Waar is de liefde?

Als je iets doet voor de maatschappij en daar een beetje bekend om staat, krijg je altijd wel te maken met voorstanders en tegenstanders. Voorstanders zijn blij met je inzet. Ze waarderen je en vertrouwen je, maken graag gebruik van de diensten die je onvoorwaardelijk aanbiedt. En tegenstanders proberen je zwart te maken met allerlei ongegronde, veroordelende termen. Egoïst, betweter, oplichter, misleider… Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig?

Wij hindoes zijn eigenlijk een gemengde club. We kennen verschillende groeperingen: Sanatanai’s, Arya’s, mensen van de Gayatri Parivaar, ISKCON, janmavadi’s, karmavadi’s, pandits, pandita’s, swami’s, orthodoxen, progressieven, ouderen, jongeren, mandirs… Al deze groeperingen hebben verschillende ideologieën en gebruiken, maar een ieder van hen heeft op de een of andere manier wel een binding met de Hindoe Dharma. Het is een grote groep met verschillende clubjes die elk hun eigen bewuste keuze hebben gemaakt.

Ook in deze clubjes zijn er weer clubjes. Zo zijn er Sanatanai’s die erg gericht zijn op materie, maar ook Sanatanai’s die juist erg gericht zijn op spiritualiteit. Er zijn jongeren die liever naar de discotheek gaan en daar hun zingeving in vinden, maar er zijn ook jongeren die bewust bezig zijn met het spirituele. Er zijn pandits die diensten verrichten om de gemeenschap te dienen, maar ook pandits die het als (zwart) werk zien en puur hun zakken ermee willen vullen. Hoe je het ook wendt of keert, elk clubje is ergens wel een afspiegeling van de gemeenschap.

Door dit gegeven zien we dat er verschillende invalshoeken en motieven zijn binnen onze samaaj. We zullen altijd mensen tegenkomen met wie we het niet eens zijn op bepaalde vlakken, wiens activiteiten en woorden we anders hadden willen zien, omdat deze niet overeenkomen met onze eigen ideologie en gebruiken. Maar is het dan nodig om deze persoon negatief te bejegenen? Is het nodig om deze persoon zwart te maken en allerlei ongegronde oordelen te vellen over deze persoon, om anderen ervan te overtuigen dat deze persoon verkeerd bezig zou zijn?

We zijn allemaal op onze eigen manier bezig met de Hindoe Dharma, een manier waarvan wij dénken dat het de juiste is. We hebben geschriften om ons te verdiepen in de boodschappen die ons via de rishi’s zijn gegeven door het Goddelijke, maar we interpreteren het allemaal op onze eigen manier. We vertalen het (onbewust) naar de kennis en ervaringen die we al hebben en vormen zo oordelen over de zaken in de wereld om ons heen. Ofwel, niemand heeft de absolute waarheid in handen. Onze werkelijkheid is zoals wij die (willen) zien, horen, voelen…

Waarom dan toch die harde en negatieve oordelen? Laten we elkaar niet persoonlijk aanvallen wanneer we ons inzetten voor de samaaj. Als we het niet eens zijn met de activiteiten en uitingen van een persoon, dan kunnen we dat uiteraard zeggen. Maar belangrijk is vooral de manier waarop en de intentie waarmee we dit doen. Wat willen we ermee bereiken? Wat bereiken we er daadwerkelijk mee? Lekker spuien over een ander? Ons niveau verlagen? Ons eigen ego strelen door de ander te provoceren, zwart te maken en onderuit te halen?

Reageren op elkaar is leuk; je geeft elkaar een boodschap en wisselt invalshoeken uit. Maar als dit gebeurt op een lage en kinderachtige manier, en bovendien op een persoon en niet op stellingen en/of argumenten, dan denk ik dat we onszelf eens grondig en oprecht ten rade moeten gaan over onze eigen persoonlijkheid en ons eigen karakter voordat we een ander veroordelen en/of bejegenen.

Onthoud: Als je iemand in de modder gooit, word je zelf ook vies.