Niet klagen maar dragen

“Niet klagen maar dragen en bidden om kracht”. Een tekst die vroeger bij mijn nani thuis aan de muur hing. Laatst zat ik in een klagend gezelschap en moest ik weer aan die citaat denken. Ik begin me namelijk steeds meer te ergeren aan geklaag. Weet je waarom?

Ten eerste: je bereikt er niets mee. Je kunt eindeloos blijven klagen over je man die niet alles doet zoals jij dat wilt, je kinderen die niet doen wat je zegt, familieleden die je blijven lastigvallen, dat je wilt afvallen maar de kilo’s niet weg willen, dat je het zat bent van al dat geruzie met de buren, dat je wou dat je financiële problemen voorbij waren et cetera et cetera… Je kunt klagen, mopperen, chagrijnig worden en schreeuwen, maar wat heb je er uiteindelijk mee bereikt? Ruzies, conflicten, verspilde energie? Ofwel, je hebt er alleen maar jezelf mee. Het kost je alleen maar energie. Energie die je beter kunt gebruiken om je draai te vinden in de omstandigheden, om een weg te bouwen naar iets waar jij je wél prettig voelt.

Natuurlijk hebben we allemaal wel dingen waar we ons aan ergeren of die we graag anders zien. Iedereen heeft wel eens (of vaker) het idee dat alles zo tegen zit, niemand je begrijpt, je niet krijgt wat je zou willen enzovoorts. Ik denk dat het een natuurlijk iets is. Maar het is aan onszelf hoe we ermee omgaan. Dat is mijn tweede punt: we kunnen het probleem bij anderen neerleggen, maar daar bereiken we niets mee. We hebben nu eenmaal geen grip op anderen. Mensen zijn geen marionetten die je kunt laten bewegen zoals jij dat wilt. En besides: we kunnen doen alsof het probleem niets met ons te maken heeft, maar wees nou eens eerlijk: wie heeft er problemen, jij of zij?

Face it en doe er wat mee

Face it! Jíj hebt een probleem, dus is het ook aan jóu om er wat aan te doen. Het is altijd makkelijk om over anderen te denken, maar denk eens na over jezelf. Wil jij gelukkig worden, dan zul jij zelf actie moeten ondernemen. Klagen is goed; je maakt er iets duidelijk mee. Maar doe er ook vooral wat mee. Leg het probleem niet buiten jezelf neer, maar zoek in jezelf mogelijkheden om tot oplossingen te komen. Als je op anderen wacht, kun je wachten tot je een ons weegt. Dus maak je eigen keuzes, neem je eigen heft in handen. Met alleen “bidden om kracht” kom je er niet. Het is tijd voor actie.

Hoe? Allereerst: hou op met zielig zijn en stap uit die slachtofferrol. Wees ervan bewust dat jij jouw probleem bij jouw omgeving neerlegt (dat doet pijn, I know). Maar sta eens goed stil bij de vraag hoe jij omgaat met dat ‘probleem’. Blijf je in je slachtofferrol zitten jammeren en leg je de verantwoordelijkheid voor jouw probleem buiten jezelf? Of kies je voor een actieve houding, neem je eigen verantwoordelijkheid voor jouw probleem en maak je er korte metten mee? Ik kies voor optie 2. We zijn zelf verantwoordelijk voor alles wat we denken, doen en zeggen. Als ik honger heb, kan ik wachten tot ik eten krijg of zelf wat klaarmaken en opeten. Toch komt het in beide gevallen op mij neer: ík moet eten om mijn honger te stillen.

We zijn dus zelf verantwoordelijk voor onze gevoelens en gedachten. Als jij financiële problemen hebt, kun je klagen dat de overheid je niet genoeg geld geeft of geen werkgever je aanneemt, maar dat zal je geldproblemen niet oplossen. Zet je energie positief in: breng je financiële situatie in kaart en kijk waar je geld kunt besparen, informeer naar eventuele toeslagen en kijk hoe je nog beter kunt solliciteren. Waar een wil en actie is, is een weg. Zoals swami Vivekananda zei: “Alle kracht zit in onze handen. Het zijn wij die onze handen voor onze ogen houden en huilen dat het donker is.” Kortom: met zitten klagen los je niets op; met actie ondernemen wel!

(geschreven op verzoek van twee Hindoestaanse scholieren)