Mijn verhaal

Elke keer sta ik weer met mijn mond vol tanden als ik de vraag krijg: “Ranjita, hoe komt het dat je zoveel weet over de Hindoe Dharma?” Vaak vraag ik me af wat ik hierop moet antwoorden. Eerlijk gezegd heb ik nooit het idee gehad dat ik veel kennis heb van de Hindoe Dharma, nu nog steeds niet. Wat ik heb is slechts een druppel van een grote en diepe oceaan. Ik ben wel dagelijks bezig met het vergaren van kennis, maar ik ben me er nooit van bewust geweest dat ik ben gevorderd in dit proces. Vandaag sta ik er voor het eerst bij stil.

Van huis uit

Van huis uit heb ik het geloof altijd passief meegekregen. Net als vele andere hindoegezinnen houdt mijn familie zich aan rituelen en tradities waarvan zij de achtergrond vaak niet weten of niet kunnen uitleggen. Dit heeft me altijd teleurgesteld. Elke keer dat ik geen antwoord kreeg, kreeg ik weer een klein stukje extra wil om het te weten. Ik was een kind en was heel nieuwsgierig. Ik zag mijn moeder voor een rij beelden staan en bepaalde handelingen verrichten. Het offeren van een bloem, wat water, wat chandan, wat sindoor, wierook, een brandende diya… Fascinerend om te zien!

De brandende vraag

Maar altijd brandde de vraag in me: “Waarom doet mama dat?” En elke keer dat mama of nani mij geen antwoord kon geven, begon de vraag een stukje meer te branden. Meestal werd gezegd: “Ik heb het zo geleerd van mijn ouders” of “Je moet het geloof niet zo nauw nemen, want niet alles is uit te leggen; je moet het maar doen”. Ik voelde me er niet goed bij. Ik hield er immers niet van om dingen klakkeloos aan te nemen, ook al was ik best passief en niet kritisch.

Geen antwoorden

Thuis kreeg ik mijn antwoorden niet, noch gaven de pandits in onze familie uitleg. Er was maar één pandit die het wilde en kon uitleggen, pandit Madho. Maar ik was destijds pas 9 jaar en de pandit kwam alleen maar als we thuis puja hadden. De pandit was dus niet zo bereikbaar. En sinds de verhuizing naar Brabant zag ik hem niet meer.

De gedreven ik

Ik werd ouder en de vraag werd alsmaar brandender. Ik moest en zou weten wat al die rituelen en tradities inhouden. Ik was 14 en besloot op zoek te gaan. Dat viel niet mee. Ik woonde in een omgeving waar amper hindoes woonden, laat staan pandits of andere praktiserende hindoes. Maar gelukkig was het internet er. Google guru was geduldig. Op het internet zocht ik mijn antwoorden. Ik zag dat er pandits en andere praktiserende hindoes op het internet waren die de Dharma naar voren brachten met wetenschap en filosofie. Zij benaderden de Dharma met logica en dat trok mij ontzettend aan.

Het begin van het leerproces

Ik begon alle topics van de fora door te lezen. Vooral de posts van pandit Attry Ramdhani en Mahesh Bharatsingh trokken mij heel erg. Zij legden de onderwerpen zo duidelijk uit! Daarnaast waren er nog andere praktiserende hindoes op de fora van wie ik veel heb mogen leren. Zo maakte ik kennis met iemand die mij leerde dat niet alle pandits even betrouwbaar zijn. Hij leerde me alert te zijn en niet zomaar iedere pandit en hun uitleg te vertrouwen. Deze wijze kennis nam ik mee in mijn proces van kennisgaren.

Inspiratie

Ik ben vooral erg geïnspireerd door citaten van swami Vivekananda en swami Dayanand. Ook beluisterde ik weleens pravachans van groot geleerden op YouTube, die mij erg inspireerden. Maar van wie ik vooral ontzettend veel heb geleerd, zijn pandit Ashvan en Avish Jajairam. Ik denk dat ik anders een leek was gebleven.

Wijze lessen en een kritisch denkvermogen

Een paar maanden gingen voorbij en ik had erg veel geleerd van de informatie op de fora, maar het meeste leerde ik middels gesprekken en mailverkeer met de twee zeer geleerde pandits (destijds wist ik niet eens dat ze pandit waren; daar kwam ik ruim twee jaar later pas achter). Ik begon hierdoor actiever op zoek te gaan naar kennis en deze kennis ook toe te passen in mijn leven, om zo naar bewustzijn te streven. Door de wijze lessen die de pandits me meegaven begon ik kritischer om te gaan met het vergaren van kennis en niet meer zomaar dingen aan te nemen van elke willekeurige pandits. De ervaring leerde me dat lang niet alle pandits op één lijn zitten en als je vijf pandits dezelfde vraag stelde, je vijf verschillende antwoorden kreeg.

Na kennis komt bewustzijn

Om te werken aan mijn bewustzijn besloot ik een website te starten als opslagplaats voor de kennis, zodat ik deze kon delen met mijn medemens en zij er feedback op konden geven. Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik me de waarde van de Hindoe Dharma naar mijn eigen tevredenheid realiseerde. Zelfs na ruim drie jaar de website te onderhouden en mijn kennis met mensen te delen ben ik niet tevreden over kennis en mijn zelfrealisatie. Mijn visie is dat er nog heel veel te leren en realiseren valt. Studie in de Hindoe Dharma is immers zo groot en diep, dat we er nooit in zullen voltooien.

Het proces is zo steeds verder gegaan. Ik ben me steeds meer gaan bezighouden met de Hindoe Dharma en het vergaren van kennis erover. De website kreeg steeds meer bezoekers en zo kreeg ik nog meer inspiratie.

Dit is mijn verhaal

Zo ben ik er geleidelijk in ingetrokken. Mijn hart en ziel werden verbonden met de Hindoe Dharma en met de website. Dat alles heeft mij gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben.