Zondagochtend kwam ik terug van mijn stilteretraite. Ik had 10 dagen in een meditatiecentrum doorgebracht, waarvan 9 dagen in edele stilte, soberheid, zonder enige afleiding en zonder enig contact met anderen; hetzij mondeling, lichamelijk, schriftelijk of non-verbaal.
Veel mensen denken dat dat heerlijk is, “lekker helemaal zen 10 dagen in een meditatiecentrum zitten mediteren”, in een rustig gebied omringd door veel groen, bomen, zingende vogels en kukelende hanen. Maar zo intensief mediteren is helemaal geen zen; ik heb het ervaren als een diepe chirurgische operatie van mijn geest, notabene zonder verdoving. Het was ook verdomd koud buiten en de stormen (bleek achteraf te komen door een tornado in de buurt), grijze wolken, regenbuien en bomen die met wortel en al waren omgevallen, waren ook niet bevorderend voor een positieve mindset.
Chirurgische operatie zonder verdoving
Tijdens mijn stilteretraite werd ik continu geconfronteerd met alle pijn, verdriet, angsten, onzekerheden en andere emoties die ik tijdens mijn leven heb weggestopt. Dat was zwaar, pijnlijk en ontzettend confronterend. Ik heb gehuild, innerlijk geschreeuwd en er zijn momenten geweest dat ik hyperventilerend neerstortte op de grond van de badkamer, waar ik me vaak verstopte zodat ik anderen niet zou storen in hun proces. Ik had af en toe de neiging om phoot phoot ke te rowe.
Het was dat er zoveel mensen in het centrum zaten en ik gedisciplineerd was om alle (stilte)regels netjes te volgen, anders hadden ze me waarschijnlijk aan de andere kant van het gebouw nog gehoord. De pijn en het verdriet waren zo intens… Op veel momenten voelde het ondragelijk. De pesterijen vroeger op school, de smaad & laster vanuit religieuze voorgangers, de (seksuele) intimidatie tijdens werk en in de mandir waar ik vrijwilliger was, de vervelende familieconflicten die haast eeuwig voelden, de aanranding door een vertrouwenspersoon, vervelende dingen die ik tijdens mijn reizen in India heb meegemaakt…
Voornamelijk dingen “waarover je niet openlijk hoort te praten”, zeker niet als Hindoestaanse. “Je hoort je vuile was niet buiten te hangen.” Praten over je problemen en zeker smaad, laster en vooral (seksueel) misbruik is voor velen nog steeds een taboe. Hoewel ik voor veel mensen overkom als sterk persoon heb ook ik mijn angsten en onzekerheden; ik durf nog steeds niet over alles te praten, zeker niet in details. Ik heb de ervaring dat mensen niet de moeite nemen om naar me te luisteren, dat ze me niet begrijpen, dat ze me niet geloven, dat ze (mij) (ver)oordelen, of dat ze misbruik van me maken wanneer ik me kwetsbaar opstel.
Praten helpt niet altijd
Als ik erover probeerde te praten met mensen uit mijn omgeving, dan kreeg ik meestal te horen dat “het geen zin heeft om erover te praten”. “Het is al gebeurd; je moet het nu gewoon loslaten.” “Je moet ophouden met piekeren; je hebt er alleen maar jezelf mee.” Alsof je uit een donkere kamer probeert te komen en iemand gewoon keihard de deur voor je neus dicht smijt. Zo voelde het… (leuk en aardig, dat “loslaten” en “ophouden met piekeren”, maar HOE doe je dat dan?????) Innerlijk bleef het een gevecht en op veel momenten leefde ik maar met een masker op of stortte ik me op mijn carrière en HindoeDharma.nl, wat behoorlijk uit de hand liep, met werkweken tot 80 uur per week. (Als je geen hulp kunt vinden, dan maar je problemen wegstoppen en de aandacht ervan afleiden…..)
Zoektocht naar hulp
Op een gegeven moment weet je niet meer wat je moet doen en wie je moet vertrouwen. Mijn huisartsen namen me ook niet serieus, want “ik zag er zo goed uit” en “ik deed gewoon mijn dagelijkse dingen, had een succesvolle carrière en functioneerde goed”. “Dus ze zagen het probleem niet”. Een verwijzing voor psychologische hulp kreeg ik dus ook niet. En zonder verwijzing van je huisarts wordt psychologische hulp niet vergoed, kreeg ik van psychologen te horen. Overstappen van huisarts was ook geen mogelijkheid, want geen andere huisarts in de omgeving nam nieuwe patiënten aan en anders viel ik wel niet in hun postcodegebied (ook al zaten sommige huisartsen slechts 1 of 2 km van mijn huis). Het sloopt je gewoonweg als je steeds tegen zulke muren oploopt…
Mijn redding; er was nog hoop
Uiteindelijk kwam er in 2015 een fantastische personal coach op mijn pad, met wiens hulp en begeleiding ik enorme stappen heb gemaakt in mijn verwerkingsproces en naar een gelukkiger leven. Ook naast en na het coachtraject ben ik stappen blijven zetten, begeleid door het universum. Dat heeft me enorm geholpen. Vooral de eerste bewuste en actieve stappen op het achtvoudige pad van Patanjali zijn mijn redding geweest. De vruchten die ik hierdoor heb ontvangen, zijn enorm en veel meer en zoeter dan voorheen, toen ik nog elke dag 3 uur lang allerlei puja’s, mantrarecitaties e.d. verrichtte. Het was ware dharma die de sleutel bleek te zijn naar verlossing van mijn ellende.
Nog niet verlost
Natuurlijk heb ik nog steeds mijn issues en tegenslagen. (Als ik helemaal verlost was van mijn ellende, dan zat ik waarschijnlijk net als Buddha ergens onder een boom mensen te onderwijzen in dharma.) Er is nog veel shit op te ruimen uit het verleden. Door mijn stilteretraite ben ik in ieder geval weer flink wat stappen verder gekomen. Ik besef me nog sterker dan voorheen dat jezelf ontwikkelen – alle wikkels weghalen – dé manier is om los te komen van je ellende en vruchtbare stappen te zetten naar een gelukkiger leven. En dat lukt me ook dagelijks een beetje meer, door er bewust en actief aan te werken.
Het is alles behalve makkelijk en het vereist veel discipline en doorzettingsvermogen. Persoonlijke ontwikkeling is natuurlijk ook een pad zonder einde. Maar wat het je uiteindelijk allemaal brengt, is een wonderlijke en fantastische ervaring. Op een gegeven moment gaat het je niet meer zozeer om het einddoel, maar begin je gewoon ontzettend te genieten van de reis die je maakt en anders wel van de vorderingen die je maakt.
PRAAT!
Ik besef dat ik me erg open opstel met dit artikel. Niet iedereen is het gewend om dit soort verhalen te lezen en sommigen zullen het schokkend vinden of belachelijk dat ik dit allemaal zo open deel. “Face your problems, don’t facebook them,” lees ik regelmatig op social media. Echter “facebook” ik wél mijn problemen, omdat ik ervan overtuigd ben dat dit niet alleen míj helpt, maar ook anderen.
Het is niet alleen dat schrijven mij helpt om zaken voor mezelf helder te krijgen en mijn proces bewust te ervaren en reflecteren. Ik wil ook graag mijn bijdrage leveren aan het proces van anderen, zodat ook zij de vruchten mogen ervaren die ik op mijn pad heb mogen ervaren. Ook wil ik graag geven wat ik tijdens mijn zoektocht heb gemist. En dat is ervaring. Iedereen heeft het altijd over de “wat” en “waarom” van het heelproces; de “hoe” wordt vaak achterwege gelaten.
Ook wordt vaak wel gesproken over de positieve kanten van de “hoe” en niet over de negatieve kanten. Voordat ik jaren geleden begon met mediteren, kreeg ik bijvoorbeeld nooit te horen dat mediteren pijnlijk kon zijn. Nee, “mediteren was allemaal zen” en tijdens meditatieworkshops die ik volgde, zat ook altijd iedereen zo stil en kalm als een Buddha. Waarom struggelde ik dan altijd zo met mijn benen, pijnen in mijn lichaam en allerlei pijnlijke flashbacks, herinneringen en emoties?!
Ik vind het belangrijk om beide kanten van de medaille te laten zien en hoop anderen hiermee te inspireren en te motiveren om alsjeblieft door te zetten. Geef nooit op! Ik weet dat het ontzettend makkelijk klinkt. Het heeft ook jaren geduurd voordat ik op dit punt ben gekomen. Het is vallen en opstaan, ups en downs. Nog steeds val ik regelmatig en heb ik mijn dips. Soms zit ik zelfs even een paar weken weer in een diep dal. Maar uiteindelijk vind ik steeds weer de kracht om eruit te klimmen. Wanneer ik dat doe, voel ik me weer een stuk sterker dan ooit tevoren.
Ik hoop dat ook jij de kracht vindt om op te staan na elke val en te werken aan een gelukkiger leven. Als je 10 keer valt, is dat niet erg; als je maar 11 keer opstaat.
Als ik je ergens mee kan helpen, voel je vrij om me een berichtje te sturen.
Ontzettend knap dat je deze weg hebt af kunnen leggen door je innerlijke kracht te vinden. Je mag trots op jezelf zijn.
Dank je wel! Ik heb nog een lange weg te gaan en ik hoop dat ik de volgende keer de techniek beter onder de knie zal krijgen.
Geachte mevrouw Ranjita devi-ji,
Het leven is prachtig alleen je moet er zelf wat gaan van maken.
Een persoon die moksha zoek of dat wilt bereiken is ziek alleen heeft die het niet door.( Moksha is een vorm van depressie gedachte aan de dood).
Mensen die aan zware depressie lijden denken en verlangen naar de dood/ moksha.
Met vriendelijke groet,
Dhr.Pt.Jagdew
(Personal Trainer)
Daar ben ik het niet mee eens. Iemand die moksha wil bereiken, zoekt simpelweg een andere dimensie van bestaan. Dat is juist verlossing van depressie en dergelijke ‘negatieve’ gedachten. De dood bestaat niet, daar de ziel onsterfelijk is en niet kan vergaan. Een voorbeeld: Buddha bereikte verlichting op zijn 35e en bleef nog decennia op aarde om anderen te onderwijzen in dharma.
Geachte mevrouw Ranjita devi-ji,
Waarom kiest men dan ervoor om te gaan lijden?
Met vriendelijke Groet,
Dhr.Pt.Jagdew
(Personal Trainer)
Een ieder heeft daar z’n eigen redenen voor. Soms zijn het bewuste keuzes, maar meestal maakt men onbewust keuzes die lijden opleveren.
knap knap en nog eens knap, echt waar, laat me mezelf effe voorstellen Nadia Hendryckx, woonachtig in west vlaanderen Belgie, in je verhaal wordt ik zoveel geconfronteerd met mezelf, dat het zo akelig aanvoelt alsof ik de sleutel heb gevonden naar verlossing, ik ben, of zeg maar “ik was” steeds en steeds opzoek naar iets of iemand die me kan vergezellen op een pad vol rust, zoals je schreef, dokters, psyhiaters, psychologen alles heb ik geprobeerd enkel was het resultaat dat ik honderden euro lichter was, maar wat ik reeds jaren geleden hebt ontdekt, is het hindoeisme, zou dit de reden kunnen zijn denk je dat ik je pad heb gekruist ?
Beste Nadia, alles heeft een reden. Wat die reden precies is, dat is aan jouzelf om te ontdekken. Ieders pad is anders. Als jij het gevoel hebt dat hier een reden achter zit; onderzoek het, ervaar het zelf en je zult vanzelf tot je antwoorden komen 🙂
Geachte Mevrouw Nadia Hendryckx,
Het Hindoeïsme is prachtig als u het op de goede manier gaat belijden.
Het brengt vreugde in uw leven.
Met Vriendelijke Groet,
Dhr.Pt.Jagdew
(Personal Trainer)
Er is een Hindoe(priest Yogi) in Amsterdam.
Hij heeft me geleerd dat als je gaat mediteren dat dit best gevaarlijk kan zijn.
Hij heeft me geleerd dat mediteren geen uitweg moet zijn van je huidige staat, maar een verlenging van je externe focus en meditatie in je uitwendige leven.
Een van de belangrijkste les zegt hij is dat je daarbij ook de Dharma moet volgen.
Als je acties zuiver zijn in de uitwendige wereld zoals 1 gedachten 2 speech 3 acties
Dan is de meditatie een verlengstuk van je leven. Maar als je die 3 niet volgt dan ga je lijden in meditatie en gebeurt er niets, al mediteer je 1 maand onafgebroken.
Mediteren betekent de aandacht naar het hier en nu brengen, dus het kan nooit een uitweg zijn van de huidige staat. Meditatie zorgt altijd voor een verrijking van je leven en gecombineerd met dharma is die verrijking alleen nog maar groter. Meditatie is iets dat je zelf moet ervaren; je kunt er niet over leren, zeker niet door andermans gedachten, woorden of daden. Iedereen heeft een ander niveau van bewustzijn, een ander referentiekader en een andere instelling; het is dus ook zeer waarschijnlijk dat een ieder een andere ervaring met meditatie zal hebben.
Geachte Danny,
Door meditatie /yoga gaat men niet lijden. Het is belangrijk dat u een positief instelling heeft.( Dit is heel belangrijk!!)
Met een negatief instelling gaan mediteren /yoga zult u er geen voordeel bij hebben.
Als u met een negatief instelling naar uw werk gaat dan zal de uitkomst ook negatief zijn.
De voordelen ervan zijn vele malen groter dan dat er nadelen er aan zitten.
U zult het zelf gaan ervaren.
Met vriendelijke Groet,
Dhr.Pt.Jagdew
(Personal Trainer)
Hoi ranjita,
Zou ik contact met u kunnen opnemen om gewoon even te praten…
Als dat mogelijk is graag reactie via e-mail.
Dank u wel.
Vriendelijke Groet,
Mariska
Hi Mariska, natuurlijk mag dat. Ik heb je e-mail gezien en zal deze zometeen beantwoorden.