Te Nederlands voor India, te Indiaas voor Nederland

Het is bijna vijf maanden geleden dat ik in India aankwam op deze laatste reis van mij. Door de hele situatie met COVID-19 heb ik niet veel kunnen reizen, maar ik heb wel veel kunnen ontdekken wat betreft het dagelijkse leven in India. De afgelopen drie maanden heb ik echt ervaren hoe het is om in India te wonen.

Ik verblijf op een gedeelde accommodatie als een paying guest en heb tot nu toe online gewerkt en het huishouden gedaan zoals ik in mijn voormalige huurappartement in Nederland deed. Het enige verschil is dat ik niet mijn eigen eten mag klaarmaken en dat ik huisgenoten heb. Dus: eten wat de pot schaft, of het nu pittig is, slechts jus of zelfs gebakken rijst met nauwelijks iets erdoorheen. Ja, dat is het soort eten dat ik sinds 25 maart, de dag dat de Indiase lockdown begon, heb gekregen. Niet alleen wat betreft het eten heb ik mezelf moeten aanpassen, maar ook qua hygiëne en het typisch conservatieve denken van mensen om me heen, vooral de eigenaar van de accommodatie en mijn jongere huisgenoten.

Ouderwetse kanten van Indiase culturen

De eigenaar van de accommodatie is nauwelijks geschoold en gelooft alles wat hij via WhatsApp-berichten leest. Hij heeft zichzelf niet op de hoogte gehouden van de nodige voorzorgsmaatregelen betreft COVID-19, hij was erg slordig met privéinformatie van mensen die hier verblijven en hij weet niet veel over nodig papierwerk. Om enkele voorbeelden te geven: hij dacht dat Nederland een plaats in India is, hij wist niet wat een OCI card is en hij denkt dat je COVID-19 alleen kunt krijgen door fysieke aanraking. De accommodatie is erg slecht onderhouden: het is vies, er zijn veel kakkerlakken, hagedissen, mieren & muggen, straathonden likken het gefilterde water en het personeel serveert datzelfde water gewoon in de watertank voor drinkwater.

Hoogopgeleide Indiërs en toch ouderwets denken…

Mijn huisgenoten waren slechts 3-4 jaar jonger dan ik en ondanks dat zij een Master of Science titel hebben, hebben zij een heel conservatieve manier van denken. Ze vinden nog steeds dat een donkere huid lelijk is en een lichte huid mooi. Ze laten nog steeds hun ouders alles voor ze beslissen, zelfs als ze het niet willen (“ik heb geen keus”). Ze vinden liefdeshuwelijken beschamend, samenwonen not done en vinden dat een gearrangeerd huwelijk de enige manier is om te settelen in het leven, zelfs als je echtgenoot je mishandelt. Ze vinden dat verkrachtingen binnen het huwelijk niet bestaan. Ze trekken vieze gezichten bij ook maar het horen van het woord “gay”… Ik heb enorme cultuurshocks gehad toen ik gesprekken met ze voerde.

Ik ben Nederlandser dan ik dacht

In deze maanden ben ik me ervan bewust geworden dat ik Nederlandser ben dan ik dacht. Ik heb dat nooit echt beseft, tot deze reis. In Nederland voelde ik me altijd te Indiaas en nu ik al bijna vijf maanden in India ben, voel ik me te Nederlands voor India. Op de een of andere manier voelt het alsof ik in een soort identiteitscrisis ben beland. Ik bedoel: waar hoor ik thuis? Ik heb me gerealiseerd dat ik me overal thuis kan voelen, maar ik echt de progressieve manier van denken koester die Nederlanders over het algemeen hebben. Ik koester de openheid van de Nederlandse cultuur, het duidelijk zeggen wat je bedoelt en zelfs wat Nederlandse humor. Aan de andere kant ben ik verliefd op India. Ik voel hier zo weinig stress, ben dichtbij de natuur en heb allerlei mogelijkheden om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken.

Misschien is het ook wel omdat je in India niet veel nodig hebt om te leven. Dat creëert veel ruimte om dingen te doen die je echt leuk vindt. Voor de eerste keren in mijn leven heb ik echt in het moment kunnen leven, me volledig kunnen ontspannen en mijn gedachten gewoon kunnen laten gaan.

Indiase uitdagingen maken je sterker

Door COVID-19 is het te riskant om te reizen en ik heb veel issues gehad met de eigenaar van de accommodatie en huisgenoten. De eigenaar hielp een van de huisgenoten haar verplichte quarantaine te ontsnappen en daarmee bracht hij mijn gezondheid in gevaar, door haar op mijn kamer te zetten (ze had een quarantainestempel op haar hand en symptomen als koorts, hoesten en niezen). Ik heb mezelf in een andere kamer veilig moeten stellen, waar de eigenaar niet wilde dat ik de bedden gebruikte omdat “de meiden die daar voorheen verbleven, hadden betaald voor die bedden”. Ik heb dus maar op de grond geslapen. Niet erg comfortabel, maar beter dan het virus oplopen! Op 20 juni schreeuwde de eigenaar weer op mij en zei hij dat ik op de 30e weg moet zijn, terwijl de meeste (betaalbare) accommodaties geen nieuwe gasten accepteren. Binnen een paar dagen moet ik weg van hier, dus er staat een nieuwe ervaring op mij te wachten…..