20 jaar HindoeDharma.nl: van puberpassie tot levenspad

Twintig jaar. Als ik het opschrijf voelt het bijna onwerkelijk. Twintig jaar geleden was ik 14, zat ik op de middelbare school en had ik geen flauw idee waar mijn leven me zou brengen. Wat ik wél wist, was dat de Hindoe Dharma me had gegrepen. Niet een beetje, maar volledig. Terwijl anderen na schooltijd afspraken maakten of series keken, zat ik met mijn neus in boeken, mantra’s te chanten, artikelen te schrijven en mijn eerste professionele website in elkaar te knutselen.

HindoeDharma.nl begon niet als een plan. Het was geen strategie, geen businessidee en al helemaal geen carrièrekeuze. Het was een innerlijke drang. Een niet te stoppen verlangen om te begrijpen: wie ben ik, wat is dit leven, wat betekent Dharma écht? En als ik iets ontdekte, móést ik het delen. Alsof kennis alleen maar zin heeft als het stroomt.

Het internet stond nog in de kinderschoenen. Bloggen was nieuw, er waren weinig persoonlijke websites en qua social media hadden we destijds MySpace en Hyves. Mijn blogs stonden op Punt.nl (ja, die ja!), en ik reageerde trouw op elke reactie die mensen achterlieten. Soms voerde ik diepgaande gesprekken met volwassenen die drie keer zo oud waren als ik. Dat ik zelf nog een puber was, leek niemand te beseffen, of überhaupt iets uit te maken. Dharma verbindt voorbij leeftijd.

In die vroege jaren deed ik alles gratis. Niet uit idealisme, maar simpelweg omdat geld geen rol speelde in dat proces van ontdekken en delen. Ik woonde thuis, had geen lasten en voelde geen enkele behoefte om “iets te verdienen”. Wat ik verdiende, was ervaring. Uren, dagen, jaren van lezen, luisteren, oefenen, falen, opnieuw proberen. De basis van alles wat ik nu doe, is toen gelegd.

Wat veel mensen niet zien, is dat twintig jaar HindoeDharma.nl ook twintig jaar discipline betekent. Dagelijks studeren. Dagelijks reflecteren. Dagelijks afstemmen: klopt dit nog? Leef ik wat ik deel? Dharma is geen verzameling mooie quotes; het is een spiegel. En die spiegel is soms confronterend.

Er waren momenten van extase: diepe meditatie, reizen naar India, satsangs waarin alles op zijn plek viel. Maar er waren ook fases van twijfel, eenzaamheid en uitputting. Want een pad dat je grotendeels alleen loopt, vraagt veel innerlijke kracht, zeker wanneer je vanaf je 16e te maken kreeg met smaad, laster en bedreigingen. Tegelijk voelde ik vaak dat ik “anders” was, dat ik niet helemaal paste in het gewone leven. Maar stoppen was nooit een optie. Dharma bleef mijn kompas, mijn houvast, ook in de moeilijkste momenten.

Twintig jaar later is HindoeDharma.nl veranderd, net als ik. Minder naïef misschien, minder onbevangen, maar wel eerlijker. Doorleefder. Met littekens én wijsheid. Het is geen hobby meer, maar mijn levenswerk. En hoewel ik niet meer alles gratis weggeef, is de kern hetzelfde gebleven: delen wat écht is, wat doorleefd is, wat geleefd is. Langzaam komen de oude vertrouwde onderwerpen weer erop te staan, met nog meer toegepaste kennis en diepang.

Dit jubileum voelt niet als een feestje met ballonnen. Het voelt als een buiging. Voor het meisje van 14 dat durfde te volgen wat haar hart ingaf. Voor alle leraren die me gevormd hebben. Voor de periodes van twijfel, kritiek en dreiging die me hebben geleerd mijn grenzen te bewaken en trouw te blijven aan mezelf. En voor iedereen die al die jaren heeft meegelezen, meegedacht en meegelopen.

Dit is geen eindpunt. Het is een verdieping. Een herinnering dat een pad dat met liefde wordt bewandeld, nooit stopt met groeien.