De kwestie van vorige week laat me niet los. Één foto van theedoosjes leidde ertoe dat veel hindoes hun ware karakter lieten zien. Op Facebook lieten ze hun stem horen: “Onacceptabel”, “misbruik van onze goddelijke gedaantes”, “onze goddelijke gedaantes worden gebruikt voor commerciële doeleinden”… Maar hoe werkelijk is de pijn voor onze dharma?
We uiten onze mening tegen een theeproducent die afbeeldingen van het Goddelijke gebruikt op de verpakkingen, maar hebben we weleens onze stem laten horen tegen mandirs en winkels die afbeeldingen van Bhagavaan gebruiken op kalenders waarmee ze zichzelf willen promoten? Hebben we weleens onze stem laten horen tegen de uitgevers van uitnodigingen waar onze Devi’s en Deva’s staan afgebeeld? Hebben we weleens onze stem laten horen tegen de wierookdoosjes en andere puja samaan in de pujawinkel waarop Bhagavaan staat afgebeeld? Hebben we weleens onze stem laten horen tegen mensen die afbeeldingen van onze Devi’s en Deva’s op hun huid tattoeëren? Bovendien: hebben we weleens buiten het internet onze stem laten horen tegen dit soort praktijken? Hebben we weleens gebeld met een bedrijf, mandir, organisatie of familielid om de awareness te verspreiden? Zijn we er weleens persoonlijk naartoe gestapt?
Het is zo makkelijk om een reactie op Facebook te plaatsen waarin je zegt dat iets onacceptabel is, maar in hoeverre dragen wij zelf bij aan dit soort commercie? De meeste hindoes gebruiken zelf allerlei wegwerpvoorwerpen die uiteindelijk in de prullenbak belanden. Ook zijn er hindoes die shirts dragen waarop Bhagavaan staat afgebeeld of knuffels van Bhagavaan hebben die overal belanden en waar kinderen op sabbelen en kwijlen. Hoe serieus kunnen we onszelf nemen als we zeggen dat onze goddelijke gedaantes niet mogen worden gebruikt voor commerciële doeleinden? Dragen we niet zelf bij aan commercialisatie van onze dharma? Hiermee praat ik de actie van de theeproducent natuurlijk niet goed. Ik probeer slechts de hypocrisie aan te geven waarmee hindoes zich opstellen, die ik overigens ten zeerste afkeur en niet als reden acht om ons terug te deinzen tegen misbruik van onze dharma.
Dat het makkelijk is om van achter je pc, laptop, tablet of smartphone een reactie te plaatsen, is natuurlijk niet nieuw en blijkt ook uit de reacties van de mensen die op het Facebookbericht hebben gereageerd. Een aantal mensen reageerden: “Bezwaar maken!”, “start de petitie” en “jammer dat er geen actie wordt ondernomen”. Mijn handen kriebelden om hierop te reageren en deze mensen op hun kop te geven. Waarom wordt altijd van anderen verwacht dat zij actie ondernemen? Waarom kunnen we niet bij onszelf beginnen en zelf actie ondernemen? Waarom weten we altijd zo goed te vertellen wat anderen moeten doen maar zijn we zelf altijd zo beroerd om zelf onze handen uit de mouwen te steken? Vele handen maken licht werk, maar in onze gemeenschap zie je vaak dat er meer vingers uit de mouwen komen die naar enkele handen wijzen dan dat er handen zijn die de kwestie zelf aanpakken.
De verantwoordelijkheid wordt meestal bij anderen neergelegd. Waarom? Voelt men zich te hoog om zelf wat te doen? Is men bang? Durft men niet naar de producent of distributeur toe te stappen? Als je toch al op het internet zit om je stem te laten horen op een openbare Facebookpagina, is het dan zo moeilijk om diezelfde mening ook even in een mailtje naar de producent en distributeur te sturen? Tientallen mensen hebben op het bericht gereageerd dat ze tegen de kwestie zijn, maar op de vraag of ze actie zouden ondernemen, heeft slechts een enkeling gereageerd en dat nog twijfelachtig ook. We willen altijd dat anderen actie ondernemen en weten het allemaal zo goed. Maar zelf verantwoordelijkheid nemen? Ho maar! Is dit de zogenaamde liefde die hindoes hebben voor hun dharma? Waren die boze reacties dat het “onacceptabel” is dan schijn? Immers, als iets onacceptabel is, dan doe je er toch iets tegen? Niets doen zou accepteren zijn. Zijn we nou zo hypocriet?
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de hindoes die het “niet erg vinden”, het als manier zien om het hindoeïsme te promoten of er “trots” op zijn. OH MY GOD! Hoe kunnen we er trots op zijn dat de goddelijke gedaantes – die wij vereren met bloemen, wierook, lichtjes en miljoenen mantra’s – als pindakaaspotjes in de schappen van de supermarkt komen te liggen om vervolgens in keukenkastjes te belanden en uiteindelijk in de prullenbak?? Hetzelfde geldt voor Buddha, een gedaante van Vishnu, die belachelijk veel wordt gebruikt voor commerciële doeleinden en zelfs op handdoeken, theedoeken en dekbedovertrek! Is dat het respect dat we nog hebben voor Degene die wij in onze puja’s verheerlijken in zuivere omgevingen, Degene die wij onze moeder, vader, vriend, metgezel en ons alles noemen?? Tussen de enkele positieve Facebookreacties las ik: “Spread the love!” Ik vraag me af waar die liefde is. Where’s the love?
Waarom wel vrij krijgen op suikerfeest en schapenfeest maar niet bij bijv. Diwali?
En dan heb ik het niet over hindu scholen. Nee gewoon de normale openbare scholen incl. Hbo en Wo.
En nee, geen negatiet oordeel waarom hun wel en wij niet. Maar waarom trekt niemand zijn of haar mond daarover open? Heb me altijd afgevraagd waarom wij nog steeds geen vrij krijgen.
Maar blijkbaar maakt niemand er een punt van, veel zullen wel denken maar weinig trekken hun mond open. En dan krijg je net als mij te horen. Maar jongeman hun hebben toch dezelfde religie maar hoor hun niet klagen. Voelt net als een platte hand in je gezicht.
Vond ik niet erg. Uiteindelijk bepraktiseer ik mijn geloof individueel. Maar dan vraag ik de andere waarom ze niks zeggen. En dan hoor ik dingen waaronder, ga ziekmelden of, wordt pas 17 uur donker 16uur ben ik thuis. tja,…
En anno 2015 klaagt men veel over moslims in Nederland. Waarom denk ik dan? Omdat ze opkomen voor hun geloof? Ze verdedigen zich tegen beledigende uitlatingen over hun profeet of heilig boek?
En nee, ik verheerlijk de plegers van het geweld of wanorderlijkheden niet. Nee, ik heb het over de kern, die wel besproken het debat durft aan te gaan. Die niet alleen protesteert maar ook weerlegd waarom.
Tja…Denk ik dan, stel menig hindoe de vraag: waarom heeft het hindoeisme zoeveel goden? En veel zullen beginnen te tellen. U stelt uzelf de vraag; waarin steken mensen hun handen niet uit de mouwen?
Grappig, dat vraag ik mij al een hele tijd af. Maar net zoals u zegt, onze meningen zijn verdeelt. Er kan veel over ons passief gedrag gesproken worden, maar heeft het echt zin? Wij stellen geen grens, dan hoe kunnen we het mensen kwalijk nemen als zij die onzichtbare grens naar ons gevoel overtreden?
Wat als een hindu zijn kookpunt had bereikt met als gevolg een incident in de A&H dat het media zou hebben gehaald. Bijv. dat meneer weigerde de winkel te verlaten zolang de theedoosjes niet uit het assortiment zouden worden gehaald. Vervolgens ander spullen uit de schappen gingen gooien.
Hoe zou u zich daarbij voelen?
Waarschijnlijk vanuit geloofsovertuigend aspect zou u het niet goedkeuren.
Maar vanuit een menselijk en gewetensbezwarend aspect zou u zich wel kunnen verenigen met zijn handelen.
Voor welke gevoel zou u uitkomen?
Hallo Jermain, het is inderdaad jammer dat de meeste hindoes hun stem niet laten horen. Wat je zegt over het Suikerfeest en Divali is voor mij heel herkenbaar. Terwijl anderen op mijn basisschool en middelbare school hele dagen vrij kregen vanwege christelijke of islamitische feestdagen, kreeg ik in eerste instantie niet eens twee uurtjes vrij voor Holi of Divali.
Grenzen stellen en actie ondernemen is goed, maar ik zou nooit mijn niveau verlagen tot vandalisme. Dat druist immers in tegen onze Hindoe Dharma. Ik ben ervan overtuigd dat veel fouten in onwetendheid worden gemaakt. De situatie op mijn middelbare school was bijvoorbeeld dat ik slechts één van de vijf hindoes op de hele school was. De mensen op mijn middelbare school waren niet bekend met het hindoeïsme en hadden nooit van Holi en Divali gehoord. Zij hadden geen idee van wat voor waarde hindoes aan deze feesten hechten en dat Holi en Divali voor ons net zo zijn als Kerst voor christenen en het Suikerfeest voor moslims. Ook weten velen dat hindoes erg passief zijn met hun religie en dat wij Divali meestal pas vanaf 18.00 uur vieren. Waarschijnlijk worden wij ook daarom minder serieus genomen dan moslims die duidelijk laten blijken dat zij moslim zijn en hoe belangrijk hun religie voor hen is. Hetzelfde geldt bij de situatie van de theedoosjes met onze Devi’s en Deva’s erop. De verkooppunten verwezen maar door naar de producent en de producent hield zijn poot stijf, wilde geen actie ondernemen. Uiteindelijk hebben ze na vele argumentaties wel toegezegd komende zomer hun verpakkingen te wijzigen. Het delen van kennis kan bergen verzetten. We moeten het alleen wel op de juiste manier brengen.
Geachte heer jermain,
U zou een brief kunnen schrijven met u klacht aan A&H met het verzoek om de thee uit de schappen te halen.
Of aan de leverancier die de thee levert aan A&H.
Voor de kwestie om op Diwali iedere hindu vrij te geven als een erkende feestdag zou men het hoger op moeten zoeken.(In de politiek)
Men zou Kamervragen kunnen gaan stellen.
Met Vriendelijke Groet,
Dhr.Pt.Jagdew