Ieder mens heeft weleens een moment in het leven meegemaakt waarop hij/zij geen uitweg meer zag vanuit de vele problemen. De moeilijke omstandigheden wekken zoveel vervelende emoties op, dat we niet meer weten wat we moeten doen.

We bevinden ons in een ruimte waarin geen deur noch raam te zien is door de duisternis. We lopen rond om een uitweg te zoeken, botsen tegen muren, struikelen over rotsen, stoten een aantal keren ons hoofd doordat we een verkeerde weg inslaan. Maar we blijven wegen zoeken. We blijven doorzetten om uit de donkere ruimte te komen. Maar op een gegeven moment worden we moe. Het voelt alsof het duister het licht heeft overwonnen. Terneergeslagen zitten we op de grond, met de handen in het haar, rimpels op ons voorhoofd en tranen die onze ogen uitstromen als een kraan die maar niet dicht wil.

De wonden zijn groot en diep, doen ontzettend pijn en ze willen maar niet helen. Dagen, weken en maanden gaan eroverheen, soms zelfs jaren… maar de pijn is intens en de wonden lijken maar niet te helen. Op een gegeven moment lukt het ons de wonden dicht te hechten, maar na een tijdje lijken de hechtingen kapot te gaan en lijkt alles weer opnieuw te beginnen. Weer gaan we de strijd aan. De donkere ruimte, het steeds weer vallen en opstaan, het huilen en schreeuwen van de pijn… Sommigen geven hier op, sommigen vechten door en slagen er uiteindelijk in de wonden te helen. Littekens blijven, maar het grootste leed is overwonnen.

Of men het nu opgeeft of niet, bij sommige mensen is de wanhoop zo intens, dat ze de zin van het leven niet meer zien. Bij sommigen uit dit zich in depressie, anderen gaan in zichzelf krassen, anderen pijnigen zichzelf door niet meer te eten en te drinken. Hierdoor komen ze in een nog dieper dal terecht, waarin alles nog erger tegen lijkt te zitten en de wanhoop alsmaar groter wordt. Sommigen beginnen drugs te gebruiken, sommigen alcohol, sommigen tabak. Sommigen beginnen korte kleding te dragen, sommigen worden teruggetrokken en beginnen in hun eigen wereldje te leven. Enkelen maken zelfs daadwerkelijk een eind aan hun leven! Het is schrikwekkend wat voor vormen het leed allemaal kan aannemen.

Vaak hoor ik mensen zeggen dat zulke mensen laf zijn en zwak, dat ze hulp moeten zoeken en dergelijke. Uiteraard is het niet wijs om jezelf te pijnigen of een einde te (willen) maken aan je leven. Maar de omstandigheden en emoties lijken je op zo’n moment ertoe te dwingen. In die donkere ruimte zie je niets en niemand, laat staan mensen die een helpende hand naar je uitstrekken. En hoe meer emoties en moeilijke omstandigheden, hoe meer je in een hoekje lijkt te worden gedreven, waardoor je niet meer verder durft te stappen. Het voelt alsof je niets meer kunt doen en je daar voor altijd blijft zitten. Je hebt immers van alles geprobeerd, maar niets helpt.

Dit artikel is niet bedoeld om zelfmoord(neigingen) goed te praten. Nee, absoluut niet. Met dit artikel probeer ik slechts een beeld te schetsen van de ontzettend emotionele en moeilijke situatie waarin zo’n slachtoffer zich bevindt. Regelmatig heb ik te maken met mensen die zich in dergelijke situaties bevinden en vaak hoor ik anderen hierover oordelen. Meedogenloos lijkt er geslingerd te worden met denigrerende termen. Veroordelende termen als laf, zwak, bang, dom en zondig; die hoor en lees ik vaak. Ik wil duidelijk maken dat deze mensen niet laf, zwak, bang of dom zijn. Nee, zij zijn ontzettend sterk!

Zij hebben al die tijd keihard gevochten. Ondanks vele wonden hebben zij doorgevochten en het resultaat hiervan is dat de meesten van hen vandaag nog steeds leven! Sommigen staan, sommigen zitten er teneergeslagen bij. Maar het feit dat zij er – ondanks alle leed die zij hebben moeten doorstaan – nog zijn, duidt op hun enorme kracht. In de ogen van zichzelf zijn ze misschien verloren, maar zwak zijn ze absoluut niet; ze beseffen het alleen zelf nog niet. Misschien weten ze het ergens wel, maar realiseren ze het zich niet goed genoeg om het elk moment te behouden.

Maar wij als medemens kunnen deze mensen helpen. Wij kunnen ze bewust maken van hun kracht door met ze in dialoog te gaan, ze te empoweren, ze moed in te spreken, ze herhaaldelijk uit te leggen hoe sterk ze werkelijk zijn. Laten we dat dan ook doen. Laten we proberen ons in te leven in de persoon die het zo moeilijk heeft, laten we zijn/haar hand vastpakken en ze laten weten dat ze niet alleen zijn. Misschien kunnen we de situaties niet oplossen, maar we kunnen ze in elk geval laten weten dat we er zijn en dat we om ze geven.

Laten we zulke mensen niet veroordelen en nog meer de grond inboren met allerlei harde woorden, maar juist hun enorme kracht benadrukken en hun moed vergroten. Laten we ze helpen een uitweg te vinden. Zij kunnen ons misschien niet zien, maar vaak kunnen wij ze wel zien, naar ze toelopen om hun hand vast te pakken en er een brandende diya in te leggen. Wij kunnen ze helpen hun zicht te vergroten. Wat zou het toch mooi zijn om er als samaaj te zijn voor onze medemens en ze te helpen waar we kunnen.

1 antwoord

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *