Vaak word ik gemaild door jongeren die niet lekker in hun vel zitten. Ze delen hun ervaringen en zijn op zoek naar hulp. De meestvoorkomende reden is het milieu waarin ze opgroeien, en dan vooral de ouders. Het is erg om te zien dat ouders de reden zijn voor de geestelijke kapotmaking van hun kind. Het is immers hun taak om te zorgen dat hun kind zowel fysiek als mentaal sterk genoeg zijn om deze wereld aan te kunnen. Helaas gebeurt dat over het algemeen weinig tot niet.
Dagelijks gaan vele jongeren psychisch kapot aan de stressvolle situaties thuis. Ouders ruziën, familieleden hebben conflicten met elkaar, ouders ontnemen hun kinderen de autonomie. Sommige ouders zijn zelfs zo bezig met zichzelf, de familie en/of hun werk, dat ze geen tijd hebben voor hun kinderen. Dit soort situaties zorgen voor vele frustraties, die jongeren vaak niet makkelijk kwijt kunnen. Ze voelen een leegte in zichzelf en in hun leven, en gaan op zoek naar iets om die leegte op te vullen. Helaas komen ze hierdoor in aanraking met slechte praktijken. Veel jongeren zoeken hun troost in alcohol, tabak, drugs en seks. Door alcohol te drinken of drugs te gebruiken, beschadigen ze hun lichaam, en dat voelt goed, ook al is het maar voor even. Eigenlijk is het een vorm van automutilatie, je lichaam schade toebrengen om even geen pijn te ervaren.
Die leegte is niet zomaar. Jongeren erkennen het belang van autonomie zeer en strijden er ook vaak om. Hierdoor ontstaan er, vooral in Hindoestaanse gezinnen, conflicten met de directe omgeving, vooral met de ouders en dichtbije familieleden. Door dit soort conflicten is er vaak weinig gevoel van geborgenheid en verbondenheid thuis. De jongere gaat zich hierdoor verwaarloosd voelen en zoekt zijn/haar aandacht elders. De jongeren krijgen als het ware de kans niet om op te groeien in een omgeving van liefde, eenheid en respect. Dit terwijl ze er, zowel op sociaal-maatschappelijk niveau als op spiritueel niveau, volledig recht op hebben.
Wanneer ze deze rechten worden ontnomen, neemt een gevoel van waardeloosheid de geest over en bestuurt de jongere als het ware. Sommige jongeren hebben last van een stem in hun hoofd die zeggen wat ze moeten doen, en controle over die stem is er niet. Deze jongeren zijn mentaal niet sterk genoeg om weerstand te bieden tegen negatieve invloeden. Vooral in moeilijke tijden zullen ze snel omvallen. Het is dan ook geen wonder dat de meeste zelfmoord onder Hindoestaanse jongeren plaatsvindt.
Dagelijks zien we zulke “gehandicapte” jongeren in de maatschappij. Steeds meer jongeren raken stapsgewijs verwijderd van hun familie, verantwoordelijkheden en normen en waarden. Zo zie je maar weer hoe belangrijk de opvoeding en thuissituatie wel niet zijn. Als thuis niet genoeg gereedschap en bagage wordt meegegeven, wordt dat immers zichtbaar in de maatschappij. Het is niet het individu dat lijdt, maar de maatschappij als geheel. Jongeren zijn immers de toekomst. Als zij de normen en waarden niet meekrijgen, wie zullen dan onze normen en waarden doorgeven? Als zij niet goed functioneren in de maatschappij, hoe zal de generatie daarop dan gaan functioneren?
Wanneer je een kind op aarde zet, is het jouw taak als ouder om er een mens van te maken. Door het faciliteren van eten, drinken, slapen en studie maak je nog geen mens. Je kan het een naam, vorm en kennis geven, maar alleen liefde, respect, eenheid en kracht zullen het een (nobel) mens maken.
(Dit artikel is geschreven op verzoek van een groepje Hindoestaanse jongeren dat dagelijks met deze omstandigheden vecht. Het artikel beschrijft dan ook de situatie vanuit het standpunt van deze jongeren.)
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!