Het licht in de wereld

Aanstaande maandag begint Divali al. Ik hoor velen om me heen al praten over de grote schoonmaak die bijna klaar is, de diya’s die gekocht zijn en de mantra’s die ze aan het oefenen zijn. “Het wordt een feest van licht, warmte, rituelen en lekker eten,” zei een vriendin van me laatst nog. Normaal ben ik in deze periode ook in de weer met de voorbereidingen voor Divali. Maar dit jaar gaat het nogal langs me heen…

Ik ben nog steeds aan het bijkomen van die klok die een uur achteruit is gegaan. Een jetlag, de langere dagen en het donker, de kou en regen die zo overheersen. Het lijkt wel alsof ik in een herfstdip terecht ben gekomen. De bladeren die van de bomen zijn gevallen doen me alleen maar denken aan bossen vol rust waar je je heerlijk kunt terugtrekken en kunt genieten van de stilte om je heen. Alsof ik lange tijd in een park aan het rennen was en eindelijk eens onder een boom ben gaan zitten om bij te komen. Ik voel me moe en heb alleen maar zin om te rusten en te mediteren, tot mezelf te komen, me terug te trekken en even lekker de wereld om me heen te vergeten.

De Divali-sfeer is bij mij thuis dan ook niet te bekennen. Die grote schoonmaak van mijn huis, de speciale boodschappen om wat lekkers te bereiden, de mooie kleurrijke diya’s… Er is geen spoor van te bekennen. Met tegenzin heb ik wat simpele aarden diya’s gekocht, die nog steeds in de plastic tas liggen waarin ik ze heb meegekregen uit de winkel. In het midden van alle duister ben ik op het punt gekomen dat ik de focus niet meer leg op mijn omgeving. Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik kan blijven rennen, schoonmaken en lichtjes aanmaken, maar ik daar niets mee opschiet. Uiteindelijk word ik alleen maar moe, blijven die bladeren op mijn pad vallen en gaan mijn lichtjes uit door de harde wind. Daar gaat mijn moeite…

Daarom heb ik deze Divali besloten mijn eigen innerlijke koers te volgen, mijn radar die me zegt rustiger aan te doen en even lekker te genieten van de rust en stilte om me heen. Ik kan mijn energie steken in het grondig schoonmaken van mijn huis, maar stof zal blijven komen en alles kan niet eeuwig spik en span zijn. Ik kan duizenden lichtjes aanmaken, maar die zijn na een paar uurtjes uitgebrand. Ik kan lekkernijen klaarmaken, maar na een uurtje is mijn buik wel gevuld. Steeds meer besef ik me dat alles om me heen tijdelijk is. Het enige wat ik uiteindelijk overhoud, is mijn eigen innerlijke zelf. Helaas heb ik die al lange tijd verwaarloosd. Het is tijd dat ik daar mijn aandacht op richt en die eens flink schoonmaak, verlicht en verwen. Als ik het lichtje in mezelf brand, zal geen enkel stof, duister of harde wind me nog kunnen vermoeien. Zoals het boeddhistische gezegde luidt: “Wees het licht dat je de wereld in wilt sturen.” Tijd om dat lichtje te worden…