Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je moe bent en geen nachtrust je meer op de been lijkt te helpen? Dat gevoel dat je een bandje aan het afdraaien bent waar geen einde aan komt? Dat gevoel dat je leeft maar geen toon, kleur of geur van het leven je meer bij blijft?
Het is een gevoel dat me steeds weer overkomt. In het dagelijkse ritme van werken, drukte en verantwoordelijkheden lijk ik mezelf op den duur steeds weer even kwijt te raken. Steeds vraag ik mezelf weer af: “Is dit mijn leven? Werken, koken, het huishouden doen, dingen voor de stichting doen en contacten onderhouden met familie en vrienden?” Buiten is er zoveel te beleven. Op Facebook lees ik dat mensen naar feesten gaan, op wereldreis naar mooie bestemmingen en elke dag iets nieuws beleven. En ik zit hele dagen in huis, te werken achter de laptop, te researchen in boeken en telefoongesprekken te voeren met opdrachtgevers, respondenten en mensen met problemen. Soms voel ik me een slaaf van mijn eigen gewoonten. Alsof ik mezelf heb verwikkeld in allerlei verantwoordelijkheden en er geen uitkomen meer aan is.
Niet dat ik er spijt van heb hoor; soms heb ik gewoon van die periodes dat de “egoïstische” persoon in mij wat “me-time” komt opeisen en ik niet weet wat ik ermee aan moet. Dat kind in mij voelt zich vergeten en wil aandacht, en de volwassen ik weet domweg niet wat ze met dat kind aan moet. Soms heb ik zin om al mijn werkzaamheden te laten voor wat ze zijn en gewoon te gaan touwtje springen, wat aasana’s te beoefenen of in het zuiderpark te mediteren. Maar als ik dan mijn schoenen aan heb om naar de Bart Smit te lopen om een springtouw te kopen en net de deuropening uit ben, denk ik bij mezelf: “Nee, dit is raar. Het is een doordeweekse dag: ik moet niet als een klein kind doen; ik moet gewoon gaan werken.” Zo gaat dat elke keer als ik iets leuks wil doen: ik verwaarloos mijn eigen innerlijke kind.
Dát is iets waar ik wél regelmatig spijt van heb. Sinds vorig jaar doe ik dan ook al meerdere pogingen om dat patroon te doorbreken. Regelmatig heb ik korte periodes dat ik genadeloos het roer omgooi om me-time te creëren. Mijn leven detoxeren en minimaliseren is me al aardig gelukt, maar ik ben er nog niet. De laatste maanden ben ik bezig een balans te zoeken in mijn primaire levensgebieden (stichting, werk, privé en ik). Ik ben ermee aan het experimenteren. Soms meer gewicht op het ene gebied, soms wat meer op het andere. In februari gooide ik de balans dan voor het eerst helemaal op het “ik-gebied”: 2 weken afstand nemen van mijn (vertrouwde) omgeving en in stilte mediteren. Tijdens die twee weken besefte ik me weer hoe belangrijk het eigenlijk is om mijn innerlijke kind aandacht te schenken en te voeden. Ik laadde mezelf weer op en keerde daarna terug naar de “normale” wereld.
Dat terugkeren kostte me in het begin veel moeite. Ik had de behoefte om alleen nog maar met mijn eigen ontwikkeling bezig te zijn. Mediteren en opgaan in mooie ervaringen. De lentebloemen in het gras, sneeuwvlokken, regen en zelfs de gekleurde prijskaartjes bij de Lidl brachten een glimlach op mijn gezicht. De wereld was ineens zo prachtig! Maar hoe meer ik terugging naar het “normale” ritme, hoe meer ik mezelf daarin verloor en daarmee ook de pracht van de wereld om me heen.
Inmiddels ben ik weer op zo’n moment gekomen dat mijn innerlijke kind me om aandacht vraagt. Maar nu ik me bewust ben van die vicieuze cirkel waarin ik zit, besluit ik de ketens te doorbreken. Dit keer besluit ik te luisteren en het de aandacht te schenken die het nodig heeft. Mijn opdrachtgevers kunnen wel even wachten. Het is nu tijd om de regie van mijn leven weer in eigen handen te nemen. Het is tijd voor me.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!