Als jonge vrouw ben ik op een leeftijd beland dat mij bij elke familiegelegenheid wordt gevraagd wanneer ik ga trouwen. Dat gedoe begon al op mijn zestiende, “omdat ik de oudste kleindochter van mijn nana en nani ben”. Zeker sinds ik zo actief met de stichting bezig ben, op mijn eigen vrijheid ben gesteld, vegetariër ben en later veganist ben geworden, merk ik dat mijn familieleden bang zijn dat ik geen matchende partner vind. Sommige familieleden doen er zelfs zo dramatisch over, dat ze denken dat ik niet gelukkig kan zijn zonder partner. En ik? Ik ben er totaal niet mee bezig.
Volgens de maatstaf van de maatschappij zou ik me nu doodongelukkig moeten voelen. Allerlei mensen die ik misschien drie keer per jaar zie willen zich op de een of andere manier met mijn leven bemoeien. Ze willen ook vooral graag iets vinden van mij en schromen niet om me dat te zeggen. “Je bent goed bezig hoor voor de maatschappij, maar niemand gaat met je willen zijn als je zo door blijft gaan met die stichting van je.” “Veganist?! Waar vinden we nu een Hindoestaanse veganist voor je??” “Met jouw manier van leven zul je nooit een partner vinden. Je zult toch van je ideeën af moeten stappen.” Vroeger kon ik me ontzettend ergeren aan dit soort opmerkingen, maar tegenwoordig kan ik er erg om lachen. Ik vind het bijzonder dat velen denken dat ik gelukkig kan zijn als ik mijn geloof, principes, identiteit en leefwijze opgeef om mijn leven te kunnen doorbrengen met een wildvreemde man.
Begrijp me niet verkeerd hoor. Dat “huisje, boompje, beestje” is vast leuk en aardig. Er zullen ongetwijfeld ook veel mensen gelukkig zijn door in dit patroon te leven en aan de standaarden van de maatschappij te voldoen. Maar voor mij hoeft dat allemaal niet, en zeker niet ten koste van mezelf. Ik heb geen partner of kinderen nodig om gelukkig te zijn. Ik heb veel meer behoefte aan tijd en aandacht voor mezelf, mijn eigen ontwikkeling en genieten van het leven zoals dat komt. Rust nemen, tot jezelf komen en genieten van je eigen gezelschap betekent niet dat je je leven en geluk op stop zet. Het betekent gewoon dat je je leven respecteert en accepteert zoals het komt, dat je tevreden bent met wie je bent en wat je van het universum mag ontvangen. Ik kies er liever voor om mijn geluk en leven niet afhankelijk te stellen van een ander of iets dat buiten mij staat. De afgelopen jaren heb ik zoveel getwist met mijn leven, dat ik op een gegeven moment heb besloten om gewoon het leven te plukken. Als ik ooit doodga, wil ik lachend kunnen terugkijken op mijn leven en kunnen zeggen: “Ik ben mezelf gebleven, ik heb geleefd en ik heb genoten.”
En wie weet wil ik uiteindelijk zelf wel in het hokje “huisje, boompje, beestje” passen. Maar dat zie ik wel als het op mijn pad komt en ik er zelf aan toe ben…
Je schrijft goed van je af in je blogs, zoals deze. Kan me voorstellen dat ze ook helpen eea op een rijtje te kunnen zetten voor jezelf. Dat lukt je naar mijn idee ook aardig. Je eigen sva-dharma volgen is het allerbelangrijkste en niet van een ander.
Zeker! Schrijven helpt mij mijn kompas uit te balanceren 🙂