“Zelfmoord onderbreekt het goddelijke systeem”, de titel van het artikel van een Hindoestaanse journalist naar aanleiding van de zelfmoord van Anil Ramdas. Ik weet nog dat ik mij flink heb geërgerd toen ik dit artikel voor het eerst las en op ieders prikbord zag verschijnen op Facebook. In dit artikel las ik namelijk de ongenuanceerde mening van een pandit, dat tevens vingerwijzend overkwam: “Zelfmoord is volgens het hindoeïsme een grote misdaad.” Vandaag verscheen dit artikel na lange tijd voor mijn ogen toen een hindoejongere mij benaderde omdat zij lange tijd met zelfmoordgedachten heeft gelopen.

De 16-jarige scholiere vertelde me dat ze het artikel meerdere malen heeft gelezen en vroeg mij wat ze moest doen. De woorden van de pandit hebben haar zo erg geraakt, dat ze angstig is geworden. Zelf heeft ze behoorlijk wat meegemaakt en uiteindelijk heeft ze met de hulp van een psychiater haar leven een beetje op de rails gekregen. Maar haar neef heeft zelfmoord gepleegd en volgens de pandit wordt iemand die zelfmoord pleegt, teruggeworpen naar lagere levensvormen. Hij is een ontsnapte gevangene en nu wordt zijn straf dus verzwaard, zoals de pandit in het artikel heeft verkondigd en het meisje heeft begrepen. Het meisje is angstig en wil iets doen voor haar overleden neef. Helaas wordt dat niet uitgelegd door de pandit. Een andere pandit heeft haar verteld dat ze niets kan doen en dat het zijn eigen keuze is geweest om naar de hel te gaan.

Het meisje voelt zich nu schuldig dat zij ‘is gered’ en haar neef ‘in de hel zit’. De oordelen over zelfmoord hebben haar op zo’n punt gebracht, dat ze zich schaamt dat ze nog leeft. Liever beëindigt ze haar leven vandaag nog, zei ze. Het is pijnlijk om zulke woorden te horen van een 16-jarige, iemand die nog heel haar leven voor zich heeft. Ze is veel te jong haar leven door te brengen met een schuldgevoel tegenover haar neef en andere familieleden die door zelfmoord het leven hebben verlaten. Het beïnvloedt haar hele leven. Haar studie, sociale leven, bijbaantje… alles! Ik vraag me af wat de reden is dat er zoveel angst wordt gezaaid rondom het thema zelfmoord en waarom mensen met dit soort oordelen het Hindoeïsme neerzetten als een straffende religie. Geen inleving in de situatie van het slachtoffer, slechts een vingertje dat naar hem of haar wijst.

Ik heb niets tegen het artikel of de schrijver van het artikel. Het artikel is slechts de aanleiding geweest voor het jonge meisje om met deze schuldgevoelens rond te lopen. Er zijn meer mensen, waaronder ook veel pandits, die met een wijzend vingertje inwrijven dat zelfmoord een grote zonde is. Verhalen uit de Garura Purana worden aangehaald om slachtoffers de stuipen op het lijf te jagen, bang te maken door het horrorverhaal te prediken dat in dit angstzaaiende geschrift wordt verteld. In plaats van het slachtoffer te helpen, boren ze hem/haar meer de grond in en daar laten ze het slachtoffer zitten, zeggend: “Je moet hulp zoeken.” Maar een helpende hand uitsteken, ho maar.

Hulp zoeken is makkelijk gezegd, maar waar, hoe en waarom? Zelfmoordslachtoffers voelen zich vaak onbegrepen en iedereen oordeelt maar over hen. “Zwak, laf, egoïstisch…” Daarom is voor hen de drempel vaak hoog om hulp te zoeken. Zij zien vaak ook het nut ervan niet in, want ‘niemand begrijpt hen’ en ze zien het leven toch niet meer zitten. “Zondes? Leuk en aardig, maar mijn leven is toch al een straf.” Dit merk ik veel bij de Hindoejongeren die ik spreek. Het zou fijn zijn als ook aandacht wordt besteed aan die invalshoek van het thema zelfmoord, in plaats van inwrijven dat zelfmoord een grote misdaad/zonde is.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *