Jongeren en de Hindoe Dharma (2)

Vaak horen we oudere generaties in de hindoegemeenschap klagen dat hindoejongeren weinig tot geen interesse hebben in de religie. Hoe zou dit toch komen?

We leven in een kritische maatschappij waar zaken als religie en geloof vaak in een negatief daglicht worden gezet, zeker wanneer het gaat om tradities die indruisen tegen de principes van gelijkheid en rechtvaardigheid. In de katholieke kerk is veel sprake van pedofilie, de islam is een gewelddadige religie, het hindoeïsme kent een kastenstelsel waarbij duizenden mensen worden gediscrimineerd… Natuurlijk zijn dit vooroordelen en is niet iedere gelovige slecht. Toch kent iedere religie een groep aanhangers die met zelfverzonnen regels komt om anderen te onderdrukken en zichzelf machtig te voelen. Binnen de hindoegemeenschap zien we bijvoorbeeld nog steeds dat vrouwen worden uitgesloten bij rituelen en bijzondere gelegenheden en dat het kastensysteem in veel families nog steeds bepaalt wie wat wel mag en wie niet. Jongeren lijken soms gevangen tussen die vrije maatschappij en deze beperkingen onder het mom van religie.

Kortom, veel hindoejongeren kunnen zich niet identificeren met de normen en waarden binnen de hindoegemeenschap. Daarnaast speelt in de hindoegemeenschap nog steeds een schaamtecultuur: bepaalde onderwerpen hangen nog steeds in een taboesfeer. Denk maar aan zelfmoord, homoseksualiteit, biseksualiteit, seks voor het huwelijk, prestatiedruk, relatieproblemen, seksueel misbruik en huishoudelijk geweld. Jongeren kunnen zich niet vinden in deze schaamtecultuur. Nu geldt deze schaamtecultuur natuurlijk niet specifiek voor hindoes, maar voor Hindoestanen algemeen. Toch is deze preutse of terughoudende mentaliteit voor veel jongeren een reden om zich af te zetten van de Hindoestaanse cultuur en op te gaan in de Nederlandse samenleving die hen alle vrijheid biedt en die ze geen beperkingen oplegt, waar iedereen gelijk wordt behandeld en gelijke rechten heeft.

Natuurlijk predikt men op de vyaas wel over gelijkheid en rechtvaardigheid, maar ondertussen wordt er in de praktijk wel onderscheid gemaakt in kaste, ras, geslacht, taal en communiteit. Zo wordt er in veel mandirs alleen maar Hindi gepraat, eten braahmans aan een aparte tafel en uit aparte schalen, mogen vrouwen minder dan mannen, mogen alleen brahmaanse mannen panditwerk verrichten en op de vyaas zitten, worden “bakra’s” in sommige mandirs de deur uit gewezen en is er een strijd tussen de verschillende stromingen en religies. Ja, dan zet je toch wel je vraagtekens bij de bedoeling van de religie en de mandir. In veel mandirs en Hindoefamilies (let wel: niet alle) mag je je mening niet uiten, terwijl men er wel loopt te discrimineren en verwacht dat je hun mening klakkeloos aanneemt. Dat is nou niet bepaald de plaats waar jongeren willen zijn.

De manier waarop jongeren met hun geloof omgaan, is dus erg veranderd. Het lijkt dat jongeren veel minder bezig zijn met het geloof, maar eigenlijk zijn ze er juist wel ermee bezig, maar dan op een andere manier, een pragmatische manier. De tijden zijn veranderd en het geloven van vroeger is niet te vergelijken met dat van nu. Wat vroeger klakkeloos werd aangenomen, wordt nu bekritiseerd, overwogen en aangenomen of verworpen. Men is er inmiddels achter dat niemand de absolute waarheid in handen heeft. We hebben allemaal een verstand om na te denken, niet om het op slot te draaien en klakkeloos achter anderen aan te hobbelen. De slavernij en kolonisatie zijn allang voorbij. We hoeven niet meer te luisteren naar mensen die zogenaamd hoger zijn dan wij. We leven in een vrij land, waar iedereen het recht en de vrijheid heeft om zelf na te denken en eigen keuzes te maken. De meeste jongeren maken hier gebruik van.