De afgelopen twee weken was ik op vakantie in het buitenland. Het was een land met zon, zee en historische bezienswaardigheden, maar ‘s nachts plenste het en klonk er donder alsof ik me in een oorlogsland bevond. Het was een bijzondere ervaring, die mij erg heeft geïnspireerd.
Zonder echt na te denken, kwamen er zomaar ideeën in me op over wat het betekende. Bijzondere ideeën die niet uit mijn hoofd leken te komen, maar die op die momenten door mijn hart werden ervaren. Terwijl het licht en de warmte van de zon mij overdag energie gaf, mij ontspande en al mijn gedachten wegnam, leek de regen deze vervolgens weg te spoelen en plaats te maken voor vernieuwing. De enorme donder die daarop volgde, leek te zeggen dat mijn onderbewuste mij iets heel belangrijks te vertellen had. Ineens kwam ik tot rust en zat ik helemaal lekker in mijn vel. Terwijl ik gestrest van de werkdrukte mijn vakantie inging, leek de natuur mij helemaal te hebben ontladen, in positieve zin. Ik voelde me haast alsof ik aan het mediteren was.
Het is bijzonder hoe een natuurlijke omgeving je tot rust kan brengen en zo kan inspireren. Sinds ik terug ben, ben ik de natuur dan ook nog meer gaan waarderen. Als ik eenden zie, heb ik zin om de hele dag naar ze te kijken. Als ik zonlicht zie, heb ik zin om er de hele dag in te blijven. Als het regent, ren ik niet meer naar een afdakje. Het gevoel dat ik nu heb, is zo mooi, en niet in woorden te beschrijven. Komt het door mijn meditatieoefeningen? Door de mantra’s die ik dagelijks reciteer? Of doordat het de maand Shraavana is? Ik weet het niet. En eerlijk gezegd boeit het me ook niet. Het gevoel is zo mooi om te ervaren, dat ik er geen moment van wil missen door erover na te denken. Ik wil ‘s nachts ook niet meer slapen dan nodig is, zodat ik de dag kan plukken. Ik besef me, meer dan voorheen, dat het leven te kort is om er niet van te genieten…
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!