Als ik zeg dat ik een spirituele reis in India heb gemaakt, denken mensen al snel dat ik op bedevaart ben geweest en allerlei religieuze plekken heb bezocht. Voor mij is spiritualiteit echter iets heel anders. Het gaat veel verder dan het bezoeken van mandirs, buigen voor murti’s en offeren van bloemen en ‘prasad’. Voor mij is spiritualiteit bewust leven, vanuit je ziel, vanuit je ‘puurste ik’.
Hoe diep dat proces gaat, ervoer ik pas tijdens mijn reis van 3 maanden. Voor het eerst in mijn leven besloot ik alle routine en zekerheden los te laten. 3 maanden lang deprogrammeren: geen werk, nauwelijks contact met bekenden, minimaal gebruik van elektronica en geen organisatie. Puur een vliegticket en visum regelen, mijn backpack inpakken en verder alles op me af laten komen, mijn gevoel volgen en mezelf in het diepe gooien. Het enige wat ik voor ogen had, was even lekker lang weg zijn van alles en iedereen, ervaren hoe het is om alleen te zijn ver weg van huis en “wie weet zou het me wel wat brengen”.
Nou, en of het me wat heeft gebracht. Een overload aan ervaringen, zowel prettige als minder prettige heheh….. Uiteindelijk heb ik met vele hikes, treks, meditaties, aasana-beoefeningen, bezoeken aan spirituele plekken en diverse andere avonturen zodanig mijn grenzen opgezocht, dat ik mezelf zowel lichamelijk als geestelijk volledig had uitgeput. Al mijn activiteiten en alles wat op mijn pad kwam tijdens mijn reis dwongen mij om de wikkels van mezelf te verwijderen, mezelf te ervaren en bewust na te denken over mijn leven, wat voor mij van waarde is in het leven, mijn kwaliteiten en alles wat mijn leven betekenis geeft. Dat was ontzettend confronterend, zwaar en intensief. Het voelde alsof mijn lichaam en geest langzaam maar zeker een harde reset kregen. Dat voelde niet altijd even fijn, maar ik wist waarom het gebeurde en dat het me alleen maar goeds zou brengen. Ik gaf me er continu aan over en liet alles maar gebeuren waar ik toch geen invloed op had.
Ik had pijn, verdriet en voelde me ontzettend uitgeput en kwetsbaar, en tegelijkertijd was het proces zo prachtig om te ervaren. Ik was continu mezelf en mijn proces aan het observeren en kreeg daarbij steeds zoveel waardevolle inzichten, dat de pijn en het verdriet al snel niet meer negatief voelden. Deze ervaringen begon ik zelfs dankbaar te worden, omdat het mij zoveel aan het brengen was. Ik voelde me steeds meer ‘opgeschoond’, alsof de innerlijke balans aan het herstellen was en ik in mijn kracht werd geplaatst. Voor mijn reis wist ik niet zo goed wat spiritualiteit betekende en wat mijn spiritualiteit was. Maar dankzij alles wat ik tijdens mijn reis heb meegemaakt, heb ik dat van heel dichtbij mogen ervaren en daar ben ik enorm dankbaar voor. Het was zwaar, niet altijd even leuk, maar zó waardevol.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!