“Ik wil wel veganistisch leven, maar …..”
“Ik wil wel mediteren, maar …..”
“Ik wil wel dharma toepassen in het dagelijkse leven, maar …..”
“Ik wil wel een andere baan, maar …..”
“Ik wil niet langer in deze relatie blijven, maar …..”

Wat ik vaak zie, is dat mensen bepaalde dingen claimen te “willen” en dat er geen besluit wordt genomen. Ze maken allerlei scenario’s in hun hoofd en brengen zichzelf daarmee op een dwaalspoor. Door teveel na te denken en geen stappen te zetten, blijven ze op dezelfde plek stilstaan.

Ook ik was vroeger zo. Ik had ontzettend veel dromen, ambities en wensen, maar in mijn hoofd had ik bij voorbaat al een beeld geschetst dat ik het niet zou kunnen. Zo had ik als kind stiekem de droom om voor het Indiase leger te werken en toch had ik in mijn hoofd al snel bedacht dat dat niet zou kunnen omdat ik fysiek en emotioneel zwak was.

Op dezelfde wijze heb ik vele kansen voorbij laten gaan. Door teveel na te denken, teveel situaties met mijn verstand te benaderen en geen stappen te zetten tot die doelen. Vroeger was ik zo dwaas om te bidden:

“Bhagvaan, zorg er alstublieft voor dat ik mijn diploma haal.”
“Bhagvaan, laat mij alstublieft mijn trein halen.”
“Bhagvaan, geef me alstublieft kracht.”
“Bhagvaan, bescherm me alstublieft.”
“Bhagvaan, zorg er alstublieft voor dat ik aankom en weer gezond word.”

Ik deed jarenlang dagelijks 3 uur lang allerlei rituelen, o.a. om Bhagvaan van alles te vragen, zoals bescherming, kracht en gezondheid.

Sinds de laatste jaren besef ik steeds meer hoe dwaas dit eigenlijk was. Bhagvaan heeft ons alles gegeven in deze wereld. Alle gereedschappen zijn aanwezig en toch blijven we denken dat we door zijn naam te chanten, rituelen te verrichten etc. allerlei positieve dingen in onze schoot geworpen krijgen.

Als Bhagvaan wilde dat we allemaal puja zouden doen en zijn naam zouden chanten, zou hij ons dan niet op die manier geschapen hebben, dat we niets anders zouden kunnen dan puja doen en zijn naam chanten? Besides.. Bhagvaan heeft het zo vaak over het vernietigen van het ego. Denken we nu echt dat Bhagvaan blij wordt als hij de hele tijd zijn naam of lofzangen hoort? Of dat we allerlei dingen ‘offeren’, dingen die Hij geschapen heeft en allemaal al van hem zijn?

Nee, het is juist bedoeld voor ons. Als inspiratie, zodat wij dezelfde kwaliteiten gaan ontwikkelen. Als we Rama vereren, laten we dan vooral zijn kracht, doorzettingsvermogen, liefde en compassie vereren en tot ons nemen. Laten we een voorbeeld nemen aan deze “maryada purushottama”. Laten we zijn leringen toepassen in ons dagelijkse leven.

Shri Rama was zelf een neerdaling van het Goddelijke. Zelfs Hij liep duizenden kilometers en trotseerde alle moeilijkheden als een normaal mens om Sita te bevrijden, Ravana te doden etc. Hij had ook gewoon zijn magische krachten kunnen gebruiken, zoals elke goddelijke gedaante in staat zou moeten zijn vijanden in een vingerknip te doen verdwijnen.

Toch lezen we in de geschriften talloze verhalen over moeilijkheden, gevechten en situaties die alles behalve makkelijk zijn. Ik weet zeker dat Krishna in de Mahabharata het hele leger van Duryodhana ZO had kunnen vernietigen, in z’n eentje. Maar als hij dat had gedaan, zouden we vandaag de dag dan de wijze lessen van de Mahabharata hebben? Zou hij dan de Bhagavad Gita hebben gesproken tot Arjuna?

~

Als we onze diploma willen halen, dan moeten we gewoon keihard studeren. Bhagvaan heeft ons een verstand, boeken etc. gegeven.

Als we onze trein willen halen, moeten we gewoon ruim op tijd van huis vertrekken. Bhagvaan heeft ons een klok, wekker, treinschema etc. gegeven.

Als we kracht willen, moeten we trainen. Bhagvaan heeft ons yoga asana’s en talloze andere manieren van trainen gegeven.

Als we bescherming willen, moeten we onszelf leren te verdedigen. Bhagvaan heeft ons de Dhanurveda, martial arts etc. gegeven.

Als we gezondheid willen, moeten we gezond leven. Bhagvaan heeft ons de Ayurveda en vele voorschriften gegeven.

Bhagvaan heeft ons middels de geschriften zoveel (praktische) kennis gegeven van verschillende aspecten van het leven. Laten we daar gebruik van maken.

Als we dorst hebben, gaan we toch ook niet bidden: “Oh Bhagvaan, les mijn dorst”? Nee, we pakken een glas, gaan naar de kraan, vullen het glas met water en drinken het op. Zo is dat ook met andere zaken.

Blijf niet stilstaan; kies een pad, neem een besluit en bewandel het met toewijding. Je zult zien dat je je doelen voorzeker zult behalen💪

Ken je dat gevoel dat je helemaal vast zit? Dat je niet meer weet wat je eigenlijk ècht wilt met je leven?
Ik denk dat ik nu op zo’n punt ben beland…..

In 2018 zei ik vaste arbeidscontract op. Het was me allemaal teveel geworden. Ik was het zat om geleefd te worden, zat van die politiek binnen het bedrijf, zat om dat drukke & eentonige leventje te leiden, zat om alleen maar te leven om te werken en rekeningen te betalen… Opstaan, asana’s, mediteren, koken, ontbijten, werken, lunchen, werken, studeren, eten, sporten, e-mails beantwoorden, telefonische gesprekken voeren (HindoeDharma.nl), slapen en herhaal. In het weekend boodschappen doen en aan HindoeDharma.nl werken. Als ik geluk had, had er iemand tijd om af te spreken en anders zat ik te bankhangen, een boek te lezen, artikelen te schrijven, te facebooken of een film of serie te kijken (Dice Media was haast mijn vaste zondagsbesteding).

Drie maanden in de Indiase Himalaya’s gereisd en erachter gekomen wat ik in ieder geval níet meer wilde. Teruggekomen, mijn appartementje anders ingericht, gekleurde verf op de muren (dankzij mijn ouders), een grote bezem door mijn spullen, werken aan een minimalistische leefstijl…. Uiteindelijk zat ik daar dan. Frisse energie, wat nieuwe zelfstandige opdrachten aangenomen, online cursussen opgestart, mensen gaan coachen. Toch bleek na een paar maanden dat dit het toch niet was. Mijn lichaam en geest protesteerden steeds weer en in een gesprek met een psycholoog bleek dat ik me eigenlijk heel eenzaam voelde en nog veel te maken had met onverwerkte bagage uit het verleden. Nu ik weinig meer werkte en nauwelijks wat leuks om handen had, kwam de klap van al die jaren en merkte ik dat ik in een gat belandde.

Ook zo’n spirituele reis in India doet heel veel met je. Het heeft bij mij zoveel losgemaakt, dat ik flink wat had om aan te werken toen ik eenmaal terug was. Ik besloot daaraan toe te geven en ruimte te maken om aan mezelf te werken. Dat was lastig, want de financiële druk in Nederland is best groot als je weinig werkt en niet in aanmerking komt voor sociale toeslagen. Dat betekende voor mij dat ik mijn vaste lasten omlaag moest brengen om mijn doel te bereiken. Ik ben toen zó minimalistisch gaan leven, dat ik bijna geen geld meer uitgaf. Ik droeg liever 6 lagen kleding dan dat ik mijn verwarming aanzette (mijn woning was erg slecht geïsoleerd). Afwassen met koud water, douchen met een emmertje lauw water, 20 keer nadenken voordat ik nieuwe kleding of spullen kocht, sada khana eten (bijna elke dag daal, bhaat, tarkari, chapati)…

Op die manier bracht ik mijn primaire vaste lasten nog verder omlaag. Het was geen pretje om zo te leven, maar dan had ik in elk geval geld over om professionele hulp in te schakelen, in therapie te gaan en met acupunctuur actief aan mijn gezondheid te werken. Dit alles zonder fulltime te werken, want anders zou ik geen tijd en ruimte voor mezelf hebben, om alles te kunnen verwerken en echt goed aan mezelf te kunnen werken. Natuurlijk moest ik vaker van mijn spaargeld snoepen en het was alles behalve makkelijk. Maar ik heb er geen spijt van dat ik mezelf op prioriteit nummer 1 heb gezet.

Inmiddels ben ik op een punt beland dat ik heel veel dingen een plek heb kunnen geven. Mijn gezondheid herstelt, ik heb wat meer energie en ben langzaam & voorzichtig weer begonnen met bewegen. Ik merk wel dat ik erg moet oppassen dat ik niet teveel wil en doe, want er gebeurt innerlijk nog erg veel en het verwerkingsproces kost aardig wat energie. Ondertussen voel ik de spanning, want het afsluiten van één fase betekent ook het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Dat maakt mij soms wel angstig.

Wat als ik straks volledig hersteld ben? Wat als ik weer energie heb? Wat wordt mijn volgende stap? De angsten en zorgen beginnen me nu wel aardig te bekruipen. Twee jaar geleden heb ik mezelf losgemaakt van de rat race om vrij te kunnen zijn en aan mezelf te kunnen werken. Maar eigenlijk voel ik me nog helemaal niet klaar om de volgende stap te nemen. Ik weet wat ik níet wil, maar wat wil ik dan wèl? Hoe kom ik daarachter? Soms vraag ik mezelf zelfs af of ik, een persoon die altijd alleen maar het studeren, werken, HindoeDharma.nl en een grote emotionele rugzak heeft gekend, ooit een ander leven zal kúnnen leiden?

Hoewel ik vaak de opmerking krijg hoe ‘stoer’, ‘sterk’ en ‘moedig’ ik ben, heb ook ik mijn twijfels, angsten en onzekerheden. Natuurlijk vind ik veel dingen die ik doe en heb gedaan ontzettend leuk en gaaf, maar ondertussen is het zeker niet makkelijk om zulke knopen door te hakken. Ik vind deze fase van mijn leven eerlijk gezegd best eng.

Voor het eerst in mijn leven weet ik niet waar ik over 5 jaar wil staan. En dat is best een angstig idee voor een vrouw van (bijna) 28. Iedereen heeft het over ‘een biologische klok die doortikt’ en ik zit nog uit te vogelen hoe ik mijn richting moet bepalen. Ik heb flink wat ideeën en plannen over dingen die me leuk lijken om te doen. Ik weet waar ik me de komende tijd mee bezig wil houden, namelijk mijn persoonlijke ontwikkeling. Maar de richting van mijn leven; daar heb ik geen flauw idee van. Wordt het huisje-boompje-beestje, mijn oude carrière, een nieuwe carrière, een vrij leven, een mix van alles…..?? Ik heb geen flauw idee wat er op mijn pad zal komen.

Het wordt weer een spannend avontuur…..

Tijdens Divali branden de meeste hindoes allerlei diya’s en verlichten & versieren zij hun hele huis. Ze maken lekker eten klaar, omhelzen elkaar, brengen leuke en gezellige tijden met elkaar door en wensen elkaar een shubh Divali toe.

Vergeet niet de belangrijkste diya te branden en/of de olie hiervan bij te vullen: de diya in ons hart <3

Het zorgen voor elkaar, hetzij eigen of vreemd, is één van de basisbeginselen in het hindoeïsme. Het zou mooi zijn als deze Divali daar een begin van kan zijn. Een nieuw begin waarin we uiting geven aan onze prachtige dharma.

Met waarden als geweldloosheid, respect voor elkaar, vrede en saamhorigheid. Met daden als aandacht voor elkaar, goede zorg voor elkaar en communicatie tussen elkaar. Blijf jezelf ontwikkelen, draag jouw steentje bij aan de maatschappij, help mensen die het minder goed hebben…

Want feestdagen vieren is mooi, maar ze hebben natuurlijk ook een essentie: dharma. De hoogtijdagen zijn herinneringen aan dharma en haar leringen. Laten we die essentie niet vergeten en hier uiting aan geven. Niet alleen tijdens Divali, maar ook in ons dagelijkse leven.

Shubh Divali!

Ik was 23 jaar oud en verafschuwde mezelf. Ik lag urenlang op bed en kon geen reden vinden om me ook maar te bewegen. Ik was moe van dit leven vol studeren en werken, altijd alleen maar serieuze dingen doen. Ik voelde me vast zitten in een wereld waarin ik niet wilde leven, maar ik wist niet hoe ik eruit moest komen. De afgelopen 7 jaar was ik alleen maar bezig geweest met studeren en werken. Het was misschien slechts eens in het kwartaal dat ik met vriendinnen van de middelbare school iets leuks ging doen en dat was het dan.

Los daarvan werd ik de afgelopen 3 jaar lastiggevallen, geïntimideerd, bedreigd en zwart gemaakt door een valse hindoepriester die misbruik van me wilde maken, wiens zogenaamde ‘liefde’ ik had afgewezen en wie die afwijzing niet kon accepteren. Ik werd bang, paniekerig en depressief. Er zijn tijden geweest dat ik niet eens de moed had om buiten mijn woning te stappen. Ik had veel paniekaanvallen, heb auto-ongelukken gehad en er zijn tijden geweest dat ik zelfmoord wilde plegen. Het leven was een hel geworden…..

De politie deed niets, mensen namen me niet serieus, therapieën hielpen niet en ik voelde me zo eenzaam, dat de enige overleving die ik zag, was om al mijn tijd aan mijn carrière te besteden, zodat ik niet met die negatieve gevoelens, emoties en slechte herinneringen hoefde te dealen. Op sociaal gebied isoleerde ik mezelf steeds meer en meer, en ik werd een workaholic. Zelfs na mijn burn-out viel ik terug in mijn oude patronen. Er zijn veel tijden geweest dat ik me realiseerde dat mijn leven en ik zo’n bende waren en toch besloot ik elke keer om workaholic te blijven en weg te rennen van iedere slechte emotie, gedachte en ieder gevoel dat ik ergens diep in mezelf wegduwde.

Wie had toen gedacht dat ik ooit uit die bende zou komen? Wie had gedacht dat ik ooit mijn baan zou opzeggen en voor 3 maanden naar India zou vliegen met een backpack van 5 kg? Wie had gedacht dat diezelfde zwakke persoon nu in de bergen op trektocht zou gaan, gletsjers zou beklimmen, van een berg af zou snowgliden en paden zou volgen waarvan ze niet weet waar ze naartoe leiden?

Sinds ik terug ben uit India word ik ergens naartoe geleid. Het voelt alsof het universum zich aan het voorbereiden is om mij te bevrijden. Nu is het aan mij om actie te ondernemen en het te laten gebeuren.

13 jaar lang heb ik dag in en dag uit gestudeerd en gewerkt. Ik voelde me als een geprogrammeerd wezen. Hoewel ik routine had in mijn leven en een goede carrière had, voelde ik altijd een soort leegte in me, omdat ik altijd het gevoel had dat ik niet echt aan het leven was. Ik voelde mijn hart niet kloppen, ik deed geen spannende dingen, ik liet de gekke meid in mij niet vrij rennen…..

Maar nu heb ik het gevoel dat mijn tijd is aangekomen. Alhoewel ik me zorgen maak over vragen als hoe ik mijn rekeningen zal gaan betalen etc. Wat er nu in mijn leven gebeurt, voelt als een teken dat ik een bepaalde richting op moet gaan. Ik heb een milieu nodig waar ik alle tijd en ruimte heb om aan mezelf, mijn leven, mijn talenten en vaardigheden te werken, zodat ik uiteindelijk mezelf kan inzetten voor anderen.

Ik bereid me voor om daar naartoe te gaan waar mijn hart me zal brengen… en als je mijn blogs hebt gelezen of me op Instagram volgt, weet je waar dat zal zijn 🙂

Sommige plaatsen nemen een speciaal plekje in je hart in en roepen mooie herinneringen op. Voor mij is zo’n plaats Dharamshala. Ik weet niet waarom, maar elke keer als ik daar naartoe ga, breng ik er meer dagen door dan ik gepland had. Alsof iets niet wil dat ik wegga.

Elke keer dat ik in Dharamshala ben, vergeet ik dat er zoiets bestaat als tijd, dagen en uren.. Ik voel me zo verbonden met de natuur en mezelf, alsof iets mijn geest en ziel aan het voeden is, en me zegt dat het oké is om de verbinding te verdiepen en mezelf toe te staan om me naar het licht toe te keren. “Geef je eraan over; je bent nu veilig.”

Het is een plek waar ik tot rust kom, een plaats van ontspanning. Hoewel ik daar ook een traumatische ervaring heb gehad, voelde het ook als een plaats waar ik daadwerkelijk aan het helen was. Elke keer dat ik in Dharamshala ben, ontmoet ik de meest prachtige mensen. Ze zijn zo fijn en vredevol. Ik voelde me zo welkom en de vibraties van vriendelijkheid en compassie gaven me een nog veiliger gevoel dan ik ooit op Aarde heb gehad.

Tegelijkertijd voelde ik veel worstelingen. Ik denk dat het de ultieme worsteling was tussen mijn persoonlijke behoeften en mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Ik voelde me bang voor die verbinding. Wat als ik mezelf zou verliezen? Wat als ik nooit terug zou komen? Wat als ik hier voor de rest van mijn leven zou blijven? Ik dacht aan mijn familie en verantwoordelijkheden naar mijn ouders, die in Nederland wonen. Hoe kon ik zo zelfzuchtig zijn om alleen aan mezelf te denken? Dus beide keren heb ik Dharamshala abrupt verlaten.

Nu roept de plaats me opnieuw. In maart heb ik een 10-daagse vipassana gedaan en elke dag kwamen deze plaats, de valleien en bepaalde personen van deze plaats in mijn meditatie. Je zult het niet geloven, maar toen ik thuis kwam en mijn Facebook opende, had een van ze mij zelfs een vriendschapsverzoek gestuurd (kun je nagaan: na zoveel maanden niet in contact te zijn geweest..). Was het een teken? In het begin voelde ik me verheugd, maar toen begon ik weer bang te worden. Wat als ik mezelf zou verliezen? Wat als ik een verkeerde beslissing zou nemen?

Sinds die tijd is mijn vertrek naar India alleen maar meer en meer aan het vertragen geweest. Ik zou in mei naar India vertrekken, maar nu zijn de omstandigheden zo geworden, dat ik pas op z’n vroegst eind september zal kunnen vertrekken. Nu weet ik niet wat er met me aan de hand is. Die valleien, die herinneringen, die plaatsen, die ervaringen… Ze blijven maar in mijn gedachten komen. Het geeft me zo’n rusteloos gevoel. Wanneer ik ook probeer te rusten, blijven die flashbacks mij achtervolgen. Dezer dagen slaap ik zó licht en krijg ik geen goede rust. Wat gebeurt er met me?

Gisteren was ik bij de sportschool en er was niemand in de fitnessruimte. Ik voelde me zo rusteloos, dat ik het uit wilde schreeuwen: “Wat is er met Dharamshala?!” Ik denk dat er maar één manier is om daarachter te komen…..

Vandaag is het Internationale Yogadag. Een bijzondere dag waarop mensen wereldwijd massaal yoga beoefenen. De Indiase premier Narendra Modi, die dit idee initieerde, noemt yoga “India’s cadeau aan de wereld”. Dat is niet zonder reden.

Hoewel yoga vandaag de dag meer bekend staat als het doen van lenige en acrobatische houdingen, is yoga van oorsprong een filosofische leer die ons leert om te leven vanuit ons eigen innerlijke centrum van levensenergie. Yoga leert ons lichamelijk, geestelijk en emotioneel in balans te komen, in onze eigen kracht te staan en collectief bewustzijn te ontwikkelen. Wanneer je yoga goed integreert in je leven, wordt je innerlijke kracht vergroot en ontstaat er een grotere verbinding met de bron van het leven, of je dat nu het Goddelijke, het universum of “de oorsprong” noemt.

Zelf ben ik begin 2016 begonnen mezelf te verdiepen in yoga. Ik had er al veel over gelezen in de geschriften, maar nu wilde ik het echt leren toepassen. Daarom besloot ik yogalessen te nemen. Dat bleken eigenlijk gewoon lenigheidslessen te zijn. Over de toepassing van de yogafilosofie in het dagelijkse leven werd niets uitgelegd. De nadruk lag op het nadoen van lichaamshoudingen en gecontroleerd ademhalen. Al snel kwam ik erachter dat dit voor mij te hoog gegrepen was. Mijn lichaam was van alle kanten geblokkeerd en na elke les lag ik de komende paar dagen plat op bed. Ik was uitgeput en alles deed zeer.

Ik besloot te mediteren op de vraag wat yoga eigenlijk is en vroeg het Goddelijke om hulp. Ik was vastberaden om yoga te ervaren, maar iedereen met wie ik het erover had, bleef maar praten over ademen, lichaamsbewegingen en mediteren. Bovendien hadden ze het over een hemels gevoel van innerlijke vrede; iets wat ik totaal niet ervaarde! Mijn ademhaling wilde niet, mediteren was een helse ervaring en mijn lichaam wilde niet in die houdingen komen. Al snel kreeg ik het besef dat ik op het verkeerde niveau was begonnen. Asana (lichaamshouding) is niveau 3, terwijl ik niveau 1 en 2 (yama en niyama) nog niet eens was doorlopen.

Het hele jaar 2016 ben ik toen actief aan de slag geweest met de yama’s en de niyama’s, de basis van de yogaleer. Vervolgens waagde ik begin 2017 opnieuw een poging voor yogalessen, dit keer bij een andere yogaschool. Hier leerde ik de houdingen héél rustig aan. We begonnen met heel eenvoudige houdingen en moesten deze net zo lang herhalen totdat we wat ervaarden. Elke keer als ik een houding verkeerd deed, corrigeerde de yogadocente me en vroeg ze me of ik het verschil voelde. 9 van de 10 keer voelde ik dat verschil niet. Dan zette ze me terug in mijn verkeerde houding en vroeg ze het opnieuw. Op die manier heb ik geleerd mijn lichaam beter te observeren en ook vooral geduld te hebben met mezelf.

De lessen duurden anderhalf uur per keer en ik besloot meerdere lessen in de week te nemen. Ook thuis probeerde ik een en ander te beoefenen. Dat was heel zwaar. Nu ik yoga in mijn dagelijkse leven integreerde, voelde ik veel meer wat de (lichaams)houdingen en situaties met me deden. Ik voelde mijn levensenergie stromen (en ook regelmatig stagneren). Ik voelde de knopen in mijn lichaam los weken (soms zelfs los schieten; auw!). Ik voelde wat ademhaling met mijn energie deed. Bovendien voelde ik mijn lichaam en geest meer in balans komen. Ik werd meer bewust van mijn lichaam, geest en emoties. Het voelde erg therapeutisch. Yoga bleek voor mij veel effectiever dan 2 jaar therapie.

Het lukt me nog steeds niet om dagelijks asana’s te beoefenen. Soms lukt het een paar weken, daarna weer een paar weken niet; zo gaat het op en af.. Daarom ben ik bezig mijn basis van yama en niyama te versterken, zodat ik (hopelijk) meer focus en discipline krijg. Ik ben er inmiddels wel van bewust dat ware beoefening van yoga heel veel positiefs met je kan doen en blijf dat zoveel mogelijk vasthouden. Yoga maakt me lichamelijk, geestelijk en emotioneel fit en gezond. Wanneer ik yoga beoefen, zit ik lekker in mijn vel en voel ik me ontspannen. (Wanneer ik het niet beoefen, voel ik het ook al snel, maar ik moet die discipline nog zien op te brengen om het dagelijks vol te houden; yoga kan erg confronterend zijn.)

Hoewel het zeker niet altijd even leuk en makkelijk is, zou ik het iedereen aanraden.

Zondagochtend kwam ik terug van mijn stilteretraite. Ik had 10 dagen in een meditatiecentrum doorgebracht, waarvan 9 dagen in edele stilte, soberheid, zonder enige afleiding en zonder enig contact met anderen; hetzij mondeling, lichamelijk, schriftelijk of non-verbaal.

Veel mensen denken dat dat heerlijk is, “lekker helemaal zen 10 dagen in een meditatiecentrum zitten mediteren”, in een rustig gebied omringd door veel groen, bomen, zingende vogels en kukelende hanen. Maar zo intensief mediteren is helemaal geen zen; ik heb het ervaren als een diepe chirurgische operatie van mijn geest, notabene zonder verdoving. Het was ook verdomd koud buiten en de stormen (bleek achteraf te komen door een tornado in de buurt), grijze wolken, regenbuien en bomen die met wortel en al waren omgevallen, waren ook niet bevorderend voor een positieve mindset.

Chirurgische operatie zonder verdoving

Tijdens mijn stilteretraite werd ik continu geconfronteerd met alle pijn, verdriet, angsten, onzekerheden en andere emoties die ik tijdens mijn leven heb weggestopt. Dat was zwaar, pijnlijk en ontzettend confronterend. Ik heb gehuild, innerlijk geschreeuwd en er zijn momenten geweest dat ik hyperventilerend neerstortte op de grond van de badkamer, waar ik me vaak verstopte zodat ik anderen niet zou storen in hun proces. Ik had af en toe de neiging om phoot phoot ke te rowe.

Het was dat er zoveel mensen in het centrum zaten en ik gedisciplineerd was om alle (stilte)regels netjes te volgen, anders hadden ze me waarschijnlijk aan de andere kant van het gebouw nog gehoord. De pijn en het verdriet waren zo intens… Op veel momenten voelde het ondragelijk. De pesterijen vroeger op school, de smaad & laster vanuit religieuze voorgangers, de (seksuele) intimidatie tijdens werk en in de mandir waar ik vrijwilliger was, de vervelende familieconflicten die haast eeuwig voelden, de aanranding door een vertrouwenspersoon, vervelende dingen die ik tijdens mijn reizen in India heb meegemaakt…

Voornamelijk dingen “waarover je niet openlijk hoort te praten”, zeker niet als Hindoestaanse. “Je hoort je vuile was niet buiten te hangen.” Praten over je problemen en zeker smaad, laster en vooral (seksueel) misbruik is voor velen nog steeds een taboe. Hoewel ik voor veel mensen overkom als sterk persoon heb ook ik mijn angsten en onzekerheden; ik durf nog steeds niet over alles te praten, zeker niet in details. Ik heb de ervaring dat mensen niet de moeite nemen om naar me te luisteren, dat ze me niet begrijpen, dat ze me niet geloven, dat ze (mij) (ver)oordelen, of dat ze misbruik van me maken wanneer ik me kwetsbaar opstel.

Praten helpt niet altijd

Als ik erover probeerde te praten met mensen uit mijn omgeving, dan kreeg ik meestal te horen dat “het geen zin heeft om erover te praten”. “Het is al gebeurd; je moet het nu gewoon loslaten.” “Je moet ophouden met piekeren; je hebt er alleen maar jezelf mee.” Alsof je uit een donkere kamer probeert te komen en iemand gewoon keihard de deur voor je neus dicht smijt. Zo voelde het… (leuk en aardig, dat “loslaten” en “ophouden met piekeren”, maar HOE doe je dat dan?????) Innerlijk bleef het een gevecht en op veel momenten leefde ik maar met een masker op of stortte ik me op mijn carrière en HindoeDharma.nl, wat behoorlijk uit de hand liep, met werkweken tot 80 uur per week. (Als je geen hulp kunt vinden, dan maar je problemen wegstoppen en de aandacht ervan afleiden…..)

Zoektocht naar hulp

Op een gegeven moment weet je niet meer wat je moet doen en wie je moet vertrouwen. Mijn huisartsen namen me ook niet serieus, want “ik zag er zo goed uit” en “ik deed gewoon mijn dagelijkse dingen, had een succesvolle carrière en functioneerde goed”. “Dus ze zagen het probleem niet”. Een verwijzing voor psychologische hulp kreeg ik dus ook niet. En zonder verwijzing van je huisarts wordt psychologische hulp niet vergoed, kreeg ik van psychologen te horen. Overstappen van huisarts was ook geen mogelijkheid, want geen andere huisarts in de omgeving nam nieuwe patiënten aan en anders viel ik wel niet in hun postcodegebied (ook al zaten sommige huisartsen slechts 1 of 2 km van mijn huis). Het sloopt je gewoonweg als je steeds tegen zulke muren oploopt…

Mijn redding; er was nog hoop

Uiteindelijk kwam er in 2015 een fantastische personal coach op mijn pad, met wiens hulp en begeleiding ik enorme stappen heb gemaakt in mijn verwerkingsproces en naar een gelukkiger leven. Ook naast en na het coachtraject ben ik stappen blijven zetten, begeleid door het universum. Dat heeft me enorm geholpen. Vooral de eerste bewuste en actieve stappen op het achtvoudige pad van Patanjali zijn mijn redding geweest. De vruchten die ik hierdoor heb ontvangen, zijn enorm en veel meer en zoeter dan voorheen, toen ik nog elke dag 3 uur lang allerlei puja’s, mantrarecitaties e.d. verrichtte. Het was ware dharma die de sleutel bleek te zijn naar verlossing van mijn ellende.

Nog niet verlost

Natuurlijk heb ik nog steeds mijn issues en tegenslagen. (Als ik helemaal verlost was van mijn ellende, dan zat ik waarschijnlijk net als Buddha ergens onder een boom mensen te onderwijzen in dharma.) Er is nog veel shit op te ruimen uit het verleden. Door mijn stilteretraite ben ik in ieder geval weer flink wat stappen verder gekomen. Ik besef me nog sterker dan voorheen dat jezelf ontwikkelen – alle wikkels weghalen – dé manier is om los te komen van je ellende en vruchtbare stappen te zetten naar een gelukkiger leven. En dat lukt me ook dagelijks een beetje meer, door er bewust en actief aan te werken.

Het is alles behalve makkelijk en het vereist veel discipline en doorzettingsvermogen. Persoonlijke ontwikkeling is natuurlijk ook een pad zonder einde. Maar wat het je uiteindelijk allemaal brengt, is een wonderlijke en fantastische ervaring. Op een gegeven moment gaat het je niet meer zozeer om het einddoel, maar begin je gewoon ontzettend te genieten van de reis die je maakt en anders wel van de vorderingen die je maakt.

PRAAT!

Ik besef dat ik me erg open opstel met dit artikel. Niet iedereen is het gewend om dit soort verhalen te lezen en sommigen zullen het schokkend vinden of belachelijk dat ik dit allemaal zo open deel. “Face your problems, don’t facebook them,” lees ik regelmatig op social media. Echter “facebook” ik wél mijn problemen, omdat ik ervan overtuigd ben dat dit niet alleen míj helpt, maar ook anderen.

Het is niet alleen dat schrijven mij helpt om zaken voor mezelf helder te krijgen en mijn proces bewust te ervaren en reflecteren. Ik wil ook graag mijn bijdrage leveren aan het proces van anderen, zodat ook zij de vruchten mogen ervaren die ik op mijn pad heb mogen ervaren. Ook wil ik graag geven wat ik tijdens mijn zoektocht heb gemist. En dat is ervaring. Iedereen heeft het altijd over de “wat” en “waarom” van het heelproces; de “hoe” wordt vaak achterwege gelaten.

Ook wordt vaak wel gesproken over de positieve kanten van de “hoe” en niet over de negatieve kanten. Voordat ik jaren geleden begon met mediteren, kreeg ik bijvoorbeeld nooit te horen dat mediteren pijnlijk kon zijn. Nee, “mediteren was allemaal zen” en tijdens meditatieworkshops die ik volgde, zat ook altijd iedereen zo stil en kalm als een Buddha. Waarom struggelde ik dan altijd zo met mijn benen, pijnen in mijn lichaam en allerlei pijnlijke flashbacks, herinneringen en emoties?!

Ik vind het belangrijk om beide kanten van de medaille te laten zien en hoop anderen hiermee te inspireren en te motiveren om alsjeblieft door te zetten. Geef nooit op! Ik weet dat het ontzettend makkelijk klinkt. Het heeft ook jaren geduurd voordat ik op dit punt ben gekomen. Het is vallen en opstaan, ups en downs. Nog steeds val ik regelmatig en heb ik mijn dips. Soms zit ik zelfs even een paar weken weer in een diep dal. Maar uiteindelijk vind ik steeds weer de kracht om eruit te klimmen. Wanneer ik dat doe, voel ik me weer een stuk sterker dan ooit tevoren.

Ik hoop dat ook jij de kracht vindt om op te staan na elke val en te werken aan een gelukkiger leven. Als je 10 keer valt, is dat niet erg; als je maar 11 keer opstaat.

Als ik je ergens mee kan helpen, voel je vrij om me een berichtje te sturen.

Op 23 maart a.s. komen Ketu en Shani elkaar tegen en zullen zij tot 23 januari 2020 in hetzelfde teken blijven staan. Veel mensen raken in paniek als ze over deze combinatie horen, omdat Ketu en Shani door veel hindoes als negatieve graha’s worden gezien. Terwijl Ketu en Shani juist heel mooie graha’s zijn en ons veel kunnen brengen. Geen reden voor paniek dus!

Ketu staat voor spiritualiteit, loslaten en moksha (verlossing). Het is het gebied dat op de achtergrond speelt en te maken heeft met het helen van het verleden, hetzij dit leven of vorige levens. Wanneer Ketu zwak voor ons is, voelen we ons onzeker en/of hebben we de neiging om op te geven. Terwijl Ketu’s sterke kant is dat het ons geestelijk kan ontwikkelen door middel van onthechting. Het is maar net op welke kant van Ketu we ons toeleggen en in hoeverre we Ketu laten domineren in ons leven.

Shani staat voor verantwoordelijkheidsgevoel, geduld en volharding. Het is het gebied dat te maken heeft met de aardse levenslessen die we te leren hebben. Shani leert ons met beide voeten op de grond te blijven door onze ruimte te bedrukken, zodat we leren onze taken te doen, verantwoordelijkheid nemen voor alles waar wij aan gebonden zijn en leren omgaan met blokkades. Terwijl Shani’s zwakke kant is dat het ons angstig en/of verdrietig kan maken en ons een gevoel van druk kan geven, kan Shani ook juist organisatorische vaardigheden geven, ons leren praktisch en pragmatisch te handelen en dienstbaar te zijn.

De combinatie van Shani en Ketu zorgt ervoor dat er een soort haat-liefdeverhouding is met het hele idee van werk en verantwoordelijkheid (“ik werk heel hard, maar eigenlijk wil ik de boel de boel laten”). Het is een les die we moeten leren. Wellicht is de belangrijkste les wel om een balans zien te vinden tussen het aardse werken en de spirituele zingeving in het leven.

Maar niet getreurd! 14 maart komt Brihaspati Shani en Ketu vergezellen en dat brengt ons een periode waarin we een extra energie krijgen om oude patronen die ons niet meer dienen, te doorbreken en/of los te laten. We leren belangrijke lessen rondom financiën, alles waar wij waarde aan hechten en zelfs ons geloof, missie en doelen in het leven. De periode van 14 maart tot 8 mei 2019 brengt veel potentie met zich mee om ons bewustzijn te vergroten, als we hier maar voor open staan en hier serieus mee bezig zijn.

Elke planeet of graha heeft een eigen positieve en minder positieve kant, maar uiteindelijk leren zij ons de lessen die voor ons bestemd zijn in het leven. Ja, het kan voor wat uitdagingen zorgen, maar uitdagingen zijn er om aangepakt te worden en vooral om er beter van te worden. Wanneer we dat doen, zullen we vanzelf merken dat we worden onderhouden door de liefde van God of het universum.

Ben jij iemand die altijd meer geeft? Ren jij jezelf vaker voorbij? Of heb je gewoon meer behoefte aan energie en balans in je leven en weet je niet hoe je het moet aanpakken? De komende workshops staan in het teken van rust, balans en helen. Meld je snel aan!