“Ga je wéér naar India?” “Drie maanden?!?!” “In je eentje?? En nog wel als vrouw zijnde!! Ben je gek geworden ofzo?!?!” “Is India wel zo veilig voor vrouwelijke reizigers?” “Straks word je verkracht en ben je getekend voor het leven.” *
Een paar van de vele opmerkingen die ik een paar maanden geleden kreeg vanuit mijn omgeving. Veel mensen probeerden mij over te halen om niet te gaan of iemand mee te nemen op mijn reis. Sommige mensen probeerden zichzelf zelfs op te dringen. Maar mijn besluit stond vast: ik zou drie maanden gaan reizen in India, alleen, als vrouw zijnde. So I did…..
De dag dat ik in Delhi aankwam, was erg vermoeiend. Ik had al weinig kunnen slapen in het vliegtuig en onderweg was bovendien mijn waterfles open gegaan in mijn kleine rugzak, waar al mijn waardevolle spullen in zaten. Geld, camera, opladers, paspoort, inentingenboekje… Alles was doorweekt, behalve mijn mobiel. Ik zou eigenlijk ‘s middags naar een spa gaan, maar nu besloot ik een reparateur te zoeken voor mijn camera en een Indiase simkaart te regelen. Die heb ik uiteindelijk gevonden en dankzij de reparateur heb ik mijn reis voor een belangrijk deel kunnen vastleggen (tot mijn camera ziek werd door de hitte in Rishikesh en de lens het niet meer deed doordat er zand in was gewaaid, de laatste vier weken). ‘s Avonds ben ik met de bus naar Dharamshala gegaan.
In Dharamshala kwam ik ‘s ochtendsvroeg aan, waarbij ik te horen kreeg dat de eerstvolgende bussen en taxi’s naar Mcleodganj pas over een paar uur zouden vertrekken. Ik was erg moe, dus bood een Indiase gozer me een lift op zijn scooter aan. Hij bracht me naar mijn guest house in Mcleodganj en daarna heb ik een paar dagen uitgerust en in de omgeving een trekking guide gezocht voor de Chamba Valley Trek. Uiteindelijk heb ik een gids gevonden die me betrouwbaar leek, aangezien hij de eigenaar is van een bekende travel office die vooral treks doet en veel te verliezen heeft, aangezien hij meer eigendommen heeft in de regio. Met hem (en voor de helft met een porter guide) heb ik toen de Chamba Valley Trek gedaan.
Hoewel de Chamba Valley Trek volgens velen “moderate” is, was het voor mij erg zwaar. Het begon en eindigde in temperaturen rond de 30 graden en ik moest veel klimmen, zelfs over rotsen, gletsjers en door de sneeuw. Veel delen van de trek waren levensgevaarlijk en het is dat mijn gids me vaker opving, anders was ik hier nu niet meer. Ik was hier immers niet op voorbereid. De temperaturen en hoeveelheid wind veranderden onderweg en zeker vanaf dag 3, de dag in de sneeuw (waar overigens verse voetafdrukken van een beer waren, ijskoude meren onder zaten, de ervaren porter guide volgens plan terug ging en mijn gids even later zei de weg niet te weten, geen professionele gids of trekker te zijn en hier voor het laatst twee jaar geleden te zijn geweest, toen er geen sneeuw was), begon ik me steeds zwakker en meer onwel te voelen.
Daarna drong ik erop aan om de trek voort te zetten met een andere groep die we onderweg waren tegengekomen, twee Amerikaanse gozers met drie ervaren gidsen. Dat hebben we toen ook gedaan. Maar goed ook, want op de laatste avond van mijn trek was mijn gids stomdronken (bleek later dat hij jaloers was dat ik met die Amerikaanse gozers praatte en hij zich minderwaardig voelde omdat hij slecht Engels kan). Een heel avontuur, waarna de gids en ik met een taxi naar Bharmour zijn gegaan. Daar heeft hij mij de buurt laten zien op een scooter door de bergen en vervolgens konden we helaas niet verder, omdat er op meerdere plaatsen een lading stenen op de weg was gevallen. Toen besloot ik dat we naar Chamba zouden gaan, wat we hebben gedaan. Na aankomst in het guest house was ik zo boos geworden op de gids (zijn jaloerse houding was nog steeds niet weg en hij deed echt raar en kinderachtig), dat ik hem heb teruggestuurd en alleen verder ben gegaan. Na Chamba ben ik naar Khajjiar en Dalhousie gegaan, waar ik heb genoten van de natuur en historische plekken. Na Dalhousie ben ik teruggegaan naar Mcleodganj, waar ik een paar dagen heb uitgerust en daarna ben ik naar Dharamkot gegaan, waar ik zo’n twee weken ben gaan rusten en aansterken (ik was ziek geworden). Daar veel andere reizigers ontmoet, ook verrassend veel Nederlanders, en een leuke tijd gehad.
Daarna besloot ik verder te reizen en ben ik met de bus naar Manali gegaan. Onderweg onwel geworden (waarschijnlijk doordat ik verkeerd water had gedronken i.c.m. de hobbelige en kronkelende wegen). Gelukkig zat er een zorgzame dame naast me, met wie ik de komende weken ook samen heb gereisd. Na een paar daagjes in Old Manali ben ik met twee Franse dames en een Nederlandse gozer op een 10-daagse roadtrip gegaan door Kinnaur, Lahaul & Spiti. Dat was supergaaf! Ik heb genoten van de prachtige natuur en bergen, mooie (boeddhistische) tempels, veel spirituele plaatsen, rust en adembenemende uitzichten. Hier had ik continu het gevoel dat ik écht aan het helen was. Het was allemaal zo magisch en voelde zo schoon en puur, lekker weg van de dichtbevolkte gebieden. Heerlijk! Alleen ben ik de laatste dagen erg ziek geweest, waarbij ik nauwelijks eten en drinken binnenhield, en dat heeft uiteindelijk een behoorlijke nasleep gehad. Waarschijnlijk kwam dat door de hoogte- en temperatuurverschillen hier.. ik heb te weinig tijd genomen om te acclimatiseren en heb mezelf best wel gepusht om toch flink te gaan hiken.
Bij terugkomst in Old Manali was mijn stem weg en voelde ik me erg zwak. De eerste paar dagen deelde ik mijn kamer met de Franse dame die me eerder ook al had geholpen toen ik ziek was en daarna was ik nog een paar daagjes alleen op de kamer. Ik was wel erg bang, omdat er een Japanse toeriste in de buurt was verkracht (door een andere buitenlandse toerist), veel gozers (vooral buitenlandse toeristen) misselijk naar me keken en smerig lachten zodra ze wisten dat er geen geluid uit mijn keel kwam (stem volledig weg) en ik heftige vechtpartijen op straat had gezien, waarbij ik een keer bijna een steen op mijn hoofd kreeg. Ook al was ik ziek en enorm zwak; ik moest toch naar buiten om te eten en drinken. Dit was de eerste en enige keer tijdens mijn reis dat ik echt bang was, paniekachtig bang. Ik voelde me zó kwetsbaar en uiteindelijk besloot ik het risico te nemen en (nog steeds ziek, zwak en zonder stem) de 15-urige busrit naar Rishikesh te doen, om daar uit te zieken in een bekende ashram die een vriend uit Nederland me had aangeraden. Dus dat heb ik gedaan.
Je zou het niet verwachten in een ashram, maar daar werd ik de eerste nacht om 2 uur wakker omdat iemand hijgend op mijn deur klopte. Hij smeekte me fluisterend om de deur open te doen: “Please open the door! I know you want to do it too. That’s what you Indian girls do abroad, right?!” Toen ik uit het raam naar buiten keek, zag ik een man staan masturberen voor mijn deur! Ik heb wel meer misselijke dingen meegemaakt tijdens mijn reis, maar dat dit in een ashram gebeurde, choqueerde mij gewoon even! Ik heb toen besloten het te negeren, verder te slapen en heb het de volgende dag bij een medewerker van de ashram aangekaart. Daarna is het gelukkig niet meer voorgekomen en kon ik er met een gerust hart langer verblijven. Ik kwam erachter dat er een ayurvedische kliniek op het terrein van de ashram was en besloot een 7-daagse panchakarma-behandeling te boeken. Dat heeft me weer op de been geholpen en vervolgens was ik nog steeds te zwak om te reizen en hiken (wat eigenlijk aanvankelijk mijn idee was), dus besloot ik aan te sterken en meer in balans te komen met een yogacursus van drie weken.
De yogacursus was het duurste van mijn hele reis. Yogascholen in Rishikesh zijn wat dat betreft zóó commercieel! Maar ik had lovende berichten gelezen over een yogadocent die yogatherapeut zou zijn en zijn posts op Facebook spraken me op de een of andere manier wel aan (later bleek dat al die berichten en blogs door een ander waren geschreven). Dus besloot ik het toch te doen. Ik kwam terecht in een superleuke, internationale groep jonge mensen, waarmee ik drie weken lang een geweldige tijd heb gehad. Ik heb erg veel aasana-oefening gedaan, wat mijn body & mind meer in balans heeft gebracht en me fysiek en mentaal ook een stuk sterker en ‘losser’ heeft gemaakt. De rest van de lessen sprak me eigenlijk weinig aan. De meditatielessen, die door de ‘yogatherapeut’ werden gegeven, waren in de eerste helft van de cursus erg intensief en krachtig (in positieve zin), maar daarna deed hij gewoon maar wat en besloot ik maar mijn eigen meditatie te beoefenen tijdens deze lessen (en de laatste paar keer bleef ik gewoon weg).
Al snel bleek dat deze yogaschool niet van de ‘yogatherapeut’ was (wat hij eerder wel beweerde), hij geen ervaring heeft in life coaching en mijn zwaktes gewoon wilde verkennen om daar vervolgens op in te spelen. Hij was erg manipulatief en probeerde mij aan te praten dat hij mij kon helpen te helen van mijn verleden ervaringen, door mij een gezonde ‘environment’ te bieden waarin ik onder zijn persoonlijke, intensieve begeleiding kan werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling (allemaal heel subtiel en sluw verpakt in zijn woorden en houding natuurlijk). Daarin zou werk centraal staan, want volgens hem zou ik het optimale eruit kunnen halen als ik voor hem zou werken en al zijn zaken zou regelen, omdat het allemaal met yoga en mensen te maken had en hij me echt vanuit zijn hart wilde helpen, zonder er ook maar een cent voor te vragen. Hij zou ook mijn accommodatie, eten, drinken en alles regelen, zodat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. In het begin klonk dit allemaal als muziek in mijn oren en leek dit me supergaaf: werken voor een yogaschool in Nepal! Maar tijdens de tweede brainstormsessie had ik al het gevoel dat het puur om hem ging en ik gebruikt werd. Ook realiseerde ik me ineens: “Ho even! Ik betaal hier voor een yogacursus met life coaching en zit in mijn life coaching tijd, waarvoor ik dus betaal, te werken voor deze guy…..” Dus kapte ik ermee. Daarna startte life coaching weer, maar tijdens de sessies merkte ik zijn frustratie dat ik niet voor hem wilde werken en in elke sessie bracht hij ook weer subtiel naar boven “hoe goed werken is voor je persoonlijke ontwikkeling”, “zeker als het te maken heeft met een onderwerp dat je verder helpt in je persoonlijke ontwikkeling en onder begeleiding van een ervaren persoon/gids”. Daar trapte ik natuurlijk niet in en uiteindelijk besloot ik de sessies te beëindigen.
Een paar dagen later bleek dat hij hetzelfde had gedaan met een andere deelneemster van de cursus. Vanaf die week kwamen er meer donkere kanten van deze docent en ook van de yogaschool naar boven en veranderde de hele energie. Toch heb ik besloten dit een leerproces te laten zijn en de cursus te voltooien, puur voor de aasana-oefening. De twee aasana-docenten vond ik namelijk erg goed!
De laatste paar dagen in Rishikesh besloot ik veel inkopen te doen voor mijn boekenverzameling en heb ik ook wat yogaspullen gekocht. Daarna ben ik naar Delhi gegaan voor de laatste 2,5 dag. In Delhi nog wat laatste inkopen gedaan en het grootste deel van al mijn inkopen via de koerier naar Nederland laten sturen. Vervolgens had ik ineens overvracht op het vliegveld in Delhi en had ik veel gedoe met Turkish Airlines hierover (de weegschalen in het hotel gaven toch echt wat anders aan, maar ja… ik besloot maar te betalen om gedoe te voorkomen en toen bleek dat Turkish Airlines geen Maestro accepteert en mijn creditcard in hun apparaat een pincode vereiste, waarvan ik me zelfs het bestaan niet kan herinneren.. alle beschikbare ATM’s bleken ook leeg en het was midden in de nacht, dus de meeste plaatsen waren dicht) en over twee kleine powerbanks in mijn ruimbagage (waarvoor ik vanaf de gate werd teruggeroepen). Hierbij had ik geluk dat mijn vlucht een half uur vertraagd was, anders had ik deze gemist, door de enorme tijd die al het gedoe met Turkish Airlines in beslag nam. Uiteindelijk redelijk kunnen slapen in het eerste vliegtuig en ondanks het weinige voedsel aan boord (veel minder dan ik vorig jaar kreeg bij Turkish Airlines) in goede staat in Nederland aangekomen.
Kortom: een uitdagende, maar ook zeker prachtige, rijke reis vol avonturen, op de meest prachtige plaatsen die ik ooit heb gezien!
Overigens, een leuk weetje waar ik later achter kwam: wij waren het tweede groepje dat de berg Indrahar overbrugde dit jaar! (het groepje met de Amerikaanse gozers was de eerste groep) Ik ben dus de zesde persoon dit jaar die de Indrahar heeft overbrugd. Dat maakte me toch wel even trots! (a) En we deden het allemaal in stijl: snowgliding from the mountain!
* Ik weet dat India een imago heeft van “erg onveilig voor vrouwen”, maar men vergeet dat dit soort dingen overal kunnen gebeuren. Ja, India is een land van uitersten, maar je kan niet een heel land over één kam scheren. Elk land heeft z’n positieve en negatieve kanten, veilige en onveilige gebieden. In een enorm land als India lijkt het vooral meer omdat het zo groot is, er zoveel mensen wonen en de pers elke gebeurtenis onder een vergrootglas legt met nog wat kleurtjes en sensatie om veel aandacht te trekken. In India zijn er nu eenmaal duizenden nieuwszenders en álles komt in het nieuws, ook propaganda, gekleurd, verdraaid en leugenachtig nieuws, wat Nederlandse media vaak zonder voldoende research overnemen, waar ze soms nog een extra sausje over doen en waarbij veel informatie helaas ook wordt weggelaten.
Bovendien heb ik zelf in Nederland jarenlang in een hel geleefd door een misselijke stalker en smaad, laster en bedreiging door hem en door bepaalde misselijke mensen uit de hindoegemeenschap. Het begon in mindere mate in 2008 en bereikte in 2013 het hoogtepunt, waarna het pas in 2015 is opgehouden. De politie zei me gewoon letterlijk dat ik geen aangifte kon doen en ze pas in actie zouden komen als er bloed bij zou komen kijken of als ik verkracht zou zijn. Ze wilden meestal niet eens meldingen registreren of dossieropbouw doen. (seksuele) intimidatie, continu achtervolgd worden, stenen tegen je huis krijgen, lek geprikte autobanden etc. waren niet genoeg voor de politie om in actie te komen en ook je omgeving staat gewoon machteloos in zulke situaties. Dus ik laat me niet terugdeinzen door zulke opmerkingen over India. Ik volg gewoon mijn eigen gevoel. Immers, elk land heeft z’n veilige en onveilige kanten. Zieke mensen heb je helaas overal. Het gaat niet eens om landen, etniciteit, geloof o.i.d. Het gaat om sick minds die de mensheid aan het vervuilen zijn…
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!