Kleine meisjes worden vrouwen met visies

Als kind had ik een droom. Een droom om voluit te leven en mijn leven helemaal zelf te bepalen. Niets te 9 tot 5 werken, doodmoe thuiskomen en geen tijd hebben om te ontspannen of leuke dingen te doen. Niets te ‘huisje, boompje, beestje’ zonder tijd te hebben voor jezelf. Niets te ‘mannen mogen meer dan vrouwen’, ‘jongeren moeten altijd hun ouderen gehoorzamen’ en ‘hogere kastes zijn meer waard dan lagere kastes’ zoals mijn orthodoxe hindoefamilie mij probeerde in te prenten.

Ik was er altijd van overtuigd dat ik een eigen identiteit heb, los van alle labels die iedereen me probeerde op te plakken. Al op jonge leeftijd wist ik heel goed wat ik wel en niet wilde. Ik had duidelijke ambities en dromen over mijn ideale leven. Ambities en dromen die in mijn omgeving niet werden begrepen. Niet thuis, niet in mijn familie, niet op school… Ook niet vreemd, want wie had mijn ouders en familieleden ooit gevraagd wat zij wilden? Wie had mijn ouders, familieleden en leraressen ooit geleerd dat er ook een wereld is buiten al die verantwoordelijkheden, ‘musts’, ‘do’s’ en al die andere labels en kaders die hen werden opgelegd?

In mijn omgeving speelden “gehoorzaamheid” en “klakkeloos volgen” een grote rol. Logisch nadenken, je gezonde verstand gebruiken en waarom-vragen stellen; dat was uit den boze. Hoe ik in deze omgeving terecht was gekomen, was mij een raadsel. Toch had ik een sterke wil om het anders te doen dan iedereen in mijn omgeving. Op een dag zou ik het leven waarmaken dat ik voor ogen had. Hoe ik dat moest aanpakken, wist ik niet. Met ambities op zak en dromen voor mijn ogen probeerde ik er slechts naar mijn beste weten op af te lopen. Met alle gevolgen van dien. Stiekem, met daarbuiten behoorlijke tegenwerkingen, teleurstellingen, laster, smaad en diepe negatieve spiralen.

Maar met vallen en opstaan ben ik uiteindelijk gekomen waar ik nu sta. After all, Annastasia means: “She will rise again.”