Er is iets met Dharamshala…..

Sommige plaatsen nemen een speciaal plekje in je hart in en roepen mooie herinneringen op. Voor mij is zo’n plaats Dharamshala. Ik weet niet waarom, maar elke keer als ik daar naartoe ga, breng ik er meer dagen door dan ik gepland had. Alsof iets niet wil dat ik wegga.

Elke keer dat ik in Dharamshala ben, vergeet ik dat er zoiets bestaat als tijd, dagen en uren.. Ik voel me zo verbonden met de natuur en mezelf, alsof iets mijn geest en ziel aan het voeden is, en me zegt dat het oké is om de verbinding te verdiepen en mezelf toe te staan om me naar het licht toe te keren. “Geef je eraan over; je bent nu veilig.”

Het is een plek waar ik tot rust kom, een plaats van ontspanning. Hoewel ik daar ook een traumatische ervaring heb gehad, voelde het ook als een plaats waar ik daadwerkelijk aan het helen was. Elke keer dat ik in Dharamshala ben, ontmoet ik de meest prachtige mensen. Ze zijn zo fijn en vredevol. Ik voelde me zo welkom en de vibraties van vriendelijkheid en compassie gaven me een nog veiliger gevoel dan ik ooit op Aarde heb gehad.

Tegelijkertijd voelde ik veel worstelingen. Ik denk dat het de ultieme worsteling was tussen mijn persoonlijke behoeften en mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Ik voelde me bang voor die verbinding. Wat als ik mezelf zou verliezen? Wat als ik nooit terug zou komen? Wat als ik hier voor de rest van mijn leven zou blijven? Ik dacht aan mijn familie en verantwoordelijkheden naar mijn ouders, die in Nederland wonen. Hoe kon ik zo zelfzuchtig zijn om alleen aan mezelf te denken? Dus beide keren heb ik Dharamshala abrupt verlaten.

Nu roept de plaats me opnieuw. In maart heb ik een 10-daagse vipassana gedaan en elke dag kwamen deze plaats, de valleien en bepaalde personen van deze plaats in mijn meditatie. Je zult het niet geloven, maar toen ik thuis kwam en mijn Facebook opende, had een van ze mij zelfs een vriendschapsverzoek gestuurd (kun je nagaan: na zoveel maanden niet in contact te zijn geweest..). Was het een teken? In het begin voelde ik me verheugd, maar toen begon ik weer bang te worden. Wat als ik mezelf zou verliezen? Wat als ik een verkeerde beslissing zou nemen?

Sinds die tijd is mijn vertrek naar India alleen maar meer en meer aan het vertragen geweest. Ik zou in mei naar India vertrekken, maar nu zijn de omstandigheden zo geworden, dat ik pas op z’n vroegst eind september zal kunnen vertrekken. Nu weet ik niet wat er met me aan de hand is. Die valleien, die herinneringen, die plaatsen, die ervaringen… Ze blijven maar in mijn gedachten komen. Het geeft me zo’n rusteloos gevoel. Wanneer ik ook probeer te rusten, blijven die flashbacks mij achtervolgen. Dezer dagen slaap ik zó licht en krijg ik geen goede rust. Wat gebeurt er met me?

Gisteren was ik bij de sportschool en er was niemand in de fitnessruimte. Ik voelde me zo rusteloos, dat ik het uit wilde schreeuwen: “Wat is er met Dharamshala?!” Ik denk dat er maar één manier is om daarachter te komen…..