Ken je dat gevoel? Dat je je gevangen voelt in je eentonige leven? Dat je niet meer weet wat je met je leven aan moet? Als 26-jarige zit ik er momenteel middenin: ik heb een quarterlife crisis.
Ik heb dan ook besloten dat het niet langer zo kan en besloot aan de slag te gaan. Mij helpt het meestal als ik erover ga schrijven. Op dat moment komt er ineens structuur in mijn hoofd en zie ik de dingen een stuk helderder. Dus dat is wat ik nu aan het doen ben. En dat op de eerste dag van Navratri… Ik word benaderd door mensen die zich druk maken over het feit dat ze vergeten zijn bloemen te kopen en alleen maar gele bloemen hebben om te offeren, “terwijl Durga’s kleur rood is”. Of mensen die vanochtend per ongeluk ei hebben gegeten terwijl Navratri vandaag is begonnen. Of mensen die dachten dat Navratri gisteren begon. “Wat nu?” Paniek, paniek, paniek… Daar zit ik dan, met mijn quarterlife crisis. Mijn thema deze Navratri. Het is tijd om de knopen voor eens en voor altijd door te hakken: wat moet ik nu eigenlijk met mijn leven aan??!
Volgens mij heb ik wel vaker een quarterlife crisis gehad, want ik ben vaak in een periode gekomen dat ik het allemaal even niet meer zag zitten en weer opnieuw mijn koers moest bepalen. Maar dit keer is het menens: sinds donderdagavond zit ik continu te vechten met mijn ademhaling, ik heb steken bij mijn hart, mijn ribben doen pijn, ik heb koorts en het enige wat enigszins helpt, is zowat de hele dag slapen. Vrijdag heb ik me nog gedwongen om vanuit huis te werken, maar zodra het 17:00 uur was, ben ik mijn bed in gedoken om vervolgens even wakker te worden, een film te kijken en daarna pas zaterdag rond 09:00 uur op te staan. Ik moet mezelf dwingen om te eten (en ik ben gewoonlijk een echte foodie) en als het me niet lukt om te slapen, lig ik in bed een film te kijken, in de hoop dat ik me dan wat beter zal voelen.
Mijn leven is eigenlijk ook gewoon supersaai. Ik werk fulltime, heb mijn eigen bedrijf en HindoeDharma.nl daarnaast, doe mijn huishouden, volg drie keer per week yogalessen en ga weleens hardlopen of lange afstanden wandelen. Oh ja, en ik volg de beroepsopleiding Vedische Astrologie. Sinds mijn 16e zijn studeren en werken zowat mijn enige bezigheden in het leven. Met verjaardagen en andere feestjes zie ik nog mijn vriendinnen van de middelbare school, zo eens in de twee maanden spreek ik met een vriendin af en eens in de week bezoek ik mijn ouders. Verder doe ik eigenlijk niet zoveel. Ik ben heel erg op mijn onafhankelijkheid gesteld en ben heel slecht in contacten onderhouden, laat staan relaties. Ik heb dan ook nooit een partner gehad, ben lekker op mezelf en bescherm mezelf zoveel mogelijk tegen de normen en verwachtingen van anderen.
Over het algemeen gaat dat hartstikke goed, zit ik lekker in mijn vel en word ik gedreven door alles wat ik doe en meemaak. Maar op sommige momenten sta ik weer even stil en trek ik mijn hele leven in twijfel. Is dit nog wel wat ik wil? Wil ik wel onafhankelijk zijn of wil ik me toch eens aansluiten bij anderen en meegaan in hun normen en lifestyle? Het zijn de vermoeiendste momenten ooit, en zeker nu, wanneer mijn lichaam ook nog eens aan mijn hoofd zeurt. Af en toe betrap ik mezelf erop dat ik loop te ijlen. Nu ik dit typ, bedenk ik me dat ik volgens mij al een paar weken met een storm in mijn hoofd rondloop en vaker heb lopen ijlen de afgelopen tijd. Bij van alles wat ik meemaak, denk ik weer: “Is dit wel wat ik wil?” Ik praat met anderen zonder te weten wat ik eigenlijk aan het zeggen ben. Mijn hoofd zit vol, mijn lichaam is vermoeid en het wordt allemaal niet veel minder. Ik word zó moe van mezelf!
De afgelopen paar weken kwam ik al snel tot de conclusie dat mijn baan mijn grootste energievreter is. Ik voel mij gevangen in mijn baan. Er is zoveel onduidelijkheid en negativiteit op de werkvloer, ik voel me niet gehoord, word ondergewaardeerd en vernieuwing is na anderhalf jaar nog steeds niet in zicht. Ooit was het een bewuste keuze om de stap te maken van eigen onderneming naar een baan in loondienst. Het was de uitdagende carrièrekans die mij trok. Maar nu ik voel dat mijn leven erdoor stil staat, ik steeds minder zin heb om naar het werk te gaan en weinig motivatie heb om iets uit te voeren, is het tijd voor iets anders. Ik heb de neiging om per direct op te stappen, maar ik weet dat ik dan in een groot gat terecht kom, aangezien ik nog niet weet wat ik dan wél wil. Dus ik heb besloten dan maar vanaf mei uit dienst te gaan. Tegen die tijd hoop ik meer te weten over mijn mogelijke vervolgstap.
Eigenlijk wil ik ook gewoon niet hoeven werken. Ik studeer en werk al tien jaar fulltime. Alles wat ik met mijn carrière wilde bereiken, heb ik eigenlijk al bereikt. Daarbij ben ik zelfs zo ver doorgegaan, dat ik zwaar workaholic ben geweest en een burn-out heb gehad. Het liefst ga ik nu met pensioen hahaha. Had ik het geld maar daarvoor, dan was ik de hele wereld rond gereisd. Hé, daar zeg ik wat. Reizen. Wordt dat mijn volgende stap? Ik heb dan niet zoveel kapitaal, maar kan wel een reisje maken, toch? Ik zou sowieso al drie weken op vakantie gaan en afgelopen week kwam ineens het idee in mijn hoofd om gewoon twee maanden weg te gaan. Zelfs mijn moeder gaf het als suggestie. Misschien moet ik dat gewoon doen. Maar twee maanden klinkt zo kort. Wat moet ik doen als ik terug ben? Stel ik daarmee niet juist mijn quarterlife crisis uit? Of helpt het me juist om erachter te komen wat ik verder met mijn leven wil? Hmm…
Ineens zit ik na te denken over wat ik eerder heb gedaan, bij de vorige keren dat ik een soort van quarterlife crisis had.. Een personal coach ingeschakeld, een 10-daagse vipassana gedaan, 23 dagen rondgereisd in India, een 14-daagse panchakarma-behandeling ondergaan in India. Toch wel steeds vrij grote stappen, als ik er nu zo aan terugdenk. Misschien moet ik het gewoon doen, twee maanden reizen in India en daarna een 10-daagse vipassana volgen. Eerst de storm in mijn hoofd laten uitwaaien in het Himalaya-gebergte, om vervolgens 10 dagen in stilte te bezinnen wat ik eigenlijk verder wil met mijn leven. Wauw, wat een idee! Ik voel mezelf best maf dat ik zo lang met een vol hoofd heb gelopen en de oplossing nu ineens zo simpel lijkt te zijn. Tijdens het typen van dit artikel wordt het ineens een stuk rustiger in mijn hoofd. Het is lang geleden dat ik voor het laatst een artikel heb geschreven, al helemaal zo openhartig. (Ik had dit veel eerder moeten doen. Het doet me goed.)
Dus… lieve mensen, het leven is veel te kort om je zorgen te maken over wat rituelen en gebruiken tijdens Navratri. Richt je liever op het grotere plaatje: wat wil jij met je leven? Wat maakt jou nou écht gelukkig? Wat zou jij nog willen doen?
Morgen heeft niemand mij beloofd, dus ik heb besloten de knoop door te hakken: twee maanden rondreizen in India en daarna de stilte in… Ik ga het gewoon doen!
Ook hier blijkt dat het van je af schrijven je goed lukt om je gedachten te orderen en meer structuur te krijgen. Het zijn mooie artikelen en kan anderen ook inspireren. Je zal veel meemaken in je leven met veel uitdagingen. Puur omdat het leven zo in elkaar zit,maar ook zeker als je andersgezind en of -denkend -handelend bent. Ook ik ben heel lang (lacto)veganist en daarnaast mijn gezin ook. Het is niet gemakkelijk omdat idd de omgeving veel tegen je inroeit en allerlei oordelen klaar kan hebben.. familie, vrienden, collega’s, buurtgenoten etc. Maar als je sterk staat in het leven dan zul je daar niet veel shaken.. je blijft sthir en gelijkmoedig.. Ik zou kijken als ik jou was of je niet een (sad)Guru in je leven kan nemen om je te begeleiden. En dan bedoel ik ook een echte bonifide guru. Zeker geen pandit of allerlei nepperds in het Westen of zakkenvullers, maar een bonafide geleerde Sadhu, die zijn kennis duidelijk van een parampara lijn heeft kunnen halen.. En die ook steeds met waardering gebeden en offers doet aan hen, ook vooraf aan zijn lezingen/katha’s. En ook een die nooit geld vraagt voor de Vedische leer / katha’s. Dat zijn oa naar mijn idee de kenmerken van echte bonafide Sadhu’s. Ik kijk na enkele jaren weer eens naar je website. Ik weet zeker dat mocht ik na een poos dat weer doen en het je gelukt is, je een nog verhevener, verrijkte en spiritueel gevorderd persoon zal zijn geworden. Succes. 🙂
Dank je voor je mooie en begripvolle reactie.
Voor mij is alles en iedereen op deze wereld een guru. De grootste guru zit diep in onszelf en in de situaties die op ons pad komen. Zo ervaar ik het. Ik geloof zeker dat er (sad)guru’s zullen zijn op deze wereld, maar ik ben ze helaas nog nooit tegengekomen. Als het voor mij bestemd is, zal het ongetwijfeld op mijn pad komen. Tot dan blijf ik nog leren met de handvatten van de Yoga Sutra’s en van de wereld om me heen. Mijn spirituele reis heeft mij daarbij erg op weg geholpen.
🙂
_/\_