Sinds het moment dat ik de ‘rat race’ heb verlaten, heb ik te maken gehad met verschillende klappen en instortingen. Mijn leven raakte ondersteboven en ik raakte binnenstebuiten, omdat er veel oude dingen naar boven kwamen. Gevoelens, emoties, herinneringen en heel veel onverwerkte gedachten. Om eerlijk te zijn, voelde het alsof ik een pleister van een onverzorgde wond had weggehaald, waarbij er veel bloed en pus uit kwam.

Vele malen ben ik flauwgevallen, ingestort en in periodes terecht gekomen waarin ik heel laag in mijn energie zat en letterlijk alleen maar op bed kon liggen. Vele malen was ik zelfs te zwak om een fatsoenlijke maaltijd voor mezelf te bereiden. Jeetje, wat heb ik veel eten besteld in die tijd! Ik denk dat mijn buren het door hadden, aangezien ze soms ineens iets gezonds voor me klaarmaakten en me vaak probeerden op te beuren. Ik kon geen therapie krijgen, omdat mijn huisarts me niet serieus nam en me liever slaappillen voorschreef dan naar mijn hulpvraag te luisteren en mij door te verwijzen naar een psycholoog.

De eerste maanden waren erg zwaar. Mijn energieniveau wisselde enorm en als ik ook maar een beetje energie had, gebruikte ik die om te werken, wat geld te verdienen om mezelf te onderhouden en opruimrondes te doen van mijn woning en spullen. Er “gebeurde” niet veel in mijn leven, behalve mijn motorrijlessen (en later mijn fysieke training) waarbij ik bleef vallen en falen. Ik verloor steeds mijn zelfvertrouwen, maar mijn gekke instructeur leek me niet op te geven. (Dus waarom zou ik dan opgeven?!)

Er is geen twijfel over mogelijk dat ik door de grootste detox heen ging die ik ooit had gehad. Allemaal door die ene beslissing om mezelf mijn prioriteit nummer 1 te maken, de puinzooi van mijn leven op te ruimen en mijn leven te transformeren in het leven dat ik graag wilde. Het was niet makkelijk (en dat is het nog steeds niet). Ik heb veel opgeofferd, keihard gewerkt wanneer ik daartoe in staat was en zelfs nu ik in India mijn droom aan het leven ben, vecht ik nog steeds met mijn demonen. Om eerlijk te zijn, voelt het alsof ik nog steeds middenin een transformatie zit.

Tijdens deze Indiase lockdown heb ik de ruimte om veel te reflecteren op deze gekke laatste jaren. Het voelt alsof ik nu eindelijk bepaalde dingen kan loslaten. Toch heb ik ook soms nog met lage energieniveaus te kampen. Ik zit nu al 38 dagen binnen en mijn reis is absoluut niet gegaan zoals ik verwacht had. Daardoor neig ik er nog weleens naar om teveel na te denken en dan voel ik me weer verdrietig en licht depressief. Ik praat dan met mijn huisgenoot of kijk een ‘motiverende’ film zoals Brittany Runs A Marathon (hebben jullie tips voor soortgelijke films?? Ik heb er al zoveel gezien🙈).

Iedere keer als mijn energie weer normaal wordt, werk ik aan het opzetten van mijn online cursus en anders eet, drink, rust, douche en slaap ik alleen maar. Ik ga met een slakkentempo vooruit deze dagen, vooral nu mijn zomeractiviteiten recent zijn gecanceld. Het lijkt erop dat deze gekke COVID-19-situatie ons niet met rust zal laten tot op z’n vroegst september. Maar ik leer nu met deze leegte om te gaan en er het beste van te maken. Minder streng zijn voor mezelf, mijn stappen kleiner maken en de dingen nemen zoals ze komen (en hopen dat ze op dezelfde manier ook weer weggaan😅🙈).

Pfoe, het voelt alsof er een olifantenvoet van mijn borst af is gegaan terwijl ik dit schrijf…😅

“Give yourself a break. You’re not perfect. No one is. You don’t have to be at the top of your game every day. No one is happy all the time. No one loves themselves always. No one lives without pain.”

– @tinybuddha (Twitter)
0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *