5 juni… Een dag die elk jaar weer tranen in mijn ogen brengt. Tranen van verdriet, maar ook tranen van dankbaarheid. Verdriet voor het enorme leed van mijn voorouders, alles wat zij hebben doorstaan, en dankbaarheid & diep respect voor hun enorme inspanningen en prestaties die zij hebben bereikt met dat “kleine beetje” wat zij hadden.
Vandaag ben ik voor het eerst op 5 juni in India en dat voelt vreemd. Ik voel me zo enorm thuis en tegelijkertijd gaan er veel gedachten in me om. Onze voorouders en wij hebben zoveel gedaan voor de landen waar wij naartoe zijn gebracht/gegaan, de so called “Rama ka desh” en het land dat onze voorouders jarenlang heeft gemarteld (en later enorm veel heeft gegeven). Begrijp me niet verkeerd. Ik ben en blijf Nederlander, en Suriname zal altijd een deel van mijn identiteit blijven. Ik ben in Nederland geboren en opgegroeid, heb er wellicht mijn bestaan aan te danken.. Mijn ouders, grootouders en overgrootouders zijn geboren in Suriname.. maar mijn hart is toch echt Hindoestaans.
Dat stukje identiteit en die liefde dwingen mij soms tot nadenken. Want ik ben enorm dankbaar voor het bestaan dat ik dankzij mijn voorouders heb gekregen en tegelijkertijd doet het mij pijn dat de Indiase deelstaten waar zij vandaan komen er vandaag de dag zo slecht aan toe zijn. Er is zoveel armoede, criminaliteit en andere problematiek.. Soms denk ik: “Onze voorouders deden alles met de gedachte om welvaart te bereiken voor hun familie, waarvan een groot deel in India is achtergebleven. Maar die welvaart heeft die familie nooit kunnen bereiken. Hun familie, onze familie, is nog steeds daar in Bihar en Uttar Pradesh. Is het niet onze plicht om dat wat onze voorouders niet konden voltooien, af te maken? Een bijdrage leveren aan Bihar en Uttar Pradesh, zodat ook zij welvaart mogen bereiken, zoals wij dat ook hebben mogen krijgen dankzij onze voorouders? Hebben wij geen verantwoordelijkheid naar het land van onze voorouders en de deelstaten waar zij vandaan komen?”
Voor mij voelt het wel zo… Het liefst zou ik iedere Nederlandse Hindoestaan willen oproepen om samen te werken aan een betere toekomst voor Bihar en Uttar Pradesh. Ontwikkelingswerk, al is het maar tijdelijk, voor een paar maanden ofzo. Ik weet niet zo goed hoe of wat, ken de Indiase regels e.d. niet, ben ook nog nooit in Bihar of Uttar Pradesh geweest.. maar ergens voel ik een soort “schuld” naar mijn voorouders en daarmee een grote verantwoordelijkheid naar India en in het bijzonder deze twee deelstaten….. #justsharingsomethoughts #mixedemotions #pravasidivas
Is het niet apart dat ‘wij’ als Westerlingen zo denken. Hoeveel wordt er in India, door de Indiers gedaan aan de kloof tussen arm en rijk? Ligt dit diepgeworteld in het denken in ‘kasten’ en ‘reincarnatie’? Oftewel de oorsprong van het arm zijn ligt in het slechte leven dat de desbetreffende persoon in het vorige leven heeft gehad. Verder blijven mensen over het algemeen in dezelfde kasten. Arme mensen blijven dus arm of worden armer, worden niet geholpen en rijke mensen hebben geen schuldgevoel, en blijven in hogere kasten en worden rijker.
Vele mensen in Suriname komen van de lagere kasten. Maar wanneer ze kansen krijgen, dan zie je dat het kastenstelsel zo corrupt en onzinnig is. Kijk eens naar het aantal academici onder de hindoestanen uit Suriname. Sociaal-economisch doen ze het vele malen beter dan mensen uit hogere kasten in India. Maar ja als je mensen kansen ontneemt en ze verteld dat het hun eigen schuld is, omdat het beschreven staat, gaan mensen en in dit geval een hele natie het geloven. Vervolgens gaan ze geen actie ondernemen om het te veranderen want het is nou eenmaal zo.
Ik denk dat we India moeten helpen door kritisch te leren denken, zo help je het land het meest.
Er wordt in India ontzettend veel gedaan om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen, zowel op macroniveau als op microniveau. India heeft niet voor niets zelfs China ingehaald als snelst groeiende grote economie. Echter blijft het een land van zo’n 100 keer zo groot als Nederland en met zo’n 88 keer zoveel inwoners als Nederland. Nederland is een relatief klein land en zelfs hier is men niet in staat om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen. Sterker nog: deze wordt alleen maar groter en steeds meer Nederlanders verkeren in armoede. Wat verwacht je dan van zo’n enorm land als India, dat ook nog eens eeuwenlang ontzettend verdeeld, uitgebuit en beroofd is door de vele bezetters? Het zal nog heel lang duren voordat alle door bezetters veroorzaakte puin, de gevolgen daarvan en overige problematiek in India zijn opgelost.
De bezettingen hebben niet alleen een enorme impact gehad op de economie, maar ook vooral op de samenleving. Het huidige kastenstelsel is door bezetters naar India gebracht als variant van het feodale stelsel, om de Indiase bevolking te verdelen, de “verdeel-en-heerstactiek”. In bijvoorbeeld Bihar en Uttar Pradesh werden universiteiten (o.a. die bekend stonden als de grootste ter wereld) geplunderd en werd er op verschillende manieren voor gezorgd dat vele Indiërs eeuwenlang niet naar school konden. Recent is er nog een onderzoek naar buiten gebracht met de gevolgen van de Britse bezetting, waarin ook het bedrag wordt genoemd dat de Britten India verschuldigd zouden zijn, namelijk 45 biljoen dollars.
Inmiddels zijn oude verkeerde zaken als het kastenstelsel, bruidsschatten, racisme, discriminatie op basis van seksuele geaardheid, triple talak etc. bij wet verboden in India, maar het zal nog lang duren voordat dit ook is doorgedrongen en geaccepteerd in het doen en laten van het grootste deel van de zo’n 1,5 miljard Indiase inwoners.
Ontwikkelingswerk, educatieve én materiële hulp zouden naar mijn mening dus zeker op z’n plaats zijn.