Mijn identiteit en onze tradities

Mijn naam is Ranjita en ik ben geboren in Nederland. Mijn ouders komen uit Suriname en onze voorouders uit de deelstaten Bihar en Uttar Pradesh te India. Ik geloof in de Sanatana Dharma, in het westen beter bekend als het hindoeïsme. Vaak word ik met vooroordelen geconfronteerd, met betrekking tot mijn (religieuze) achtergrond.

Zo zou ik een roddelaarster zijn en veel last hebben van zelfmoordneigingen. Mijn ouders zouden heel streng zijn en me onderdrukken zodat ik geen vrijheid heb. Ze zouden me zelfs slaan wanneer ik iets doe wat mijn ouders niet goed vinden. We zouden altijd op de grond eten en alles doen voor een beetje geld.

Hindoestanen worden nu eenmaal als een roddelgemeenschap gezien, vol laffe en zwakke mensen die met gebogen hoofd door het leven gaan. Als mensen die niet hogerop komen in het leven, een volk met mensen met een minderwaardigheidscomplex, als koelies. Ja, koelies, zo worden we vaak genoemd. Een koelie is iemand die op het station de spullen van de passagiers draagt voor wat geld. Maar als je verder terug in de tijd gaat, zie je Indiase gastarbeiders die hard moesten werken, onder slechte leefomstandigheden. Zij verrichtten hetzelfde werk dat eerst, vóór de afschaffing van de slavernij, door Creoolse slaven werd verricht. Hoewel de slavernij was afgeschaft, werden zij toch als slaven behandeld.

Wat religieuze achtergrond betreft, zou ik in duizenden Goden geloven en beelden vereren. Wij zouden alles als goddelijk beschouwen, ons vromer voordoen dan we werkelijk zijn, vele tegenstrijdige geloven hebben. Hindoemannen zouden vrouwen en meisjes onderdrukken en ze mishandelen, zowel fysiek als mentaal. Respect voor de vrouw zou er volgens velen niet zijn binnen onze Sanatana Dharma. Alle pandits (hindoepriesters) zouden het slechte voorbeeld geven en vele buitenechtelijke relaties hebben. Zij zouden hindoes manipuleren en aanzetten tot verkeerde handelingen.

Van deze vooroordelen trek ik me niet zo aan. Natuurlijk zijn ze vervelend, maar ik weet wat de waarheid is. Vooroordelen vervuilen de ziel alleen maar. En in mijn streven naar goedheid is de reinheid van mijn ziel zeer belangrijk. Daarom negeer ik de vooroordelen. Je eraan ergeren heeft geen zin, want vooroordelen zijn nu eenmaal dingen die niet makkelijk vergaan.

Onze Dharma kent vele tradities. Zo kent elke deelstaat in India vele diverse gewoonten die al honderden jaren worden voortgebracht. Onze tradities vallen vooral op bij onze feestdagen. Iedere deelstaat heeft een andere traditie wat viering betreft. Zo is het in grote delen van India een traditie om op de dag van Ramnavmi toneelstukken op te voeren over het verhaal van Rama. Ook bij het huwelijk zien we vele tradities naar voren komen, voornamelijk bij de diverse ceremonies.

In het dagelijkse leven zien we echter ook tradities van onze Dharma. Zo is het een soort traditie om één dag per week een vrat (soort vasten) te houden. Vroeger hield zo’n vrat in dat de mensen bijvoorbeeld geen uien, knoflook en kruiden aten. Maar tegenwoordig zijn er heel veel hindoes die niet vegetariër zijn. Vroeger was dat juist andersom. Hindoes van tegenwoordig hebben veel minder voor hun Dharma over dan Hindoes van de vorige tijdperken. Tegenwoordig blijft een vrat vaak slechts bij het niet nuttigen van vis, vlees en ei. Zo’n vrat wordt alleen gehouden op feestdagen, en 1 keer per week, op de dag van de Ishta of Kul Deva of Devi.

Een andere traditie is dat van respect. In Nederland is deze traditie best verwaterd, maar in grote delen van India zien we deze prachtige traditie nog steeds, vooral in de dorpen. Moeders, vaders, vrouwen, broers, buren, gasten, geestelijken, leraren… Iedereen wordt gezien als een aspect van God. Daarom worden zij dan ook met veel respect behandeld.

Ook muziek en dans behoren tot onze traditie. Muziek en dans hebben door de eeuwen heen een grote rol gespeeld in het dagelijkse leven van hindoes en Hindoestanen. Deze waren in diverse opzichten belangrijk. Zo dienden ze als vermaak, culturele activiteit, maar ook als uitlaatklep.

Tenslotte is eten ook erg belangrijk in onze cultuur. Vooral in India zien we dat het eten erg smakelijk moet zijn. Bij sommige Hindoestanen gaat liefde letterlijk en figuurlijk door de maag. Hoe lekkerder het eten, des te beter het humeur van de mensen. Ook is het een gewoonte om bij vreugdevolle gelegenheden zoete lekkernijen klaar te maken en uit te delen. Dit is een traditie die wordt gebruikt om mensen te feliciteren, en tevens is het een uiting van viering.

Door de jaren heen hebben vele Hindoes(tanen) zich aangepast aan de Nederlandse cultuur. Hierdoor is een aantal tradities helaas verwaterd, maar er zijn ook Hindoe(staanse) tradities die nog steeds worden voortgebracht. De Nederlandse cultuur heeft dus een grote invloed op onze tradities. Maar we kunnen ook zeggen: ”Wij Hindoestanen passen ons nu eenmaal makkelijk aan aan onze omgeving.”

Onze tradities zijn nu eenmaal verwaterd, en worden nog steeds verwaterd. De verwestering van vele Hindoes(tanen) speelt hier een grote rol in. Het mooie van onze cultuur lijkt steeds meer te vergaan. Zullen we haar nog kunnen redden?