Werken om te leven

Overal om ons heen worden mensen ziek, gaan mensen dood en zijn er mensen die lijden; fysiek, emotioneel of psychisch. PATS, het leven kan zomaar even ingrijpen, en dat slaat soms als een donderslag in je gevoel.

Niet alleen ouderen vechten met hun gezondheid en vallen weg; zelfs de jongste kinderen zie je vechten voor hun leven. Sommige mensen worden zelfs zomaar even uit het leven gegrepen. De vorige avond nog een gezellige tijd gehad, de volgende ochtend in zijn slaap overleden. Of een ongeluk dat een persoon uit het leven grijpt.

In één ogenblik kan het leven zomaar voorbij zijn. De afgelopen zomer is dat besef meerdere keren tot mij doorgedrongen. Tijdens mijn trektochten in de Himalaya’s ben ik meerdere keren gevallen en weggegleden; ik had in een ravijn dood kunnen vallen. Dat heeft mij enorm aan het denken gezet over mijn leven tot nu toe.

Natuurlijk had ik al lang het gevoel dat mijn leven anders moest, maar ergens had ik altijd ook het gevoel dat ik tijd had om dat “andere leven” te realiseren. Maar dat heb ik eigenlijk helemaal niet. Het leven is geen garantie, en geluk ook niet. We weten niet wanneer het voorbij is. Voor hetzelfde geld lig ik morgen dood in de goot; wie weet.

Mijn gevoel van urgentie om écht te leven is nu alleen maar groter geworden. Ik wil genieten, me niet meer zorgen hoeven maken over werk en geld, zeker niet voor een toekomst die mij nooit beloofd is. Ik wil niet meer leven om te werken. Ik wil het leven kunnen leiden zoals ík dat wil. Mijn besluit staat dan ook vast: ik ga níet meer terug naar een leven vol saaie, dooie boel.

Zoals André Hazes jr. zingt:

Leef, alsof het je laatste dag is
Leef, alsof de morgen niet bestaat
Leef, alsof het nooit echt af is
En leef, pak alles wat je kan

Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Het blijft een heel proces en het kost veel tijd en energie om het te realiseren. Het vraagt immers een heel andere leefstijl en mentaliteit dan de “normen” van de Nederlandse maatschappij. Dat schrikt velen af. Veel mensen deinzen dan ook niet terug om te zeggen dat ze mijn leefwijze slecht, belachelijk, onder de maat en onrealistisch vinden.

Waar ik vooral tegenaan loop, is al die bemoeienis van mensen om me heen die me weer terug in het “druk, druk, druk” en “leven om te werken” willen duwen en klagen over mijn veganistische en minimalistische leefstijl. Ondertussen wel steeds die verhalen hoe moeilijk het leven allemaal is en hoeveel geld alles kost etc. Af en toe krijg ik echt even een dip van al die negatieve energie.

Maar ik ben een sterke vrouw die weet wat ze wil en als ik iets echt graag wil, dan ga ik ervoor. Ik heb alle ballast uit mijn leven verwijderd, om mezelf vrijer te maken en meer betekenis te geven aan mijn leven. Ik heb mijn vaste contract opgezegd en ben drie maanden lowbudget gaan backpacken en mezelf gaan deprogrammeren door spirituele reizen en activiteiten.

Sinds ik terug ben, neem ik de kwaliteit van mijn leven nog kritischer onder de loep en ben ik continu op zoek naar manieren om meer vrije tijd te hebben, gelukkiger te zijn, gezonder te zijn en de kwaliteit van relaties te verhogen. Meer voldoening uit mijn leven halen door minder spullen, minder meuk en meer leuk, meer kwaliteit en een beter leven.

Sinds twee weken ben ik weer langzaam mijn eigen bedrijf aan het hervatten en begonnen met werken. Tot nu toe lukt het goed om de balans te behouden. Ik werk niet veel uren (mijn lichaam moet nog steeds herstellen en acclimatiseren), er moet nog veel geregeld worden en ik verdien nog geen maandinkomen, maar ik heb tijd en energie over voor de dingen die echt belangrijk zijn in het leven.

Goh, ik leef…..