Ingenieur, advocaat, arts of loser?

Wat is het toch met die Hindoestaanse ouderen? Altijd maar dat geroep dat je als Hindoestaan ingenieur, econoom, arts of advocaat moet worden. Volgens mij heeft elke Hindoestaanse jongere deze druk wel gevoeld. Zo ook ik.

Ik heb VMBO gedaan, maar dat vond mijn familie onvoldoende. Met VMBO en MBO kun je niet eens je brood verdienen, zeiden ze. Dus ik heb daarna HAVO gedaan. Dat bleek maar net acceptabel; VWO was de norm. Elke nauta en elke verjaardag weer hetzelfde gepronk van ouderen wiens kind of kleinkind “superieur” waren. Man, wat ergerde ik me eraan! Maar de druk was hoog en ik moest het dus doen. Uiteindelijk toch VWO bereikt, maar twee keer blijven zitten. Toen ik de tweede keer thuiskwam met dit slechte nieuws kreeg ik meteen de volle laag. Ze deden alsof ik met een jongen naar bed was geweest ofzo.

Als je uitgaat van de verwachtingen van Hindoestaanse families, dan hebben veel Hindoestaanse jongeren het gemaakt. Maar er zijn ook zoveel meer jongeren verkeerd terecht gekomen.

Waarom moeten we allemaal perfect zijn? Waarom kun je alleen door academische titels te verwerven, succesvol worden? Waarom word je de grond in geboord als het mislukt? Waarom ben je een mislukking als je een keer valt?

Zolang deze prestatiedruk bestaat, zullen jongeren het slechte pad op gaan. Mensen, red ze! Voorkomen is beter dan genezen. Het is nog niet te laat. Mieter ze in de prullenbak, die waanideeën over succesvol zijn en word a.u.b. een ware ouder! Je kind heeft er niets aan als je hem/haar de grond in boort als hij/zij is gevallen. Til hem/haar op en steun hem/haar. Loop niet voor hem/haar, maar naast, en wees een vriend(in)!