Mijn spirituele reis met yoga en ayurveda in India

Na een lange, intensieve studieperiode heb ik mijn opleidingen in yoga en ayurveda succesvol afgerond. Ik mag mij nu officieel yogatherapeut en ayurvedisch lifestyle consultant noemen. Dat betekent dat ik mensen met verschillende ziektes en aandoeningen kan ondersteunen met voedings- en leefstijladvies op maat en eventuele yogische, ayurvedische en natuurgeneeskundige (zelf)behandelingen, kruiden en medicijnen kan geven, onderwijzen of voorschrijven. Voorlopig ben ik nog aan het laten bezinken wat ik allemaal heb geleerd en praktiseer ik nog even onder begeleiding van mijn docenten. Later zal ik hier wellicht meer mee gaan doen.

Ik heb de pandemietijd en de tijd daarna flink gebruikt om mezelf om te scholen en me zoveel mogelijk te verdiepen in praktische vedische wetenschappen, waaronder yoga en ayurveda. Daarbij heb ik ook ziekenhuizen mogen bezoeken, tientallen patiënten mogen onderzoeken en ook rondleidingen gekregen in traditionele en moderne fabrieken waar ayurvedische medicijnen worden gemaakt. Tijdens de pandemie was het op veel plekken zó rustig, dat ik zelfs 1-op-1-lessen en -training kreeg. Tussendoor nam ik pauzes voor mijn sadhana (spirituele beoefening) in de Himalaya’s of hield ik een korte vakantie. Ik heb motorreisjes gemaakt, in de zee gezwommen, gebungeejumpt, bergen beklommen en nog veel meer. Wat een gave tijd heb ik gehad! Met ontzettend veel avonturen (en soms hier en daar een ongelukje🙈).

Maar deze kansen zijn me niet in mijn schoot geworpen. Ik heb er jarenlang keihard voor gewerkt en er heel veel voor opgegeven.

Ik heb mijn goed betalende vaste baan opgezegd, bijna al mijn spullen verkocht en weggegeven, mijn goedkope huurwoning opgegeven, ben heel minimalistisch gaan leven om het geld uiteindelijk te kunnen ophoesten en heb lange tijd ver van mijn familie gewoond. Dat is op veel tijden erg zwaar geweest. In India wonen is niet altijd makkelijk. Het is zo’n enorm land, ver van je familie & vrienden, je reist van hot naar her voor je verschillende opleidingen, stages en sadhana, en ondertussen kun je niet echt iets opbouwen. Uiteindelijk zijn al jouw vriendschappen en sociale contacten verspreid over heel India (en natuurlijk ook Nederland), en wordt het moeilijk om elkaar te zien en alles te onderhouden.

Je mist grote mijlpalen in jouw familie- en vriendenkring. Ook kun je er bijvoorbeeld niet zijn als het wat minder gaat met je vriendinnen en ze even een dikke knuffel komen geven. Social media en videogesprekken helpen zeker om contact te onderhouden, maar die fysieke en emotionele verbinding is toch echt wel van een ander niveau. Dat is soms best moeilijk. Ik vind zelf ook dat de meeste mensen in India veel meer rationeel zijn ingesteld en nauwelijks emotioneel. Dingen als inlevingsvermogen, medeleven of een gevoelsconnectie waren meestal ver te zoeken. Veel dingen die voor ons heel normaal zijn, begrijpen zij niet, en de meeste Indiërs kunnen bijvoorbeeld niet zo warm omhelzen als ik in Europa gewend ben.

Dat is geen kritiek naar hen; het zijn gewoon twee verschillende werelden en ik ben zelf natuurlijk ook tussen drie culturen opgegroeid. Dat maakt het waarschijnlijk nog ingewikkelder voor hen om mij te begrijpen. Ook verandert in India praktisch elke 60 km de cultuur, mentaliteit, taal, het eten, het systeem, de regelgeving etc. Het is een complex land, maar tegelijkertijd ook heel mooi, veelzijdig en zoveel ‘rijker’ dan ons kikkerlandje. De valuta mag dan wel laag zijn, maar India heeft zoveel meer te bieden als het gaat om cultuur, geschiedenis en het down-to-earth, menselijk en dichterbij de natuur leven. Meer collectief, van vreemden hulp kunnen verwachten en sociale connecties leggen. Met iedereen een praatje kunnen maken, en die toewijding, tevredenheid & acceptatie waarmee vele mensen daar leven…. Ongelofelijk! Voor mij is India echt het ideale speelveld voor persoonlijke ontwikkeling en groei, als je het maar toelaat en echt in hun wereld durft te duiken. Ze beseffen zelf niet hoe ‘rijk’ ze zijn. India wordt niet voor niets ook wel Sone ki Chidiya (“Gouden Vogel”) genoemd.

Tussen de locals wonen, studeren, reizen etc. is echt wel een andere ervaring dan een paar weken in India als toerist reizen. De afgelopen jaren verbleef ik steeds een paar weken of een paar maanden op dezelfde plek, waarbij ik echt opging in de gemeenschap en heb kunnen ervaren hoe het is om in India te wonen als inwoner, echt als “één van hen”. Vaak in hostels en PGs (samen met andere Indiërs, meestal zelfs op dezelfde kamer), maar ook zeker zelfstandig. De dagelijkse gesprekken met de groenteman, pani puri vrouw, politieagenten, printermeneer en alle andere mensen (en dieren😊) die ik in India heb ontmoet, zullen me nog lange tijd bij blijven. Ik heb zo ontzettend veel van ze geleerd!
Ook heb ik vele angsten overwonnen. Zo was ik vroeger superbang voor de meeste dieren en insecten. Nu heb ik zelfs in mijn eentje een hond uitgelaten, met katten geknuffeld, hagedissen weggejaagd en kon ik zelfs langs een slang lopen en zonder hulp van anderen midden in de nacht een giftige schorpioen uit mijn kamer naar buiten begeleiden. Ik denk er nog steeds met een lach aan terug als ik nu in Nederland langs een hond loop of bijvoorbeeld een wesp zie. Ik loop niet meer een paar honderd meter om als ik een hond zie en heb laatst nog drie wespen naar buiten begeleid. Dat zijn waardevolle overwinningsmomentjes😊

Het is een heel verhaal geworden🙈 Ik heb tussendoor niet veel tijd gehad om mijn verhalen te delen. De focus lag echt op mezelf, mijn studies, sadhana en mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Tussendoor achter de schermen nog steeds bezig met online cursussen geven en mensen coachen & begeleiden via HindoeDharma.nl. De komende maanden zal dat nog even zo blijven. Ook de komende maanden wil ik mijn zelfstudie, stages en trainingen namelijk extra aandacht geven. Tussendoor zal ik zo nu en dan wat van me laten horen. Uiteraard plaats ik nog steeds meer Instagram stories (@shewillriseagain) dan posts; zo kun je een klein beetje meekijken in mijn wereld😊

/2 Reacties/door

Een kijkje in mijn spirituele India-reis

Sinds een paar jaar verblijf ik voornamelijk in India om te werken aan mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Zoals velen van jullie weten, heb ik in 2018 mijn vaste baan opgezegd om mijn leven aan de Hindoe Dharma te wijden. Daar hoort een omscholingsproces bij, dat voor mij gepaard gaat met diepe sadhana (ascese) en het dagelijks praktiseren van geavanceerde spirituele oefeningen.

Dat houdt onder andere in dat ik een nomadisch leven leid, waarin ik door India reis om op zoek te gaan naar de meest waardevolle lessen als het gaat om het hindoeïsme, dharma, ascese, spirituele beoefeningen en het leven in het algemeen. Tussendoor verblijf ik steeds langere tijd (meestal minimaal 1 maand) op dezelfde plek om me te richten op één of enkele specifieke onderwerpen en/of spirituele technieken. Hierbij zoek ik vooral de verdieping op en evalueer ik mijn ervaringen met de hulp van mijn leraren en medestudenten.

Samen onderzoeken we onder andere ook hoe we alles wat we leren kunnen toepassen in een moderne wereld waarin we overprikkeld raken en we constant “on-the-go” zijn. Gezondheidsproblemen, overspanning en burn-outs nemen steeds verder toe. Zelf heb ik ook 3 keer in mijn leven een burn-out gehad, terwijl ik pas 30 ben. De laatste keer was in 2019. Ik ben toen meerdere maren ingestort en dat was voor mij de aanleiding om mijn leven totaal om te gooien en op zoek te gaan naar bruikbare tools om mijn leven te verrijken en me te laten drijven door mijn passie en de dingen die ik écht belangrijk vind, in plaats van door een werkgever die mij continue onder druk zet om zijn eigen ondernemersdoelen te behalen.

In een wereld waarin we constant “on-the-go” zijn en overprikkeld raken door werkdruk, verschillende (familie)verantwoordelijkheden, de dalende economie en de veranderende maatschappij, voel ik dat het belangrijk is om bruikbare tools te hebben om terug te keren naar onszelf en zoveel mogelijk een leven te leven waarin we dichtbij onszelf kunnen blijven. Dit nieuwe fundament ben ik nu voor mezelf aan het bouwen.

Sinds ik deze intensieve spirituele reis ben gestart, merk ik dat ik steeds meer naar binnen keer, veel stilte opzoek en weinig meer naar buiten treed. Ik post bijvoorbeeld weinig op social media en vergeet soms mijn netwerk in te lichten of contact op te nemen met familie en vrienden. Tijdens sadhana doen we immers afstand van alle electronica en uiterlijke impulsen. De laatste tijd heb ik ook mijn profielfoto van social media verwijderd, omdat het gewoon even voelde dat ik daar behoefte aan had. Daardoor krijg ik de laatste tijd veel berichten van mensen die zich zorgen om mij maken. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. (Vandaar dit lange bericht)

Het gaat goed met me. Ik ben nog steeds actief met HindoeDharma.nl. Achter de schermen ben ik me dus aan het omscholen en bezig met diepe sadhana, om mijn leven opnieuw te ontwerpen en in te richten. Mijn nieuwe leefwijze is voor mij erg intensief. Dagelijks ben ik van 04:00 tot 22:00 uur (Indiase tijd) bezig met allerlei praktische toepassingen van het hindoeïsme, op een dieper niveau. Tussendoor werk ik aan HindoeDharma.nl, om mensen op weg te helpen in hun zoektocht naar antwoorden rondom het hindoeïsme en dharma, en uiteraard door online (privé)lessen en astrologische consulten te geven en mensen te coachen & begeleiden in hun persoonlijke of spirituele proces. Door mijn intensieve schema ben ik in staat om slechts 2 uur per dag aan HindoeDharma.nl te werken, dus 14 uur per week. Daardoor kan het soms even duren voordat je reactie van mij ontvangt.

Weet dat je mij desondanks gerust altijd een bericht kunt sturen via e-mail of WhatsApp. Ik zal zeker antwoord geven, al kan dat soms dus enkele dagen duren. Voor telefonische gesprekken heb ik meestal beperkt tijd, dus bel liever alleen als het echt nodig is, en houd het zo kort mogelijk. Via mijn Instagram-account (@shewillriseagain) plaats ik soms een story met een mini-update en af en toe een foto met een blog over mijn ervaring tussendoor. Als ik terug ben in Nederland zal ik tijd maken om meer beschikbaar en actief te kunnen zijn. Dan kan ik ook wat meer vertellen over mijn ervaringen, motivatie etc. Uit de berichten die ik ontvang, merk ik dat velen erg nieuwsgierig zijn naar wat ik precies doe. Uiteraard zal ik, zoals jullie dat van mij gewend zijn, mijn kennis en ervaringen met jullie delen. Dat zal ik doen wanneer ik het gevoel heb dat ik daar klaar voor ben en de tijd daar rijp voor is.

(Ondertussen heb ik in de ashram waar ik nu verblijf vrienden gemaakt met een kitten die door haar moeder wordt verstoten en dagelijks om onwijs veel liefde & aandacht vraagt. Ik maak bijna geen foto’s, maar hier heb ik toevallig wel een foto van. Een klein kijkje in één van mijn oxytocine-momentjes 🙂 )

/0 Reacties/door

Podcast: De verleidingen van het spirituele India

Het is alweer een tijd geleden dat we deze podcast hebben opgenomen. Voor mij is het best grappig om dit terug te beluisteren, omdat ik een oude versie van mezelf terug hoor. Dan besef ik hoeveel ik inmiddels weer ben gegroeid.

Bij een “spirituele reis” denken de meeste mensen aan het bezoeken van bedevaartplaatsen of heilige plaatsen als Rishikesh of Haridwar, maar voor mij is dat heel anders. (Bedevaartplaatsen staan voor mij ergens onderaan mijn lijstje, omdat ze zo “over-crowded” en commercieel zijn geworden.)

Ik ben vooral gaan reizen en als een nomaad gaan leven om me te deprogrammeren. Afstand nemen van dingen waar ik gewend aan was en onderzoeken wie en hoe ik diep van binnen werkelijk ben. Wat ik écht belangrijk vind en waarom ik bepaalde keuzes maak of heb gemaakt. Op zoek naar mijn diepere zelf verleg ik steeds mijn grenzen en probeer ik veel nieuwe dingen uit.

Soms volg ik een cursus of opleiding, soms breng ik spontaan tijd door met mensen die ik tijdens mijn reis tegenkom, soms heb ik diepgaande gesprekken met vrienden, soms ga ik op avontuur (zoals bungeejumpen) en soms zit ik ergens buiten of op mijn kamer om te observeren wat er allemaal in en buiten me gebeurt. Tussendoor ga ik steeds een stapje dieper in mijn sadhana (spirituele beoefening).

Het is als een soort lichamelijke, geestelijke en spirituele detox, waarbij ik laag voor laag een oudere versie van mezelf eraf pel. Dat is niet altijd even makkelijk. Er gebeurt ontzettend veel tijdens mijn reis en tijdens mijn sadhana. Dingen die ik niet onder woorden kan brengen. Mijn lichaam en geest zijn continu aan het ontgiften en vooral mijn lichaam geeft daar veel symptomen van.

Ik ben regelmatig ziek en heb ook vaak ongelukjes. Zo heb ik in februari een scooterongeluk gehad en heb ik de laatste tijd veel klunzige valletjes tijdens het wandelen in de bergen. Ook mijn energieniveau wisselt enorm. Dat is de energie van sadhana in de Himalaya’s; het geeft je alles wat je nodig hebt om sterker en standvastig te worden, zowel in je sadhana als in het gewone leven.

Er komen ervaringen op mijn pad waarbij ik leer om met mijn pijn te zijn en het te accepteren. Zo ben ik een paar dagen geleden op mijn rib gevallen. Het doet ontzettend veel pijn, maar ook dat hoort erbij. Ondertussen heb ik weinig meer om handen. Ik ben gestopt met werken en gun mezelf de tijd om gewoon te zijn, mijn geest te vertragen en te observeren wat er allemaal gebeurt.

Een spirituele reis doet heel veel met een persoon, en het is alles behalve wat veel mensen als “zen” beschouwen. Het is vooral veel vallen en opstaan, in de meest oncomfortabele situaties jezelf comfortabel zien te voelen, tegenslagen over je heen laten komen alsof het voorspoed is, voorspoed nederig accepteren, je lichaam & geest sterker maken en de dualiteit te overstijgen.

Een enorm proces, pittig en uitdagend; precies zoals ik dat graag zie en nodig heb✨

/0 Reacties/door

Langzamer gaan en mijn leven van binnenuit herontwerpen

Hoe langer ik in India ben, hoe meer ik me realiseer dat ik een spirituele reis aan het maken ben. Deze reis lijkt over identiteit te gaan en ik denk dat ik mijn blog vooral gebruik om dingen op een rijtje te zetten, mijn gedachten te ordenen en dingen van me af te schrijven. Het is moeilijk om te begrijpen wat nomadic slow living met mij en mijn innerlijke wereld doet.

Voor het eerst in mijn leven voelt het alsof ik heel veel ruimte heb om over mijn leven na te denken; of het nu over verleden, heden of toekomst gaat. Ik heb de kans om mijn leven, lichaam en geest te ontgiften door te reflecteren, hoofdstukken af te sluiten en nieuwe keuzes te maken. Ik had nooit gedacht dat ik hier voor mijn 30e nog toe in staat zou zijn. Ik bedoel, ik heb dit zoveel jaren geprobeerd, maar elke keer raakte ik weer verstrikt in werk, verantwoordelijkheden, verwachtingen van anderen en alle issues en moeilijkheden waar ik mee te maken kreeg. Ik heb veel meegemaakt en het voelde alsof ik continu bezig was met ‘rommel opruimen’. Iedere keer dat ik bijna klaar was met opruimen, gebeurde er weer iets anders. Daardoor kreeg ik nooit de kans om aan nieuwe dingen te werken. Nu heb ik dat wel.

Nomadic slow living in India helpt mij in dit proces, aangezien er veel te beleven is. Elk gesprek leert me iets nieuws. Of ik nu met de Xerox man, de pani puri vrouw, kinderen die buiten spelen, de persoon van de bank, een beveiliger, chauffeur of sieradenverkoper praat; iedere ontmoeting triggert iets in mijn innerlijke wereld. De triggers veranderen in gedachten en de gedachten veranderen in inzichten die mijn innerlijke wereld, keuzes en leven verrijken. Soms voelt het alsof ik een ‘mystery guest’ ben die het dagelijkse leven in India aan het verkennen is. Ik praat met mensen en vraag ze over van alles, om meer te weten te komen over hun dagelijkse leven en de manier waarop zij dingen bekijken. Ik voel me gezegend om deze gelegenheid te hebben om zo open met ze te communiceren. Veel mensen delen hun verhalen met mij en behandelen mij niet als een buitenstaander, omdat ik in hun ogen een van hen ben, iemand die in India is geboren en hier thuis hoort.

Ik vertel ze niet dat ik uit het buitenland kom en als ik het ze vertel, geloven ze me niet. “De manier waarop je praat, je gedraagt, je kleedt en alles is typisch Indiaas,” zeggen velen tegen me. Het enige waar ze meestal verbaasd over zijn, is het feit dat ik ze respectvol groet, gesprekken met ze heb en ze bedank. Ik denk dat ze het niet gewend zijn dat andere mensen interesse tonen in hen en hun verhalen. Hoe dan ook, het verandert mijn kijk op vele dingen in het leven en inspireert mij om mijn minimalistische leefstijl verder te verdiepen. Ik werk minder, ga op lange wandelingen, gebruik het openbaar vervoer, verken de stad (voornamelijk de mensen), schrijf veel (privé) en houd me aan een krap budget. Ik dacht dat ik erg goed was in budgetteren, maar na mijn gesprek met de pani puri vrouw realiseer ik mij dat er zoveel te leren valt van Indiërs met een laag inkomen. Op deze manier leer ik ook vreugde te vinden in kleinere dingen.

Voor veel mensen is deze manier van slow travelling erg saai, maar voor mij is het zeer waardevol. Ik leer ontzettend veel en hierdoor ben ik in staat mijn proces (van het opnieuw vormgeven van mijn leven) te verfijnen. Ik heb het gevoel dat ik door COVID-19 niet volop zal kunnen genieten als ik nu naar een mooie plek reis. Dus ik gebruik deze tijd om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken, mijn leven opnieuw vorm te geven en dingen te regelen, zodat wanneer ik klaar ben om naar een gave plaats toe te reizen, mijn vreugde meer dan dubbel zal zijn. Op dat moment zal reizen geen uitvlucht meer zijn van het dagelijkse leven; mijn dagelijkse leven zal vol vreugde zitten en mijn reizen zullen daar alleen maar aan toevoegen.

/0 Reacties/door

Mijn manier van reizen: nomadic slow living

Hoe langer ik in India ben, hoe meer ik een andere richting op word gestuurd. Mijn oorspronkelijke idee was om veel te reizen en van tijd tot tijd een aantal programma’s over eeuwenoude Indiase praktijken te volgen. Echter dwong COVID-19 mij om mijn plannen te herzien en in plaats daarvan voor nomadic slow living te gaan, wat ik eigenlijk best leuk begin te vinden.

Nomadic slow living is een mindful manier van reizen waarin de reis belangrijker is dan de bestemming. Het houdt zoal in dat je voor langere tijd op een plek verblijft, opgaat in je omgeving, een lokaal leven leidt, verschillende mensen ontmoet en onderweg allerlei typische ervaringen hebt die inwoners daar ook hebben. In plaats van allerlei toeristische en mooie plaatsen te zien, vele activiteiten te boeken en veel te reizen, moedigt slow living je aan om te genieten van de lokale cultuur of het lokale dagelijkse leven. Het komt er een beetje op neer dat je in het moment leeft en de verbinding eert van alle mensen, plaatsen en al dat is. Eigenlijk is het een best holistische leefwijze waarin je je leven zo inricht, dat het draait om zingeving en voldoening, waarbij je je dus focust op de kwaliteit van je leven.

Wat ik vooral doe, is werken (nodig om mijn kosten te dekken), huishoudelijke klussen, boodschappen doen, koken, lokale documenten regelen, veel wandelen en gesprekken hebben met verschillende mensen. Van de pani puri vrouw tot de Xerox man tot mensen die boodschappen verkopen, rijinstructeurs, mensen van de bank, chauffeurs, bewakers, mijn therapeut en zo’n beetje iedereen die ik op een dag ontmoet. Het is erg interessant om meer te weten over hun leven, ervaringen en de manier waarop ze over dingen denken. Veel mensen hebben een heel eenvoudige leefstijl en zijn daar blij mee. Ze geloven in liever rustig aan doen dan haasten; liever genieten van quality time dan de minuten tellen. Dat inspireert mij enorm en heeft mij gemotiveerd om richting een bewustere en meer evaluerende manier van leven toe te werken.

Als ik met ze praat, realiseer ik nòg meer hoe alles dat ik in mijn leven heb opgebouwd eigenlijk niets voorstelt. Wat zijn een hogere opleiding, opgroeien in het buitenland, een betere valuta hebben etc. als je niet eens deze simpele mindset kunt hebben van “op dit moment gelukkig zijn”? Deze mensen zijn zoveel rijker dan ik, in elk opzicht van waar het leven daadwerkelijk om draait. Ik leer veel van onze gesprekken en de lokale ervaringen. Ik leer vooral om het leven meer te waarderen, meer positiviteit te zien in alles dat op mijn pad komt en om meer gelukkig te zijn. Ook begin ik de Indiase systemen beter te begrijpen, zoals de ingewikkelde gang van zaken m.b.t. de overheid, verschillen tussen Noord en Zuid, de obsessie over een lichte huidskleur, mannen die op seks uit zijn, het rooskleurige beeld van westerse landen… Ik ben het ermee eens dat veel dingen ver van ideaal zijn, maar ik kies ervoor om ook de goede pogingen te blijven zien en waarderen.

We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar verschillende perspectieven uitwisselen helpt om een beter begrip te krijgen en ons meer met elkaar te verbinden. Nu ik het over verbinding heb: ik moet zeggen dat het een voorrecht is om Indiase te zijn, een Indiaas uiterlijk te hebben, Hindi te beheersen en als een ware Indiër te worden beschouwd tijdens de slow living. Soms voelt het net alsof ik een mystery guest ben haha.. Mensen weten niet dat ik uit het buitenland kom; de meeste mensen denken dat ik gewoon uit Delhi kom en dat maakt dingen makkelijker. Sommige mensen gaven zelfs aan dat ze onze ontmoetingen fijn vinden, met name de manier waarop ik ze met respect groet en oprechte gesprekken met ze heb. De meeste mensen zijn erg blij als ik ze respectvol groet met namaste, ze als gelijke behandel, ze vraag hoe het met ze gaat en dank je wel zeg. Sommige mensen geven dit ook aan en als ik dan hun dankbaarheid zie en hoe ze mij zoveel goeds en zegeningen toewensen, krijg ik vaak tranen in mijn ogen. Ik bedoel: het is zo triest dat wederzijds respect niet gewoon normaal is!

Ik weet dat het voor veel mensen moeilijk is om mijn mindset en leefstijl te begrijpen. Veel mensen online labellen mij als zwak, naïef, iemand die een geromantiseerd beeld van India heeft, iemand die “te hindoe” is en ook in het dagelijkse leven maken veel reizigers mij belachelijk om dingen als dat ik praktiserend hindoe ben, vegan ben, niet rook, niet aan drugs doe, geen alcohol drink, geen feestbeest ben, etnische Indiase kleding draag etc. Ze hebben allerlei ideeën over hoe een reiziger uitbundig en sociaal moet zijn, meer met andere reizigers moet optrekken, naar allerlei geweldige plaatsen moet gaan, fantastische foto’s moet plaatsen etc. Ik denk dat ik niet voldoe aan het typische reizigersplaatje heheh.. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik blij ben met hoe ik ben en dat nomadic slow living mijn manier van reizen blijkt te zijn, in ieder geval voor nu. Ik vind het fijn om de juiste balans te vinden in het leven en een betekenisvol leven te leiden, meer naar binnen te reizen dan naar buiten, holistisch te leven en een student van het leven te zijn.

Laten we kijken wat de toekomst voor mij in petto heeft…..

/0 Reacties/door

7 krankzinnige maanden in India als een spirituele nomaad (deel 2)

Eind juni kon ik eindelijk naar een andere plaats, waar het veiliger was en ik mijn eigen eten kon klaarmaken. Het was de backpackershostel waar ik eerder ook had verbleven, toen ik nog maar net in Pune was. Ik ontmoette een paar heel leuke mensen en had er een geweldige tijd, maar na een paar weken realiseerde ik me dat sommige mensen eigenlijk mijn vertrouwen probeerden te winnen zodat ze me konden gebruiken. Het waren allemaal mannen en ik was de enige vrouw die daar verbleef. Twee van hen dachten: “Oh, ze komt uit het buitenland, dus ze zal vast snel instemmen met seks” en ze hadden bijna allemaal wel issues met betalen.

Sommigen van hen hadden geen UPI, sommigen hadden geen betaalpas, sommigen hadden geen contant geld, sommigen hadden geen fatsoenlijke app om te bankieren… Uiteindelijk werd ik een soort ‘money transfer service‘ voor ze, omdat ik ze als vrienden zag en ze graag hielp. Maar na een paar weken begonnen sommigen van hen te acteren dat ze wat problemen hadden en dringend geld nodig hadden. “Niemand was bereid ze te helpen” etc. Een persoon die ik erg vertrouwde en als een hechte vriend zag, acteerde zelfs zo goed, alsof hij ècht naar het ziekenhuis moest (met koude handen, een koud voorhoofd, kermend van pijn en alles wat erbij hoort; supergoede real-life acting).

Ik besefte net op tijd waar ze mee bezig waren (thank God daarvoor!) en ze slaagden er niet in om geld van mij te krijgen, maar emotioneel stortte ik wel in en mijn vertrouwen in mensen is enorm geschaad. Één gozer probeert me nog steeds lastig te vallen, door me met verschillende telefoonnummers te bellen en pogingen te doen om me manipuleren zodat ik hem opnieuw zou vertrouwen. Ik heb hem zo vaak op zijn donder gegeven en blijf hem blokkeren, maar hij geeft niet op.. Toen heb ik in BBTI om hulp/advies gevraagd voor een veilige plaats en een aardig persoon heeft me toen een verblijf aangeboden op een zeer veilige en privé locatie ver van Pune, met alle basisfaciliteiten die ik nodig heb. Ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor!

Nu isoleer ik mezelf en probeer ik alles wat er is gebeurd te verwerken en een plek te geven. Ook houd ik mezelf bezig met mijn online werk. Ik ga alleen naar buiten om boodschappen te doen en in de tussentijd geef ik mezelf een goede detoxbehandeling, aangezien de ayurvedische praktijken niet reageren wanneer ik contact met ze probeer op te nemen. Ik heb niet veel werk in deze krankzinnige tijden, maar het is in ieder geval genoeg om mezelf bezig te houden. Ik probeer vooral mijn mogelijkheden uit te werken en manieren te vinden om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken zonder teveel naar buiten te gaan. Ik moet toegeven dat dat niet makkelijk is, aangezien ik al sinds 14 maart voornamelijk binnensdeurs ben en ik bang ben dat het al is begonnen mijn geestelijke gezondheid aan te tasten.

Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik constant alert en voorzichtig moet zijn, om niet dezelfde fout te maken en verkeerde mensen te vertrouwen of op verkeerde plekken terecht te komen. Ik denk dat het universum mij veel grote lessen aan het leren is over mensen, mentaliteiten, intenties en al dat soort dingen. Blijkbaar de hoognodige ervaringen die ik moest krijgen om de beste levenslessen te leren en te groeien als persoon. Gelukkig heb ik ook veel steun gekregen van leden van die facebookgroep en dat helpt me veel in mijn proces 🙂 Vooral op deze nieuwe plaats heb ik het gevoel dat ik eindelijk een pauze kan nemen van ‘mensen’, fatsoenlijke me-time kan hebben, weer kan ademen en goed kan rusten.

Deze meme heb ik gemaakt om mijn reis tot nu toe samen te vatten 🤪

/0 Reacties/door

7 krankzinnige maanden in India als een spirituele nomaad (deel 1)

Ik ben nu 7 maanden in India. Jeetje, wat is het een krankzinnige reis geweest! Ik kwam voornamelijk naar India om meer te leren over het leven, mezelf te verkennen en te groeien als persoon. Nou, ik denk dat dat wel is gelukt!

Het begon allemaal in Mumbai, waar ik een week lang aan het herstellen was van mijn jetlag en plaatsen in de buurt aan het verkennen was. Ik ontmoette een geweldige vriend van BBTI en ging met hem naar de Elephanta Caves. Hoewel ik eerder in India had gereisd, voelde ik me erg onzeker, omdat ik niet zo sociaal ben (voormalige workaholic met bijna geen leven, vrienden etc.) en het was de eerste keer dat ik in een grote Indiase stad verbleef en reisde.

Van Mumbai ben ik naar Igatpuri gegaan voor een 10-daagse vipassana, waar ik meer en meer realiseerde hoe rusteloos en kwetsbaar mijn geest was. Er was zoveel om uit te vogelen in het leven en ik had veel moeite om mentale rust te vinden. Er waren zoveel impulsen, dat ik bijna helemaal niet in staat was om te mediteren! Zoveel gedachten, emoties, vragen en onzekerheden….. Misschien kwam dat ook wel doordat ik de dag ervoor een sessie met een zeer accurate nadi astroloog had gehad en dat maakte veel los.

Na de vipassana voelde ik een heel sterke drang om naar Pune te gaan. Ik wilde mijn geest sterker maken en in Pune is er een schietschool waar je niet alleen leert hoe je met pistolen en geweren schiet, maar ook dagelijks fysieke training krijgt, met een sportcoach en yoga-instructeur. Ik wilde daar naartoe en deelnemen aan de basiscursus van een maand lang. Helaas begonnen kort na het starten met de cursus al heel snel alle regels en lock-downs met betrekking tot COVID-19 en daardoor werd de cursus stilgelegd.

Op dat moment verbleef ik in een PG (paying guest, soort gedeelde budgetaccommodatie in India) die mij werd aanbevolen door iemand van BBTI (BBTI is een erg behulpzame groep, zoals je weet😊). In het begin was het allemaal goed en prettig, maar snel begon de PG-eigenaar kosten te besparen op zelfs essentiële zaken als voedsel en internet. Ik raakte ondervoed, was niet in staat goed te werken (geen WiFi) en alsof dat niet genoeg was, begon hij ook nog zijn eigen restaurant beneden en haalde hij mensen binnen die COVID-19 symptomen hadden, alles tegen de regelgeving in en alleen maar om meer geld te verdienen.

Hoewel ik daar in een best wel slechte toestand verbleef, heb ik veel geleerd van deze ervaring. Het voelde als een grote overlevingsreis in een gebouw met geen mogelijkheid om naar een andere accommodatie te gaan (anderen waren niet bereid om nieuwe mensen te accepteren of hadden geen goede voedsel- of kookvoorzieningen.. ook vervoer was een grote issue). Zelfs bezorgopties waren bijna nul op die locatie. Ik voelde me alsof ik daar vast zat, zonder fatsoenlijke opties om daar weg te gaan. Dus het was een goede tijd om mijn eigen innerlijke kracht, mentaal vermogen en creativiteit te verkennen.

/0 Reacties/door

Omgaan met mijn emotionele rollercoaster en verbroken vertrouwen

Een reis in India doet veel met een persoon, zeker tijdens deze pandemietijden. Sommige mensen noemen het “gek”, “geweldig”, “levensveranderend” of “verschrikkelijk”. Voor mij is het net een cocktail. Of misschien is een rollercoaster een betere metafoor….. Ik heb veel moeite om met mijn gevoelens en emoties om te gaan, aangezien ze meer en meer overweldigend worden. Zonder dat ik het wil, blijf ik denken aan de dingen die in het verleden zijn gebeurd, in Nederland, tijdens mijn backpackreizen in India en natuurlijk de dingen die dit jaar zijn gebeurd.

Het grootste dat mij bezighoudt, is mijn verbroken vertrouwen, waardoor ik me vaak erg eenzaam voel en op de een of andere manier ook wel verloren. Sommige mensen hebben op zo’n manier met mijn vertrouwen gespeeld, dat ik het niet lijk te kunnen verwerken. Als mensen je teveel geld in rekening brengen of scammen, kun je er op de een of andere manier wel mee omgaan. Ja, opgelicht worden en je zuurverdiende spaargeld verliezen, doet zeker pijn en beïnvloedt jouw welzijn enorm, maar wanneer iemand die je als eigen beschouwt met jouw gevoelens en vertrouwen speelt, laat het een litteken achter op je hart. Een litteken dat zich net als een infectie lijkt te gedragen op jouw gehele vertrouwenssysteem.

Hetzelfde is in India gebeurd. Na vele jaren begon ik weer te vertrouwen en werd ik zelfs goede vrienden met iemand (ja, zo close is nieuw voor mij), maar blijkbaar was die ervaring ook vervloekt. Ik weet niet of het de pandemiesituatie is die mensen tot criminele activiteiten dwingt of het gewoon de normale Indiase stadsissues zijn. Sommige mensen zeggen dat het voor hen normaal is; ze zijn eraan gewend en ik heb gewoon een heel “natuurlijke” Indiase ervaring. Ze zeggen tegen me dat ik er niet meer aan moet denken en “gewoon verder moet gaan”. Het klinkt als de typisch Indiase overlevingsmodus die ik in mijn kindertijd heb geleerd. “Vergeet het gewoon en focus je op de toekomst” of “het is het beste om jezelf bezig te houden, zodat je er niet aan denkt”.

Het klinkt zo eenvoudig en logisch, maar raad eens? Ik kan het niet….. Ik ben geen pop; ik ben een mens. Ik heb gevoelens en emoties.. Ik voel pijn, verdriet, boosheid, zorgen, stress, angst…… en ik kan er niets aan doen. Als ik een toverstaf had, zou ik mijn negatieve gevoelens en emoties zeker laten verdwijnen. Maar helaas beheers ik geen enkele magie. Dus ja, er zijn dagen dat ik me erg low voel en alleen maar op bed lig, mezelf in slaap huil. Er zijn momenten dat ik mijn tranen niet kan beheersen en op de grond val, hyperventilerend en niet in staat om mezelf te beheersen. Op sommige momenten in de week voel ik me zo ellendig. Alleen devotionele liederen en hymnes lijken in staat mij te troosten en me de kracht terug te geven om mezelf bij elkaar te rapen, goede maaltijden te bereiden en te werken, alsof dat slechte moment niet bestond.

Als het gaat om vertrouwen, heb ik wat grote lessen te leren. Ik zie graag het goede in mensen en als empaat zie ik dingen vanuit verschillende invalshoeken, wat er soms voor zorgt dat ik signalen bagetelliseer terwijl ik op ze had moeten reageren. Maar het positieve eraan is: ik leer ervan. Ik denk dat India het beste land is om aan mijn balans te werken, vanwege de grote diversiteit in mensen, culturen, natuurlijke gewoontes en ervaringen. Mijn Indiase vrienden drukken me wel op het hart dat ik van iedereen afstand moet bewaren en als ik eerlijk ben, komt dat overeen met mijn persoonlijke behoeften op dit moment. Ik heb gewoon een pauze nodig van alles en iedereen, zodat ik mijn gevoelens en emoties kan uitvogelen en de verbinding met mezelf kan herstellen. Aangezien ik ook een nieuw gevoel ervaar: boosheid. Iets dat ik vooral in India ervaar, en wanneer ik het voel, is het erg intens.

Tot nu toe is het een interessante zelfontdekkingsreis in India. Ik lijk me eindelijk de grootste lessen in mijn leven te realiseren. Ik begin weer een gezonde routine te krijgen en mijn leefwijze komt in balans. Ik weet niet waar mijn reis me naartoe zal brengen, maar ik begin het doel van de gebeurtenissen en het feit dat ik hier ben eindelijk te begrijpen en vooral te voelen. Ik denk dat ik zelfs ben begonnen het proces leuk te vinden. Ik bedoel: hey, ik ben vrienden aan het worden met gezonde & smaakvolle maaltijden, na 28 jaar! Ik ben weer begonnen te schrijven en websites te maken en ik begin zelfs te genieten van mijn eigen gezelschap. Nu begrijp ik eindelijk waarom mijn personal coach en vriendin zeiden: “Dit is vooruitgang, schat.”

/0 Reacties/door

Leren genieten van eten, voor het eerst in 28 jaar!

Sinds kleins af aan had ik een soort “haat-liefdeverhouding” met eten. Snacks en tapas gingen prima, maar tegen maaltijden zat ik meestal echt aan te hikken. Ik kon een uur of langer doen over een kleine portie en ik genoot nooit echt van het eten van maaltijden.

Het was meer dat het “moest” (brandstof voor het lichaam), anders zou ik eerlijk gezegd niet eten. Wel vond ik het altijd leuk om lekker eten voor anderen klaar te maken. Ik hou van koken & bakken en de Indiase keuken is mijn favoriet. Toch kon ik vanwege mijn haat-liefdeverhouding met eten ook niet optimaal genieten van het koken & bakken.

Hier in India is dat veranderd. De coronatijd heeft me gedwongen om – hoe goedkoop tiffin services ook zijn in India – zelf mijn eten klaar te maken. Dat begon met redelijk simpel eten als gekookte aardappelen, geroerbakte sperziebonen en gegrilde tofu. Medegasten van de hostel vroegen me continu hoe ik zo smakeloos kon eten.

“Waar straf je jezelf voor?” kreeg ik steeds te horen. De vragen en opmerkingen van de mensen om me heen hebben een zeer therapeutische impact op mij gehad, want ik besefte steeds meer dat ik het eten van maaltijden inderdaad als een straf zag. Ik strafte mezelf nog steeds voor onder andere de drie jaren dat ik als tiener tegen mijn bewustzijn in vis, vlees en eieren heb gegeten.

De mensen om me heen waren erg zorgzaam en begonnen zelfs voor mij te koken. Langzaam aan begon ik te wennen aan de smaken van allerlei soorten groente en kruiden. Een persoon had door dat ik snacks makkelijker at dan maaltijden en als ik dan een dip had en/of even geen zin had om een maaltijd te eten, dan bestelde hij pakoda’s (mijn favoriete snacks) voor mij en gaf hij dat in een kom aan mij, zodat ik in ieder geval iets at.

Uiteindelijk begon ik de maaltijden lekker te vinden en ervan te genieten. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het ook wel helpt als mensen om je heen je in de watten leggen en je niets laten doen. Als enige vrouw hier werd ik erg verwend en het eten werd speciaal voor mij superlekker klaargemaakt, zodat ik zou leren genieten van het eten van maaltijden en uit mijn reguliere dips kwam. De coronatijd maakte immers emotioneel veel los.

Toen ik begon te genieten van de maaltijden besloot ik mee te kijken bij het koken. Zo leerde ik hoe Indiase ‘home cooking’ er zoal uit kan zien. Na de laatste lockdown begonnen meer mensen de hostel te verlaten en begon ik meer zelf te koken. Ik maakte gerechten klaar die ik nooit eerder heb klaargemaakt. Met succes, want ik vond het erg lekker en ook de enkele mensen om me heen, met wie ik het eten soms deelde.

Inmiddels ben ik het redelijk gewend om zelf te koken en geniet ik ervan om boodschappen te doen en eten klaar te maken. Ik leer ontzettend veel over het dagelijkse Indiase leven en huishouden. Ook kan ik vaak echt genieten van mijn zelfgemaakte maaltijden. ‘s Ochtends eet ik meestal poha, ‘s middags een eiwitrijk gerecht met roti en ‘s avonds een groentegerecht met rijst. Soms doe ik even gek en maak ik een kleine thali.

Vandaag ben ik van plan roti, rijst en een lekkere groentecurry te bereiden, met de kleuren van de Indiase vlag. Dus dat worden wortels, tofu en doperwten in een lekkere curry🇮🇳 Door de enorme regenbuien kunnen we geen vlag ophijsen en ook is koken moeilijk doordat de kelder, waar de keuken is, vol water zit. Toch maken we er natuurlijk het beste van😊

Freedom in the minds … Faith in the words … Pride in our souls … Let’s salute our beautiful nation😍 Jai Hind!🇮🇳

Fijne onafhankelijkheidsdag!

/0 Reacties/door

6 maanden in India: leven als een nomaad

Op 4 februari vertrok ik naar India, om hier te leven als een minimalistische nomaad. Ik wilde ervaren hoe het is om in India te wonen. Ook wilde ik het leven in het algemeen verkennen en aan mijn persoonlijke ontwikkeling werken, omdat ik het grootste deel van mijn leven workaholic ben geweest.

Verder wilde ik ontdekken waar ik thuis hoor, omdat ik – ook al ben ik een 5e generatie Indiër geboren en opgegroeid in Nederland – me altijd sterk verbonden heb gevoeld met India en heel weinig met Nederland of andere landen in de wereld. Mijn vorige backpackreizen in India zorgden er alleen maar voor dat ik me meer thuis voelde in India.

In de laatste paar maanden is niets gegaan zoals ik had gepland (door de COVID-19-situatie), maar ik heb erg veel geleerd over het dagelijkse leven in India, in ieder geval in Mumbai en Pune, waar ik dit keer voornamelijk heb verbleven. Het omgaan met lokale inwoners, binnenlandse reizigers en andere nomaden heeft mij veel geleerd, bijvoorbeeld over hoe dingen in India werken, wat ‘jugaads’ (flexibele oplossingen om problemen op te lossen met beperkte middelen), dagelijks koken en het managen van een Indiaas huishouden.

Helaas heb ik veel dingen op de harde manier moeten leren, aangezien sommige mensen het blijkbaar nodig vonden om mij lastig te vallen, te stalken, bestelen of op te lichten tijdens mijn verblijf. Zelfs sommige mannelijke leden van de Indiase backpackersgroep waar ik medebeheerder van ben, hebben mij lastig gevallen (geen zorgen; ze zitten nu niet meer in de groep), een van de redenen dat ik minder actief werd in de groep en überhaupt met bloggen. Een gozer kwam zelfs bij de PG (Paying Guest, een veelvoorkomend type accommodatie) waar ik verbleef (geen idee hoe hij wist dat ik daar verbleef), terwijl ik duidelijk had gezegd dat ik hem niet wil ontmoeten.

Men zegt vaak dat uitdagingen je sterker maken, dus laten we hopen op het beste. Ik ben in ieder geval hersteld van de ondervoeding en de meeste oplichters en mensen met dubbele gezichten zijn nu uit mijn zicht. Ik haal mijn boodschappen, bereid mijn eten, maak mijn kamer schoon en werk als een freelance communicatieadviseur, ondernemerscoach en ghostwriter. Voor Indiase klanten werken is uitdagend (een heel andere mindset en werkcultuur + de meeste mensen die ik ontmoet, zijn erg gierig, willen snel grote resultaten zien, gratis en zonder inspanningen vanuit hun kant), maar ik leer ongetwijfeld veel van deze ervaringen.

Hoewel ik nog steeds emotioneel aan het herstellen ben van de ervaringen met mensen die slechte bedoelingen hadden (het had erg slecht en vies kunnen aflopen), voel ik me gezegend om in India te zijn en hier te verblijven. Het voelt gewoon als thuis, zoveel meer dan welke woning ik ook in Nederland heb gehad. Ook voelt het alsof al deze uitdagingen me uiteindelijk alleen maar sterker zullen maken. Het voelt alsof ik nu gewoon in het juiste land ben, en in de juiste leefstijl😊 Het is fijn om als nomaad te leven, omdat je verschillende soorten mensen ontmoet en het leven in het land vanuit verschillende oogpunten kunt bekijken.

Veel mensen kunnen niet geloven dat ik van buiten India kom en ik ben blij dat de meeste mensen me als een gewone Indiër behandelen en niet als een NRI (non-resident Indian) of buitenlander. Het maakt dingen minder “awkward”, ik krijg minder ongewenste aandacht en ik ben in staat het dagelijkse leven in India op een betere manier te verkennen. Hier in mijn eentje leven als een nomaad en jonge vrouw roept zeker wat vraagtekens op. Veel Indiërs vinden dat het beter is als ik terugga naar Nederland of in India trouw en ergens in India ga wonen met mijn man (“zamana kharaab hai” – het is een slechte wereld). Ze bieden zelfs aan om een geschikte levenspartner voor mij te zoeken hahaha.

Over een paar weken is het tijd om Pune te verlaten en naar een andere bestemming te gaan. Ik ben hier sinds 23 februari en nu heb ik het gevoel dat het hoog tijd is om verder te gaan en het leven in een andere plaats te verkennen. Ik moet zeggen dat ik verlang naar een ayurvedische behandeling, wat frisse lucht en fysieke oefening. Nou kijken of ik een nieuwe plaats kan vinden in deze gekke COVID-19-tijden.

/0 Reacties/door