Los van de rat race, maar wat nu?

Ken je dat gevoel dat je helemaal vast zit? Dat je niet meer weet wat je eigenlijk ècht wilt met je leven?
Ik denk dat ik nu op zo’n punt ben beland…..

In 2018 zei ik vaste arbeidscontract op. Het was me allemaal teveel geworden. Ik was het zat om geleefd te worden, zat van die politiek binnen het bedrijf, zat om dat drukke & eentonige leventje te leiden, zat om alleen maar te leven om te werken en rekeningen te betalen… Opstaan, asana’s, mediteren, koken, ontbijten, werken, lunchen, werken, studeren, eten, sporten, e-mails beantwoorden, telefonische gesprekken voeren (HindoeDharma.nl), slapen en herhaal. In het weekend boodschappen doen en aan HindoeDharma.nl werken. Als ik geluk had, had er iemand tijd om af te spreken en anders zat ik te bankhangen, een boek te lezen, artikelen te schrijven, te facebooken of een film of serie te kijken (Dice Media was haast mijn vaste zondagsbesteding).

Drie maanden in de Indiase Himalaya’s gereisd en erachter gekomen wat ik in ieder geval níet meer wilde. Teruggekomen, mijn appartementje anders ingericht, gekleurde verf op de muren (dankzij mijn ouders), een grote bezem door mijn spullen, werken aan een minimalistische leefstijl…. Uiteindelijk zat ik daar dan. Frisse energie, wat nieuwe zelfstandige opdrachten aangenomen, online cursussen opgestart, mensen gaan coachen. Toch bleek na een paar maanden dat dit het toch niet was. Mijn lichaam en geest protesteerden steeds weer en in een gesprek met een psycholoog bleek dat ik me eigenlijk heel eenzaam voelde en nog veel te maken had met onverwerkte bagage uit het verleden. Nu ik weinig meer werkte en nauwelijks wat leuks om handen had, kwam de klap van al die jaren en merkte ik dat ik in een gat belandde.

Ook zo’n spirituele reis in India doet heel veel met je. Het heeft bij mij zoveel losgemaakt, dat ik flink wat had om aan te werken toen ik eenmaal terug was. Ik besloot daaraan toe te geven en ruimte te maken om aan mezelf te werken. Dat was lastig, want de financiële druk in Nederland is best groot als je weinig werkt en niet in aanmerking komt voor sociale toeslagen. Dat betekende voor mij dat ik mijn vaste lasten omlaag moest brengen om mijn doel te bereiken. Ik ben toen zó minimalistisch gaan leven, dat ik bijna geen geld meer uitgaf. Ik droeg liever 6 lagen kleding dan dat ik mijn verwarming aanzette (mijn woning was erg slecht geïsoleerd). Afwassen met koud water, douchen met een emmertje lauw water, 20 keer nadenken voordat ik nieuwe kleding of spullen kocht, sada khana eten (bijna elke dag daal, bhaat, tarkari, chapati)…

Op die manier bracht ik mijn primaire vaste lasten nog verder omlaag. Het was geen pretje om zo te leven, maar dan had ik in elk geval geld over om professionele hulp in te schakelen, in therapie te gaan en met acupunctuur actief aan mijn gezondheid te werken. Dit alles zonder fulltime te werken, want anders zou ik geen tijd en ruimte voor mezelf hebben, om alles te kunnen verwerken en echt goed aan mezelf te kunnen werken. Natuurlijk moest ik vaker van mijn spaargeld snoepen en het was alles behalve makkelijk. Maar ik heb er geen spijt van dat ik mezelf op prioriteit nummer 1 heb gezet.

Inmiddels ben ik op een punt beland dat ik heel veel dingen een plek heb kunnen geven. Mijn gezondheid herstelt, ik heb wat meer energie en ben langzaam & voorzichtig weer begonnen met bewegen. Ik merk wel dat ik erg moet oppassen dat ik niet teveel wil en doe, want er gebeurt innerlijk nog erg veel en het verwerkingsproces kost aardig wat energie. Ondertussen voel ik de spanning, want het afsluiten van één fase betekent ook het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Dat maakt mij soms wel angstig.

Wat als ik straks volledig hersteld ben? Wat als ik weer energie heb? Wat wordt mijn volgende stap? De angsten en zorgen beginnen me nu wel aardig te bekruipen. Twee jaar geleden heb ik mezelf losgemaakt van de rat race om vrij te kunnen zijn en aan mezelf te kunnen werken. Maar eigenlijk voel ik me nog helemaal niet klaar om de volgende stap te nemen. Ik weet wat ik níet wil, maar wat wil ik dan wèl? Hoe kom ik daarachter? Soms vraag ik mezelf zelfs af of ik, een persoon die altijd alleen maar het studeren, werken, HindoeDharma.nl en een grote emotionele rugzak heeft gekend, ooit een ander leven zal kúnnen leiden?

Hoewel ik vaak de opmerking krijg hoe ‘stoer’, ‘sterk’ en ‘moedig’ ik ben, heb ook ik mijn twijfels, angsten en onzekerheden. Natuurlijk vind ik veel dingen die ik doe en heb gedaan ontzettend leuk en gaaf, maar ondertussen is het zeker niet makkelijk om zulke knopen door te hakken. Ik vind deze fase van mijn leven eerlijk gezegd best eng.

Voor het eerst in mijn leven weet ik niet waar ik over 5 jaar wil staan. En dat is best een angstig idee voor een vrouw van (bijna) 28. Iedereen heeft het over ‘een biologische klok die doortikt’ en ik zit nog uit te vogelen hoe ik mijn richting moet bepalen. Ik heb flink wat ideeën en plannen over dingen die me leuk lijken om te doen. Ik weet waar ik me de komende tijd mee bezig wil houden, namelijk mijn persoonlijke ontwikkeling. Maar de richting van mijn leven; daar heb ik geen flauw idee van. Wordt het huisje-boompje-beestje, mijn oude carrière, een nieuwe carrière, een vrij leven, een mix van alles…..?? Ik heb geen flauw idee wat er op mijn pad zal komen.

Het wordt weer een spannend avontuur…..