Het Facebookbericht over vooroordelen; in eerste instantie lijkt het een doodgewoon berichtje, maar als ik erbij stilsta, raakt het me diep. Elke keer als ik het bericht voorbij zie komen, zet het me weer aan het denken over het negatieve effect van vooroordelen en veroordelingen.
Wij mensen lijken soms net sensatiejagers. We horen of zien iets en koppelen er meteen gegevens of verhalen aan vast die helemaal nergens op gebaseerd zijn. We zien een vlammetje en maken er een lopend vuurtje van. Laatst was ik in de supermarkt en daar was er een oudere meneer met een vrouw van rond de 30 jaar en een klein kindje van zo’n 2 jaar. Mensen om mij heen maakten onderling meteen opmerkingen over de vrouw, dat ze als jonge vrouw met zo’n oude man was en dat waarschijnlijk om geld zou zijn geweest. De man bleek de vader te zijn van de vrouw en dus de opa van het jongetje. Op een familiefeest was er een keer een jong meisje dat blijkbaar zwanger was. Allerlei mensen maakten opmerkingen dat ze wel ontspoord zou zijn en met verkeerde jongens onveilige seks heeft gehad. Ze maakten haar uit voor een hoer en keken haar vies aan. Ik kwam erachter dat ze slachtoffer was geworden van een groepsverkrachting.
Mensen hebben vaak zo snel hun oordeel klaar. Ze horen of zien één klein dingetje en maken er hele verhalen van, alsof ze alles weten over de persoon. Dit soort onrecht raakt me zo diep, dat ik me soms schaam voor de samenleving waarin ik woon. Ik vraag me af waar die liefde voor moddergevechten vandaan komt en waarom privékwesties van anderen ons zo erg bezighouden. Hebben we zelf geen leven, dat we ons bezighouden met andermans leven? Hebben we niet genoeg spanning in ons eigen leven? Hebben we niets om over te praten? Zoeken we sappig gespreksstof? Willen we anderen minder laten lijken om zelf beter te lijken? Willen we laten zien hoe goed we zelf wel niet zijn? Jutten we elkaar op in een concurrentiestrijd? Willen we iemand een loer draaien, lelijk te grazen nemen? Wat de reden ook moge zijn, ik kan me niet voorstellen dat er iemand beter van wordt wanneer we anderen veroordelen en sensationele verhalen de wereld in sturen. Wat er in andermans privéleven gebeurt, gaat ons niets aan.
Ja, als iemand een voorbeeldfunctie heeft, kan het weleens in het maatschappelijk belang zijn om het karakter of de persoonlijkheid van de persoon te toetsen aan de uitingen die we van hem of haar verwachten. Als we misstanden of bepaalde ethische kwesties aan de kaak willen stellen, dan is het natuurlijk logisch dat we erover praten. In zulke gevallen lijkt het me, afhankelijk van de manier waarop en vooral de intentie waarmee we het brengen, zinvol en moreel om te bespreken. Stel dat een pandit vis eet en op de vyaas over ahimsa en vegetarisme predikt, dan kan ik me voorstellen dat het een functie heeft om dit met anderen te bespreken, aangezien het vraagtekens oproept over de oprechtheid en kwaliteit van een persoon met een voorbeeldfunctie. En toch zou het in zo’n kwestie beter zijn om in eerste instantie met de pandit zelf in gesprek te gaan en de waarnemingen te bespreken. Misschien is er wel een goede reden voor zijn gedrag. Zelf heb ik dit weleens meegemaakt. De pandit bleek vette vis te moeten eten van de dokter omdat zijn gezondheid er heel slecht aan toe was en andere middelen niet voldoende hielpen.
Maar in de meeste situaties gaan privékwesties van anderen ons niet eens iets aan. Stel dat die man die vrouws partner was geweest of dat meisje met een verkeerde jongen onveilige seks heeft gehad, so what? Het is hun leven en het zijn hun keuzes. Dus laten we onze neus uit andermans zaken halen en ons lekker richten op ons eigen leven, want zeg nou zelf: ons leven is toch veel meer waard dan dat?
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!