Verscholen achter een masker

Dagelijks heb ik contact met vele medejongeren van 12 t/m 22 jaar die spiritueel willen gaan leven. We hebben een soort praatgroep die eens in de twee à drie weken op MSN bijeenkomt om elkaars ervaringen en problemen te delen. Maar er is één onderwerp waar we het elke keer wel weer over hebben: ouders versus de spirituele ontwikkeling van hun kind.

Dit onderwerp behandelen we al zeker twee jaar. Toch komt er geen einde aan; het blijft nog altijd actueel. Vele jongeren, zoals wij, hebben de wens om spiritueel te gaan leven. Helaas zijn de meeste ouders hiertegen. Bij de eerste stap, vegetarisme, worden vele jongeren al gestopt.

De meesten van ons wonen nog thuis, en komen uit een familie die niet veel waarde hecht aan de Dharma. Hoe wij zo gelovig zijn geworden, blijft een strikvraag. Maar goed. In het begin hebben we de meningen van onze ouders en omgeving gepeild. De conclusie was dat ze er totaal niet open voor stonden. Sommigen van ons (onder wie ook ik) waren koppig en dreven hun zin door. Helaas mondde dit uit op ruzie met de omgeving. We moesten dus wel een compromis sluiten, en dat hield in dat we slechts drie dagen in de week vegetarisch konden zijn. Jullie weten wel hoe het bij Hindoestanen gaat: ‘Vaders wil is wet’. Dus accepteren moest wel.

We hebben voor 42,9% onze zin gekregen, maar toch zijn we niet tevreden. Dagelijks hebben we een groot schuldgevoel van binnen. Vier dagen in de week eten we dierlijke producten en offeren we dus onrein voedsel aan Bhagavaan, en slechts twee of drie dagen in de week offeren we een kommetje bhog aan Hem. Erg hypocriet dus, en dat geeft ons een heel rot gevoel.

Vegetarisme en Dharma zijn immers twee dingen die je maken tot de persoon die je bent. Ze bepalen je ware ik! Belemmering in deze twee wegen, betekent dus dat je je als iemand anders moet voordoen dan je werkelijk bent. En dat is natuurlijk heel vervelend. Je wordt immers niet geaccepteerd voor wie je bent. Dat geeft veel pijn. Pijn, en tegelijkertijd schuldgevoel om het feit dat je dierenlijken en potentiële embryo’s aan Bhagavaan offert. Dit terwijl je weet dat je eigenlijk zondes pleegt. Het toenemende schuldgevoel brengt allerlei rare gedachten met zich mee. Jezelf pijnigen, weglopen van huis, zelfmoord plegen… Je hoofd wordt gewoon gevuld met dit soort nare gedachten! Iedere keer als je dat vlees op je bord ziet liggen, spoken ze weer door je hoofd. Je flipt van zulke gedachten en gevoelens. Maar toch blijven die nare emoties je volgen. Het lijkt wel alsof ze je martelen! Bewust of onbewust ga je minder eten en minder slapen. Hierdoor functioneer je minder goed in je sociale leven en begin je je langzaam aan als een levend lijk te voelen.

Dit klinkt misschien overdreven, maar dat is het zeker niet. Nee, ik maak deze verschijnselen zelf mee en weet dus waarover ik praat. Dagelijks verstop ik mijn ware gevoelens en gedachten, om mijn omgeving tevreden te stellen. Niet alleen ik, maar ook vele andere jongeren ondergaan dit. Die lach is er alleen om het stille verdriet te verbergen. Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar weinig mensen zullen begrijpen wat er werkelijk achter zo’n masker zit. Daarom blijf ik liever een gesloten boek. Al val ik soms spontaan open. Soms moet je dingen opofferen om de harmonie te bewaren. En soms moet je door pijn gaan voor vreugde voor je dierbaren.