Een prachtige Divali-ervaring

Tradities en rituelen kunnen voor veel hindoes enorm waardevol zijn. Vooral de oudere generaties hechten er veel belang aan. Het geeft hen op een bepaalde manier een soort gevoel van veiligheid, gemeenschappelijkheid en een stukje identiteit dat wordt overgedragen en voortgezet. Hoewel ik me persoonlijk al enkele jaren niet meer getrokken voel tot de rituelen en tradities die ik van huis uit heb meegekregen, besloot ik me hier afgelopen Divali toch aan te houden.

Eigenlijk had ik er totaal geen zin in. Ik heb een baan van gemiddeld 50 uur per week, een stichting waar ik ook nog zo’n 30 uur per week mee bezig ben, mijn dagelijkse huishouden en daarnaast nog privécontacten die ik graag onderhoud. Waar haal ik de tijd vandaan om mijn huis grondig schoon te maken? En waarom zou ik eigenlijk aan Divali moeten doen, terwijl ik aan geen enkele hoogtijdag meer wat doe, omdat ik al dagelijks bid en mediteer? Daarnaast kan een dierbare van me ieder moment komen te overlijden. Diya’s branden, havana doen en dan nog die lekkere rookvorming in mijn huis, op mijn witte muren en mijn stoffen meubels… Ik zag het allemaal niet zitten en had al mijn smoesjes klaar om niet aan Divali te hoeven doen.

Maar toen ik maandagmiddag de schemering zag, voelde ik mijn handen toch kriebelen om die yama deep te branden. Ik besloot maar snel op te ruimen, te stofzuigen en te dweilen en brandde braaf voor zonsondergang een diya ter ere van Yama. Na wat mantrarecitatie en een persoonlijk gebedje voelde ik me opgelucht. Het is vreemd hoe een gebed van vijf à tien minuten je zo kan ontlasten. Ik besloot dus toch maar ook de rituelen van de Maha Lakshmi Puja te verrichten. De hele dinsdag heb ik alles voorbereid en woensdagavond zat ik mijn murti’s en havana kund klaar te zetten met het idee een kleine puja met havana te verrichten. Maar toen ik op het laatste moment een grote lota, mangobladeren en durva-gras tegenkwam, kreeg ik weer zo’n kriebelend gevoel: “Eigenlijk kan ik er ook een kalasha puja bij doen.” Uiteindelijk lagen al mijn religieuze spullen uitgestald.

Blijkbaar had het zo moeten zijn en ik besloot me dus over te geven aan mijn gevoel. Mijn rationele gedachten van “ik heb al meer dan een jaar geen praakritik puja meer gedaan” en “waarom doe ik dit, terwijl ik er normaal nauwelijks wat mee heb” waren ineens weg. Van het een kwam het ander en uiteindelijk zag ik ineens een hele vedi klaar en besefte ik me dat ik een uitgebreide yagya van drie uur lang had verricht. Meer dan ik eigenlijk van plan was en meer dan ik van huis uit heb meegekregen. Blijkbaar had mijn innerlijk dan toch behoefte om de rituelen en tradities van Divali uit te voeren. Toen ik na de yagya de kalasha, bloemen en lichtjes op mijn vedi zag staan, bleef ik ernaar kijken en voelde ik een enorme last van mijn schouders glijden. Ik voelde me steeds meer ontspannen en ben na het eten op de bank in slaap gevallen.

De volgende ochtend werd ik wakker en mijn raksha deep (beschermlicht) brandde nog steeds, alsof het de hele nacht over me heeft staan waken. Langzaam ging het uit en alle stress en spanning waren verdwenen uit mijn lichaam. Het was een prachtige Divali-ervaring die ik een ieder zou toewensen.