Het klinkt lekker stoer: “We moeten radicaler zijn!” of “Kies radicaal voor Krishna!” of “Laat door je radicale leven zien dat je hindoe bent!” Daar komt het immers op neer, al dat gezeur omdat wij niet zo lopen te schreeuwen als die moslims en christenen en mensen niet dwingen tot bekering. Soms vraag ik me af wat Krishna daar nu van zou vinden…

Het is waar dat we niet radicaal zijn, maar moeten we anderen nu echt (letterlijk) dood gooien met ons geloof, zoals vele moslims doen? Kom op mensen, laten we op een andere manier radicaal zijn! Natuurlijk willen we graag dat iedereen hindoe wordt; het is de beste manier van leven. Maar om nu mensen te slachten omdat ze geen hindoe willen worden, gaat nogal te ver. Onze God is geen mutant; Hij is de eeuwige bron der bovenzinnelijke, onbegrensde liefde.

Nogmaals, laten we op een andere manier radicaal zijn. In Krishna’s tijd waren er heel veel radicale gelovigen. Radicaal in de zin van: zij konden heel goed omgaan met de stoffelijke verleiding en zondigden niet tot nauwelijks. Drie keer bidden op een dag? Dat deden ze met plezier! En wij maar klagen als we één keer in de week pooja moeten doen… Getuigen van hun geloof? Dat deden ze hoor, in woord en daad! En wij staan maar met onze mond vol tanden wanneer iemand ons iets vraagt over de Hindoe Dharma.

De hindoes van tegenwoordig zijn zo verkaasd, dat ze hun eigen cultuur en geloof hebben verloochend en opgenomen zijn in deze Hollandse kaascultuur waar vlees, alcohol en seks de norm uitmaken. Individualisme staat centraal. Niets te wij-cultuur, alles is “ikke ikke ikke en de rest kan stikken”.

Hindoes, we verliezen onszelf! Zonder enige voorwaarde geven we onszelf aan deze cultuur over. Waarom? De Nederlandse samenleving is multicultureel en staat open voor een ieder. Waarom moeten we dan zonodig deze bakra-cultuur overnemen? Waarom verloochen je je identiteit? Wat zit je nu te janken om je eigen imago of reputatie, om dat “manay ka boli?”?!

Waar is die liefde voor de ander die je voortdurend in beweging zet? Dat niet meer geven om je eigen imago of reputatie, dat eerlijk zijn tot op het bot, op het feestjes niet meer boeien om wat mensen van je vinden en toch meer plezier hebben dan ooit tevoren…? Dat is pas leven!

Maar nee, de hedendaagse Hindoe houdt zich bezig met andere vraagstukken. Wat houdt me dan nog staande? Waardoor houd ik het dan nog vol? Wat als mensen me stom vinden? Wat als iemand me veroordeeld om iets wat ik zeg, omdat ik zo eerlijk ben? De verkaasde Hindoe houdt zich bezig met dit soort vragen, vragen die de ware ik verloochenen en verstoppen achter een groot kaasmasker.

Dan komt Krishna weer om de hoek kijken, hoewel Hij nooit is weggeweest bij je. Hij houdt Zijn woord en geeft je op zo’n moment wat je nodig hebt: een flinke schop zodat je weer tot bezinning komt. “Zwicht niet voor deze vernederende zwakheid. Dat siert je niet. Laat je kleinzieligheid varen en sta op!” En daarna, wanneer je tot bezinning bent gekomen, geeft Hij je wat je verder nodig hebt: vrede en vreugde, vergeving en vriendschap.

Ik wil er alleen maar mee zeggen: je hoeft er niet naar te streven om radicaal te zijn, maar verloochen je ware identiteit ook niet in deze kaascultuur. Streef er niet naar om een zo goed mogelijk persoon te zijn. Streef naar de hogere weg, het pad van zuivere, bovenzinnelijke liefde. Streef ernaar om je medewezens te zegenen. Wat aandacht, wat affectie, een luisterend oor, vreugde, wat centen en een gebed… Dat zijn de dingen waarmee je echt wat kunt bereiken. Inderdaad, het kan je je imago kosten. Maar alleen zo vind je het leven.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *