India is een prachtig land en Himachal Pradesh is werkelijk het land van de goden. Ik heb de afgelopen tijd veel gereisd en heb op veel prachtige plaatsen mogen zijn en bijzondere ervaringen mogen hebben.
Ik voel me thuis, kom op de meest bijzondere plaatsen, ontmoet inspirerende mensen en word overladen met inzichten die voor mij heel waardevol zijn, maar soms ook wel heel schokkend en dan staat mijn wereld even op z’n kop.
Deze reis doet dan ook heel veel met mij en dat valt me soms best zwaar. Er gebeurt zoveel en er komt zoveel op me af, dat ik het maar moeilijk kan kanaliseren. Ieder moment wordt gevuld met ladingen vol ervaringen en inzichten, en er lijkt geen einde aan te komen. Ik voel me net een processor die heel hard aan het draaien is. Zo hard, dat ik nu bijna niet meer kan functioneren.
Fysiek, mentaal en emotioneel ben ik op. Sinds een paar dagen ben ik ziek en pas sinds gisteren houd ik mijn eten en drinken binnen. Mijn reis voelt als een zware detox van lichaam, geest en emotie. Een enorme aanslag, die vervolgens ruimte maakt voor nieuwe energie en nieuwe bouwsels. Althans, dat laatste hoop ik dan, aangezien ik nu echt op een punt zit dat er van alles kan gebeuren.
Ik voel me momenteel namelijk heel kwetsbaar. Ik heb nauwelijks energie en mijn stem is compleet weg. Mocht er iets gebeuren, dan kan ik mezelf niet verdedigen. Dat maakt me best angstig en verdrietig, aangezien ik de mensen hier niet vertrouw (ben in Old Manali). Geef sommige Indiase mannen ook maar een beetje respect of aandacht en ze denken dat ze alles kunnen maken. Hulp vragen doe ik dus ook maar liever niet. Ik neem geen risico en zal mijn boontjes zelf moeten doppen.
Dus de focus ligt op puur rusten, eten, drinken en aansterken… Hoop dat ik me snel beter voel.
Update: In Old Manali waren er veel (buitenlandse) toeristen die zich misselijk gedragen naar vrouwen, drugs gebruiken en snel agressief worden. In de 5 dagen dat ik er was, heb ik diverse vechtpartijen gezien (waaronder eentje waarbij ik bijna een steen op mijn hoofd heb gekregen), ben ik meerdere malen lastiggevallen en hoorde ik dat er recentelijk andere vrouwen (ook toeristen) zijn verkracht in de buurt. Er waren wel een paar mensen die tussendoor een oogje in het zeil hielden, maar dit alles maakte mij best bang, vooral omdat ik me heel kwetsbaar voelde, doordat ik ziek en zwak was en er totaal geen geluid uit mijn keel kwam. Zodra sommige mannen dat wisten, gingen ze zich ook nog misselijker naar me gedragen. Dat vond ik heel eng en uiteindelijk heb ik besloten naar Rishikesh te vertrekken, om me veiliger te voelen en op een lagere ligging aan mijn herstel te werken. Het was een risico, aangezien het een reis van 15 uur was en ik nog steeds erg ziek en zwak was, maar veiligheid boven alles, I guess…..
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!