Een tweeling, nog ongeboren in moeders schoot… Vraagt de een: “Geloof jij in een leven na de geboorte?” “Natuurlijk,” zegt de ander. “Er moet iets zijn. Misschien is ons bestaan hier niet meer dan een voorbereiding op het leven na de geboorte.”
> “Flauwekul!” zegt de een weer. “Er is geen leven na de geboorte. Hoe stel jij je dat dan voor?”
< “Ik weet het niet precies, maar ik stel heel veel licht voor. En wij zullen lopen met eigen voeten en eten met eigen mond…”
> “Wat een onzin: zelf lopen en eten! Hoe kom je erbij? Voor lopen is er hier geen plek en voor eten hebben wij de navelstreng”
<“Die is wel heel erg kort. Dat kan toch niet alles zijn! Ik ben ervan overtuigd dat er na de geboorte iets heel nieuws begint, iets wat wij gewoon niet kennen!”
>”Maar er is nog niemand teruggekeerd na de geboorte. Het leven eindigt hier in deze smalle, donkere omgeving.”
<“Ik weet niet precies hoe het leven na de geboorte zal zijn, maar we zullen er zeker onze moeder ontmoeten en zij zal voor ons zorgen.”
> “Een moeder? Geloof jij in een moeder? En waar is volgens jou die moeder dan?”
< “Overal om ons heen natuurlijk. Zonder haar zouden wij er niet zijn.”
> “Ik geloof er niets van! Ik heb nog nooit een moeder gezien, dus bestaat ze niet!”
> “Misschien is ze niet te zien. Maar zo nu en dan, wanneer wij helemaal stil zijn, kan ik haar horen zingen en voel ik haar hand onze wereld strelen. Volgens mij begint het leven pas na de geboorte.”
(Bron: een oud verhaal, naar men zegt afkomstig van Ignatius van Loyola)
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!