Hoe langer ik in India ben, hoe meer ik me realiseer dat ik een spirituele reis aan het maken ben. Deze reis lijkt over identiteit te gaan en ik denk dat ik mijn blog vooral gebruik om dingen op een rijtje te zetten, mijn gedachten te ordenen en dingen van me af te schrijven. Het is moeilijk om te begrijpen wat nomadic slow living met mij en mijn innerlijke wereld doet.
Voor het eerst in mijn leven voelt het alsof ik heel veel ruimte heb om over mijn leven na te denken; of het nu over verleden, heden of toekomst gaat. Ik heb de kans om mijn leven, lichaam en geest te ontgiften door te reflecteren, hoofdstukken af te sluiten en nieuwe keuzes te maken. Ik had nooit gedacht dat ik hier voor mijn 30e nog toe in staat zou zijn. Ik bedoel, ik heb dit zoveel jaren geprobeerd, maar elke keer raakte ik weer verstrikt in werk, verantwoordelijkheden, verwachtingen van anderen en alle issues en moeilijkheden waar ik mee te maken kreeg. Ik heb veel meegemaakt en het voelde alsof ik continu bezig was met ‘rommel opruimen’. Iedere keer dat ik bijna klaar was met opruimen, gebeurde er weer iets anders. Daardoor kreeg ik nooit de kans om aan nieuwe dingen te werken. Nu heb ik dat wel.
Nomadic slow living in India helpt mij in dit proces, aangezien er veel te beleven is. Elk gesprek leert me iets nieuws. Of ik nu met de Xerox man, de pani puri vrouw, kinderen die buiten spelen, de persoon van de bank, een beveiliger, chauffeur of sieradenverkoper praat; iedere ontmoeting triggert iets in mijn innerlijke wereld. De triggers veranderen in gedachten en de gedachten veranderen in inzichten die mijn innerlijke wereld, keuzes en leven verrijken. Soms voelt het alsof ik een ‘mystery guest’ ben die het dagelijkse leven in India aan het verkennen is. Ik praat met mensen en vraag ze over van alles, om meer te weten te komen over hun dagelijkse leven en de manier waarop zij dingen bekijken. Ik voel me gezegend om deze gelegenheid te hebben om zo open met ze te communiceren. Veel mensen delen hun verhalen met mij en behandelen mij niet als een buitenstaander, omdat ik in hun ogen een van hen ben, iemand die in India is geboren en hier thuis hoort.
Ik vertel ze niet dat ik uit het buitenland kom en als ik het ze vertel, geloven ze me niet. “De manier waarop je praat, je gedraagt, je kleedt en alles is typisch Indiaas,” zeggen velen tegen me. Het enige waar ze meestal verbaasd over zijn, is het feit dat ik ze respectvol groet, gesprekken met ze heb en ze bedank. Ik denk dat ze het niet gewend zijn dat andere mensen interesse tonen in hen en hun verhalen. Hoe dan ook, het verandert mijn kijk op vele dingen in het leven en inspireert mij om mijn minimalistische leefstijl verder te verdiepen. Ik werk minder, ga op lange wandelingen, gebruik het openbaar vervoer, verken de stad (voornamelijk de mensen), schrijf veel (privé) en houd me aan een krap budget. Ik dacht dat ik erg goed was in budgetteren, maar na mijn gesprek met de pani puri vrouw realiseer ik mij dat er zoveel te leren valt van Indiërs met een laag inkomen. Op deze manier leer ik ook vreugde te vinden in kleinere dingen.
Voor veel mensen is deze manier van slow travelling erg saai, maar voor mij is het zeer waardevol. Ik leer ontzettend veel en hierdoor ben ik in staat mijn proces (van het opnieuw vormgeven van mijn leven) te verfijnen. Ik heb het gevoel dat ik door COVID-19 niet volop zal kunnen genieten als ik nu naar een mooie plek reis. Dus ik gebruik deze tijd om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken, mijn leven opnieuw vorm te geven en dingen te regelen, zodat wanneer ik klaar ben om naar een gave plaats toe te reizen, mijn vreugde meer dan dubbel zal zijn. Op dat moment zal reizen geen uitvlucht meer zijn van het dagelijkse leven; mijn dagelijkse leven zal vol vreugde zitten en mijn reizen zullen daar alleen maar aan toevoegen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!