“Jij lijkt best een trotse hindoe. Waarom ben jij niet zo fundamentalistisch als bijvoorbeeld de moslims die een jihad-oorlog voeren om mensen te bekeren?” Een vraag die ik kreeg toen een 17-jarige scholiere mij interviewde voor haar schoolproject. Ook een bekende pandit zei tegen mij dat we fundamentalistisch moeten zijn en ervoor moeten zorgen dat meer mensen hindoe worden. Weet u, ik geef er niets om. Juist het feit dat ik een trotse hindoe ben, is de reden waarom ik niets geef om religieuze oorlogen en dergelijk fundamentalisme.
De basis van het hindoeïsme is het besef dat iedereen in essentie een atoom is van het Goddelijke. Alles is doordrongen door één en dezelfde goddelijke essentie die we bij verschillende namen kennen. “Vasudhaiva kutumbakam,” is wat de Veda’s ons leren: “De wereld is één familie”. Wij maken geen onderscheid tussen Gods kinderen en vervallen mensen; iedereen is in essentie gelijk. Ahimsa is ons motto, geweldloosheid. Wij voeren dan ook geen oorlogen om onze religie en levensfilosofie zogenaamd superieur te laten lijken en andere religies af te wijzen. Wij plaatsen mensen niet in hokjes om vervolgens de baas over hen te spelen. We kijken niet neer op onze medemens omdat hij/zij een andere religie aanhangt. Wij geloven in een liefdevolle God, die zich ontfermt over ál zijn kinderen, of die kinderen zich nu hindoe, christen, moslim, jood, atheïst of wat dan ook noemen. Het Goddelijke zoals wij vereren, ontfermt zich zelfs over de dieren door vegetarisme voor te schrijven, want dieren kennen ook leed en emoties. Het Goddelijke leert ons respect te hebben, niet onnodig onze medewezens te pijnigen.
Nee, wij voeren geen religieuze oorlogen. Wel zijn wij vaak slachtoffer geworden van zulke jihads en nog steeds worden dagelijks vele hindoes koelbloedig vermoord, alleen maar om het feit dat zij hindoe zijn. Ironisch, vooral als je je bedenkt dat hindoe “iemand die leed wegneemt” betekent. Onze levensfilosofie is gebaseerd op geweldloosheid en zelf moeten wij zoveel leed doorstaan. In naam van andere religies zijn vele van onze geschriften verbrand, onze mandirs vernietigd, andere religies met het zwaard verspreid over India. Onze vrouwen zijn verkracht, ontvoerd en vermoord door moslims en christenen, maar wij hebben nooit hun religie aangevallen. Wij hebben alleen de zondaars aangevallen door middel van revoluties, om op te komen voor onszelf, voor onze rechten. Maar andere godsdienstigen aanvallen puur vanwege hun religie… Nee, zo zijn wij niet. Wij noemen onszelf dan ook liever geen fundamentalist, want al die extremisten doen dat. Het woord fundamentalisme heeft daardoor een heel negatieve lading gekregen. Daar willen wij ons niet mee inlaten. Wij zijn liever gewoon hindoe: wegnemers van leed.
Beste Ranjita,
Bij toeval op deze site gestuit en ik vind deze website echt een geweldig iniatief. Mijn complimenten! Wou dat zulks bestond toen ik nog een tiener was, maar ben blij dat ik deze alsnog heb mogen vinden.
Betreffende je column ben ik het met het merendeel eens. Echter is de wereld dynamisch en constant aan verandering onderhevig, wat maakt dat het niet meer genoeg is ‘gewoon’ (als in passief) Hindoe te zijn/ te praktiseren.
We hoeven zeker geen geweld te gebruiken of proberen mensen te bekeren maar dat neemt niet weg dat we onze Hindu Dharma niet wat meer in het voetlicht mogen plaatsen. Brengt een zekere dynamiek met zich mee waardoor voorkomen wordt dat mensen die zich anders ontheemt zouden voelen en daardoor aansluiting proberen te zoeken bij andere elementen uit de samenleving, de aansluiting missen met hun afkomst.
We zijn als collectief te lang passief geweest. (Volgens sommigen is deze instelling vooral te danken aan eeuwen van invasies, destructie, bekeringen, desinformatie, Britse overheersing etc. etc. maar dit is een punt voor een andere discussie.)De tijd is aangebroken om voor ons zelf op te komen, onze trots uit te dragen wat betref ons afkomst, religie en cultuur. Anders wordt er vooral over ons geleefd en gedaan, anders dan zelf te leven en te doen. Verklaar dit ook als de hoofdreden voor de overweldigende winst die de BJP onder leiding van N. Modi heeft behaalt.
Hoop dan ook dat dit het startsein is voor een kentering in de pschyche van de Hindus in India en zo als katalysator zal dienen voor de Hindustanen wereldwijd. Als dit in combinatie met het economisch potientieel in India eenmaal wordt ontluikt waardoor tevens in de basisbehoeften van de massa voorzien zal worden zal er uiteindelijk ook meer aandacht gegeven kunnen worden aan het uitdragen van godsdienst, kunst, taal, historie, cultuur enz enz. In deze onderling verbonden wereld zal hierdoor de in de Diaspora verblijvende Indiers in het algemeen en de Hindus in het bijzonder eindelijk weer tot een eenheid kunnen komen. Vasudhaiva kutumbakam!
Zo zie je maar waar een zoekopdracht naar een karhi recept toe kan leiden…ahaha
Groeten,
Shailendersain
Hallo Shailendersain, mooie reactie! Ik denk dat het zeker mooi is als onze Hindoe Dharma meer zichtbaar wordt in de verschillende samenlevingen. Onze bescheidenheid siert ons en tegelijkertijd merken we dat diezelfde bescheidenheid ons vaak verder van onze actieve Hindoe-identiteit brengt. Daar ben ik het wel met je eens. Wat is jouw voorstel als we het over Nederland hebben?
Beste Ranjita,
Ik denk dat een tweesporenbeleid gevoerd dient te worden.
1. Eén van onze buurlanden herbergt de grootste Indiase gemeenschap in de EU waarvan bijna de helft Hindu is. Hier dwarsverbanden mee ontplooien lijkt me een goed startpunt. Kan er een kijkje in de keuken genomen worden hoe zij daar jongeren begeleiden in de zoektocht naar hun identiteit. Vervolgens beleid uitstippelen en verder uitkristalliseren met reeds bestaande (en evt. nieuw op te richten)NL’se organisaties.
2. Lijkt me het beste en meeste kans van slagen hebben wanneer jongeren hier zelf een hoofrol in vervullen en er bottom up draagvlak voor creeeren.
Wie weet gebeurt dit al want ik heb niet echt veel zich op recente ontwikkelingen. Maar als ik naar mijn eigen jeugd terug kijk zou ik het fijn gevonden hebben wanneer er zulke structuren zouden zijn. Dan kon ik ergens terecht, aansluiting vinden om zo mijn identiteit verder te ontplooien met gelijksgestemden. Wanneer je in je eentje op zoek gaat weet je vaak niet waar te beginnen en doe je van alles een beetje op zonder echte verdieping en herken deze manco ook wel bij leeftijdsgenoten en familieleden.
Hallo Shailendersain, bedankt voor je reactie.
Zelf denk ik dat we eerst naar onze eigen gemeenschap in Nederland moeten kijken. Men denkt vaak dat het gras groener is aan de overkant, maar hier in Nederland zijn er ook veel Hindoeorganisaties succesvol actief, al is dat vaak op kleine schaal. Veel Hindoes hebben hun stem klaar dat het Hindoeïsme zichtbaarder moet worden en natuurlijk willen we dat allemaal graag. Maar wat zien we vaak in de praktijk? Wanneer organisaties serieuze krachten of middelen zoeken, zijn diezelfde Hindoes zwijgzaam als hen wordt gevraagd om hun medewerking. Lukt het de organisaties een keer om met moeite iets moois op grotere schaal te organiseren, dan komen er vaak weinig mensen opdagen. Er leeft immers veel wantrouwen binnen onze gemeenschap. En dat is ook niet gek, gezien de vele wanpraktijken die decennia lang hebben plaatsgevonden door diverse organisaties en pandits. Ik begrijp het standpunt van beide groeperingen (organisaties en Hindoes die passiever bezig zijn met de Hindoe Dharma) en heb de klachten vernomen vanuit beide kanten, maar klagen heeft alleen zin als dit tot (reële) oplossingen leidt. En dat laatste mis ik vaak.
Laten we eerst de hand in eigen boezem steken, de problemen in onze gemeenschap aanpakken en eenheid creëren. Dan pas kunnen we verder kijken naar de vraag hoe we het Hindoeïsme zichtbaarder kunnen maken. Laten we niet afwachten en ons van anderen afhankelijk stellen. We hebben zelf zoveel mogelijkheden om ons in te zetten voor onze Hindoe Dharma. Waar een wil is, is een weg. Acht jaar geleden had ik na alle teleurstellingen door pandits en mandirs ook kunnen zeggen om te kappen met mijn zoektocht, omdat niemand me wat wilde uitleggen over onze Hindoe Dharma. Maar ik heb ervoor gekozen om nóg beter mijn best te doen, mijn Hindi weer op te pakken, te googlen en boeken te gaan lezen. Daardoor kwam ik in contact met nobele geleerden – dankzij wie mijn zoektocht naar kennis is verrijkt – en ben ik in staat geweest deze website neer te zetten en mensen van dienst te kunnen zijn. Ik had ook kunnen zeggen: “Wat moet ik nou als jongere in mijn eentje? Zoveel tegenslagen en niemand wil meehelpen. Ik doe dit alles in mijn eentje naast mijn drukke baan. Laat maar zitten.” Maar ik heb er bewust voor gekozen me te richten op de positieve kanten, door te gaan voor de mensen die oprecht hulp zoeken in hun spirituele zoektocht en bij verdieping van de Hindoeleer. Zo heb ik mijn eigen weg gecreëerd. Ik ben ervan overtuigd dat die capaciteit in een ieder zit en het zou mooi zijn als we onze kwaliteiten konden bundelen om een krachtige organisatie neer te zetten.
Ook hier ben ik het grotendeels mee eens maar hierbij toch een aantal kanttekeningen.
Allereerst vind ik het bewonderingswaardig dat je dit allemaal in je eentje opgezet hebt en onderhoudt. Je hebt een visie en wijkt daar niet vanaf, sterker nog je kijkt bij tegenslagen zelfs over je eigen grenzen heen en creert zelf de mogelijkheden om naar dat totaalplaatje toe te groeien. Uitzonderdelijke kwaliteiten.
Mijn roep om naar de buren te kijken is ingegeven omdat we voor Nederland het wiel niet opnieuw hoeven uit te vinden. Zeker is uiteindelijk maatwerk vereist echter is het slagen van een (meer) activistische houding onder de gemeenschap vooral een kwestie van visie x infrastructuur x zelfvoorzienendheid. En dit is waaraan het m.i ontbreekt.
Zonder duidelijke visie zal het merendeel (die je nodig hebt om iets constructiefs op te zetten) zich er niet mee kunnen identificeren. Deze visie moet het liefst gestandaardiseerd worden (onder meer door partnerships). Zo hoef je niet meer iedere keer na te denken over het hoe en wat (je werkt nl. volgens een bepaalde structuur) en dit zorgt ervoor dat je sneller en op een meer efficiente manier je visie kunt verspeiden. Ook vergroot je zo de herkenbaarheid. Dit biedt weer alle ruimte voor people focus. Doordat meer mensen zich in de neergezette visie en werkwijze zullen herkennen en identificeren, gaan ze erover praten en positieve reacties kunnen over het algemeen rekenen op een sterk sneeuwbaleffect.
De organisatie waarmee je een partnership aangaat en visie deelt zal ook moeten beschikken over een goede infrastructuur (UK). Die kennis over het opzetten van een landelijk infrastructuur van decentrale partners is ons voordeel van de partnership en daar dienen we volop gebruik van te maken . Groei is hun voordeel. Nu, we weten dat je bij je jeugd moet beginnen om te kunnen groeien. Van de partner die gezocht wordt, wordt verwacht de reeds aanwezige kennis over de eigen, rijke jeugdprogramma’s te delen met ons. Verder kan er samen gekeken worden naar ontwikkelingsprogramma’s die voor jeugd en bestuur/vrijwilligers worden ontwikkeld. Vrijwilligers kunnen bijvoorbeeld onderling worden uitgewisseld. Ook kan aan elkaars evenementen worden deelgenomen. Gestreeft moet worden naar een duurzame samenwerking, het uitbreiden van het netwerk en de naamsbekendheid en dit alles moet uiteindelijke resulteren in een duurzame verbetering van onze gemeenschap.
In sommige gevallen is afhankelijkheid niet te vermijden maar ingezet moet worden op zelfvoorzienendheid. Dan valt het ook niet zo zwaar wanneer er wantrouwend wordt gekeken of de opkomst tegen dreigt te vallen. De trein rijdt. En daarom moet er vooral ook gekeken worden naar particuliere fondenwerving en het genereren van eigen inkomsten: te denken valt aan het aanwenden van fondsen, subsidies, mensen tevens maatschappelijke betrokken maken, maatschappelijk betrokken ondernemen en sponsoring.
Dat is nu precies mijn punt: in Nederland hoeft (naar mijn mening) het wiel niet opnieuw te worden uitgevonden. Er zijn zoveel kwaliteiten en goede structuren aanwezig in bestaande organisaties. Er zijn ook mensen met nieuwe en verfrissende ideeën. We moeten alleen onze krachten bundelen om zichtbaarder te zijn en meer effect te creëren. Ik denk dat daar ons knelpunt zit. In Engeland is er bijvoorbeeld veel eenheid onder Hindoes als basis, zoals we in Nederland in de Marokkaanse gemeenschap erg zien. Als wij dat als Hindoes met z’n allen willen en er ook daadwerkelijk naar streven, dan is er zoveel mogelijk. Maar hebben we dat niet en blijven we op ons eigen eilandje zonder onze handen uit de mouwen te steken, dan hebben alle inspanningen geen enkele zin. Zonder eenheid, wilskracht en daadkrachtige mensen kunnen we zoveel structuren en stevige organisaties uitwerken, maar realistisch zijn ze niet. Met puur praten en plannen komen we er niet; we moeten ook mensen hebben die capabel en willens genoeg zijn om dit neer te zetten en hun bijdrage te leveren.