Sinds ik terug ben van een 10-daagse vipassana-meditatie vraag ik me continu af wie ik eigenlijk ben, wat ik belangrijk vind, wat mijn talenten zijn en welke dromen ik wil waarmaken.
In de dagelijkse jungle komt er van alles op me af. Er zijn zoveel mogelijkheden, uitdagingen en keuzes die ik moet maken. Tegelijkertijd heb ik familie, vrienden, opdrachtgevers en mensen uit de hindoegemeenschap die verwachtingen van mij hebben.
Langzamerhand ben ik erachter gekomen dat ik mijn leven altijd heb laten leiden door al die verwachtingen, en dat ik de ander altijd voor mezelf heb gesteld. Ik ben hele dagen bezig verwachtingen van anderen waar te maken en mijn eigen ik, talenten en dromen op de achtergrond te schuiven.
Ik houd mezelf gevangen en gespannen in een wereld van verwachtingen. Soms merk ik dat ik ook onmogelijke dingen van mezelf verwacht. Fulltime werken, de stichting in mijn eentje managen, workshops en cursussen geven… en ondertussen nog sociaal zijn, sporten en gezond eten.
Maar als ik dan weer even mediteer, ontdek ik weer hoe lekker het voelt om mezelf vrij te maken van al die verwachtingen. Het is dan weer duidelijk: die eerste stap moet worden gezet, en mijn gevoel zegt dat ik er tussenuit zal moeten gaan om die stap te nemen. Anderzijds is er een sterke droom die een praktische actie vereist om het waar te kunnen maken.
Daar zit ik weer voor een wolkenveld, terwijl de hemel er zo helder en kleurrijk uitziet…
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!