Je eigen leven leiden, klinkt simpel; de deur door en je bent er! Maar nee, zo gaat het niet. Zoveel mensen leven het leven van iemand anders. Als het niet je ouders zijn, dan is het wel je familie die je probeert te sturen. Voor veel jongeren is het de grootste tragedie die je kan overkomen, zo ook voor mij.
Ken je dat? Je hebt dromen en wensen, een beeld van een ideaal leven en een ideale toekomst, maar je kunt er niet naar leven omdat je ouders en/of familieleden lopen te klagen en je tegenhouden. Bij sommige ouders gaat het alleen maar om studeren en een goede baan. Een social life, daar denken ze niet aan. Zo ken ik meerdere voorbeelden van (vooral Hindoestaanse) ouders die hun kind in huis opsluiten en ze hun social life ontnemen. Leren leren leren en goede cijfers halen, daar gaat het de meeste ouderen om. Even ontspannen en de hort op met vrienden en vriendinnen? Of vrijwilligerswerk doen door bijvoorbeeld in een organisatie te zitten? Ambitieus zijn en je naast je studie bezighouden met diverse activiteiten? Nee, dat mag niet. STUDEREN is de norm.
Ik kan me soms zo ergeren als ik de verhalen van verschillende jongeren hoor of lees. Ik ken zeker twintig jongeren die hun social life wordt ontnomen. De jeugd is juist de tijd waarin je hoort te genieten en ambities horen daar nu eenmaal bij! Maar zagen de ouders dit maar in.
Waarom klampen veel ouders zich vast aan hun eigen ideaalbeeld en kijken ze niet naar wat hun kind wil? Waarom schrikken de ambities van de jongeren ze af? Waarom behandelen ze hun kind als kastplantje? Waarom ontnemen ze hun kind het recht om zich te ontplooien? Kreeg ik maar antwoord…
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!