Shopaholic

Je weet het, en elke keer beloof je jezelf het niet meer te doen. “Nooit meer,” zeg je tegen jezelf. Maar dan komt dat duiveltje ineens weer op je schouder zitten, een aantrekkelijk stemmetje dat zegt dat het helemaal niet erg is om even naar de Haagse Markt te gaan.

Je hebt niets nodig. “Je gaat toch alleen maar kijken?” knipoogt het rode mannetje naar me. De Haagse Markt vermijden als je op de Paul Krugerlaan bent om een pakje wierook te kopen gaat ook wel erg ver. Nee, ik hoef mezelf niet te straffen. Ik kan me heus wel beheersen.

Na twee minuutjes nadenken bel ik dan twee vriendinnen en als ze er zijn, ga ik lekker de Haagse Markt op. Niets bijzonders, gewoon even gezellig langs de kraampjes lopen. Ik heb mijn kast al goed bekeken, en ook de vele kledingstukken die ik nooit draag. Ik ga gewoon even voor een gezellige middag.

Inmiddels zijn de vriendinnen er en lopen we naar de Haagse Markt. We zijn al vijf kraampjes langs gelopen en ik heb nog steeds niets gekocht. Ja, ik heb in mijn hoofd wel gediscussieerd met het engeltje en duiveltje op mijn schouders, maar het engeltje won telkens. Het gaat nog goed.

Maar ja, dan gebeurt het. Ik loop langs die ene grote kledingkraam en zie heel veel mooie kleding hangen. Juist die jurkjes en truitjes waar ik maandenlang niet naar heb gezocht, hangen daar aan het rek.

Ze zijn zo mooi, zo ontzettend “me”! En ze zijn ook nog eens allemaal precies in mijn maat. Ik twijfel, maar zie dat mijn vriendinnen al kleding aan het uitzoeken zijn. “Kijk deze dan, Ranjita, dit is echt iets voor jou!” Nu sta ik voor een groot dilemma. Het feit dat mijn kledingkast vol zit met kleding die ik nooit draag, maakt nu even niets uit. Het gaat om deze mooie exemplaren.

Nee, ik heb het mezelf beloofd. Ik zou tenminste drie weken niets kopen. “Belofte is belofte,” zegt het engeltje op mijn linkerschouder. Ja, maar was het eigenlijk wel een belofte? Het duiveltje antwoordt: “Tuurlijk niet, het was een voornemen en voornemens hoeven niet per se uit te komen!” Het engeltje en duiveltje gaan in discussie met elkaar en ik raak helemaal de kluts kwijt.

Ach, kan mij het wat schelen! Ik pak de kleding die ik wilde en loop snel naar de kraamhouder. “40 euro alsjeblieft,” zegt hij. Ik reken ze af en tevreden sta ik buiten de kraam. Wat ben ik blij met mijn jurkje en tuniek. Alleen, zou het niet leuk zijn om die ene leuke paar schoenen en die skinnyjeans erbij te nemen?