Ik moest dit onderwerp ooit aansnijden. Toen ik las dat het deze week de Week Tegen Pesten is, besloot ik dat het nu eens tijd werd om mijn verhaal te delen. Een verhaal dat me aan het hart ligt en waarmee ik me wellicht kwetsbaar opstel in het openbaar. Maar ik deel het omdat ik weet dat veel mensen gepest worden. Ik hoop dan ook dat iemand hier wat aan heeft, zich niet alleen voelt en zich gesteund voelt.

Op de basisschool ben ik jarenlang gepest, van groep 3 t/m 8. Bijna elke dag bevond ik me in een klas van treiterende kinderen die vervelende opmerkingen maakten, me buitensloten, me letterlijk omduwden, over mijn rug liepen en me zelfs weleens sloegen. Ik was één van de jongsten en een enorme studiebol. Ik zat zelfs in de hoogbegaafdenclub, omdat ik goed kon leren en groep 4 had overgeslagen. Leren was mijn hobby en ik was dus erg serieus op school. Ik vroeg de juf zelfs om huiswerk, zodat ik ook thuis bezig kon zijn met leren. Een slimme meid, vonden de juffen, maar ze maakten zich ook zorgen. Op sociaal gebied was ik namelijk gesloten, onzeker en ook wel een beetje bang. Veel vriendinnen had ik niet en ik liet anderen makkelijk over me heen lopen (zelfs letterlijk). Ik zei er niets van en kwam nooit voor mezelf op. Dat idee kwam simpelweg niet in me op, terwijl ik mezelf van binnen alleen maar ongelukkiger voelde.

Ik heb het geluk gehad dat ik daarna naar Brabant ben verhuisd, naar een plaats ver van al die pestkoppen. Hoewel ik nog steeds gesloten en onzeker was, kon ik op de middelbare school met iedereen omgaan. Iedereen accepteerde me zoals ik was en ik leerde zelfs van mijn klasgenoten hoe ik kon genieten van het leven en voor mezelf kon opkomen. Ik kwam in een VWO+ klas terecht waar ik veel te maken kreeg met schrijven. Ik schreef toen, samen met een klasgenoot, mijn eerste boek en daarna ben ik nooit meer gestopt met schrijven. Ik ben steeds meer gaan bloggen en startte mijn eigen website (inmiddels gegroeid tot de site waarop je nu bent). Hoewel de littekens van het pesten voor mij nog altijd zichtbaar zijn, merk ik dat het me anders in het leven heeft doen staan. Veel mensen die gepest zijn, krijgen het gevoel dat ze niets kunnen of niks waard zijn. Maar ik ben juist in het “niks te verliezen, alles te winnen” beland. Een soort overlevingsmechanisme…

Natuurlijk zijn er tussendoor ook mensen geweest die mij mijn geluk niet gunden en hebben geprobeerd mijn successen te belemmeren. Zo ben ik ook tijdens en na mijn hbo-opleiding jarenlang gepest, zelfs door mensen die ik erg vertrouwde. Ik ben op verschillende manieren lastiggevallen en bedreigd. Telefonisch, via e-mail, persoonlijk… Om mij nog extra te pesten, is er een e-mailadres aangemaakt dat slechts één letter verschilt met mijn e-mailadres en vanuit dit e-mailadres zijn toen belachelijke mails verstuurd die zogenaamd van mij zouden zijn. Deze pestkop heeft die mails vervolgens doorgestuurd naar een hele mailinglist, waardoor ik tot op heden door veel Hindoestanen scheef word aangekeken als ik op straat loop. Mensen smoezen, verzinnen sappige verhaaltjes en roddelen over me. Lange tijd heb ik me hier erg rot en machteloos door gevoeld, maar later dacht ik: “Wauw, blijkbaar ben ik heel belangrijk; iedereen praat over me.” Ik voelde me soms wel even een celebrity. Achteraf kan ik er best om lachen.

Hoewel ik me vaak alleen en machteloos heb gevoeld, hebben de littekens van het pesten me vooral gemotiveerd om wat van mijn leven te maken. Op mijn zestiende had ik al mijn eerste bijbaantje in mijn vakgebied, als interviewster. Ook schreef ik vrijwillig artikelen voor verschillende opdrachtgevers en natuurlijk mijn eigen blog. Inmiddels heb ik meer dan 1000 artikelen geschreven, twee boeken, diverse radioprogramma’s gemaakt en zelfs een professionele video. Mijn studie heb ik allang afgerond en ik heb al drie jaar mijn eigen bedrijfje. Daarnaast heb ik, ondanks alle tegenslagen, smaad en laster, een stichting opgericht waarbij ik tevens een gedrukt magazine ontwikkel en uitbreng. Veel mensen zijn trots op wat ik allemaal heb bereikt (“en dat op zo’n jonge leeftijd al!”). Ik zelf natuurlijk ook wel. Maar op de achtergrond zullen de gevolgen van het pesten nog altijd een rol blijven spelen. Alleen ik zie mijn littekens en weet hoe zwaar het is geweest om tussendoor te blijven doorzetten en op te staan na elke val.

Duizenden keren hebben mensen me laten struikelen en allerlei obstakels op mijn pad geplaatst, zodat ik steeds weer viel. De vele littekens zijn heel langzaam aan het vervagen, maar voor mij zijn ze nog steeds zichtbaar. Ik weet bijvoorbeeld niet of ik ooit nog iemand écht zal kunnen vertrouwen. Maar mijn geluk heb ik gevonden, leven zal ik zeker en ik zal doorzetten tot ik erbij neerval…

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *