Het is inmiddels anderhalve maand geleden dat ik op Schiphol landde. Ik weet het gevoel nog goed. Mijn hoofd zweefde nog ergens in de zevende hemel, ik had volop energie en ik was ongeduldig om naar huis te gaan en mijn nieuwe leven te starten, want zo voelde het… Alsof ik herboren was.
Maar langzaam aan kwam mijn hoofd steeds meer terug van het zweven en begon ik vooral veel onrust en verwarring te voelen. Ik besefte niet waar ik eigenlijk was: “Oke, ik ben terug, maar is dit nu een droom of realiteit?” Met het vliegtuig was ik inmiddels allang geland in Nederland, maar mijn hoofd, geest en gevoel hadden veel tijd nodig gehad om goed te landen.
Ondertussen waren er allerlei leuke ontwikkelingen in mijn omgeving. Hoogzwangere vriendinnen, babyshowers, kraamvisites, een huwelijk, verjaardagen, housewarmings, mensen die willen afspreken… Prachtig, maar ook voelde het zo onwerkelijk, alsof het allemaal een droom was, of een roze wolk waarin ik leefde.
Wat ook erg onwerkelijk voelde, was mijn enorme vermoeidheid. In India heb ik zoveel trektochten in de bergen gedaan, vele avonturen beleefd en onverwachte gebeurtenissen meegemaakt. Ik was niet moe te krijgen. Maar sinds ik terug ben in Nederland, was ik continu moe en sliep ik zelfs door al mijn wekkers heen, soms tot wel 14 uur lang. Elk beetje was al snel teveel.
Het was enorm wennen. Het weer, het ritme, de mensen, de mentaliteit, het huishouden, verplichtingen, de drukte….. Op zich ben ik maar drie maanden weggeweest, wat niet opweegt tegen de bijna 27 jaar dat ik in Nederland woon, zou je denken. Maar het contrast met drie maanden vol vrijheid, prachtige plekken, overheerlijk eten en allerlei avonturen is enorm.
Ik had vooral veel moeite met opruimen, het huishouden en de discipline om te koken, iets lekkers te bedenken om te eten, goed te eten en drinken, naar yogalessen te gaan, dingen te doen en in beweging te blijven. Ik was ontzettend moe, wilde vooral slapen, had enorm heimwee en wilde alleen maar terug naar die prachtige plaatsen in de Himalaya.
Ik wilde naar Chandratal Lake, waar ik op 2 km afstand was en gewoon niet naartoe kon hiken omdat ik te ziek was geworden. Ik wilde een helikoptervlucht doen boven Rohtang Pass en de magische Himalaya van boven bekijken. Ik wilde naar Ladakh om te kamperen op die plek waar een scène uit 3 Idiots is opgenomen… (je begrijpt wel dat ik mijn volgende reis dus al heb gepland)
Na een paar weken besloot ik milder te zijn voor mezelf en mezelf de tijd te geven om rustig na te genieten, goed te landen, niet stil te zitten, me te focussen op weer starten met werken en het beste te halen uit het feit dat ik nu weer thuis ben. Dat viel niet altijd mee, want ik wilde (zoals gewoonlijk) veel meer doen dan ik aankon.
Maar uiteindelijk lukte het steeds meer om een focus te krijgen. Sinds een week heb ik mijn slaapritme terug, vandaag heb ik eindelijk twee goede, volle maaltijden gegeten (de eerste keer sinds ik terug ben), ik maak korte wandelingen, ben langzaam mijn eigen bedrijf aan het hervatten en ondertussen werk ik eraan om van mijn huis een thuis te maken.
De roze wolk herinneringen van India lijkt nu te vervagen en ik lijk nu eindelijk met beide benen op de (Nederlandse) grond te staan. De rust keert langzaam terug en ik begin weer te beseffen waar ik ben en wat er allemaal gaande is. Dit terugkomen voelt soms net als een innerlijke reis op zichzelf. Nog steeds kom ik mezelf regelmatig tegen. Maar nu trotseer ik alles met een lach en ben ik lief voor mezelf.
Ondertussen komen sinds vorige week de aanvragen voor janma kundali’s, persoonlijke ontwikkelingssessies, zakelijke sparringssessies, communicatieadvies en websites weer binnen. De signalen zijn duidelijk. Het is nu echt tijd om het werk te hervatten en te doen waar ik goed in ben. Maar het zal niet meer de hoofdmoot zijn; het leven is immers niet om te werken, maar om te leven!
Let the journey continue! #vanworkaholicnaarlifeaholic #lifeisgood#nubenikechtterug
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!