis”, de ware kennis die ons middels de geschriften is nagelaten. We hebben niet voor niets vele geschriften. Het maakt niet uit als we op contradicties uitkomen. We kunnen ook aandacht besteden aan overeenkomsten én verschillen. Juist dat geeft ons een marge, waardoor we ruimte krijgen om te discussiëren. En dat mag. We zien dat ook in onze geschriften: grote delen hiervan bestaan uit dialogen. Zelfs Bhagavaan wordt bevraagd en bekritiseerd, en Bhagavaan geeft glimlachend antwoord.