Zoek het wij-gevoel!

Mijn naam is Anieroedh en ik woon al dertig jaar in Nederland. Ik werd geboren in Suriname toen het nog een kolonie was van Nederland, maar ben opgegroeid in Haarlem. Veel Hindoestanen in Nederland reizen regelmatig naar Suriname om hun familie op te zoeken, zo ook ik. Als ik naar Suriname ga, kom ik tot rust. Het geeft me een voldaan gevoel. Anderzijds is het zeer betreurend dat de Surinaamse mentaliteit nog altijd hetzelfde is gebleven.

Het lijkt alsof Suriname stil is blijven staan, terwijl de rest van de wereld zich in een ontwikkeling bevindt. Het ziet ernaar uit dat in Suriname het wij-gevoel opnieuw tot leven gewekt moet worden. Surinamers zijn laks, in tegenstelling tot de snelle ontwikkelingen in de wereld.

Als ik naar Suriname ga, ga ik niet als Hindoestaan, maar als Hindoe. Net als andere Hindoes reis ik graag naar landen als Suriname, India en Mauritius, landen waar de Hindoecultuur duidelijk te voelen is door de migratie die vroeger heeft plaatsgevonden. Bewust of onbewust gaan we op zoek naar onze roots, naar ons fundament, naar onze Dharm. Maar we vergeten dat God en Dharm niet plaatsgevonden zijn. Het is niet noodzakelijk dat je ze in een bedevaartsoord vindt of aan de oever van de Ganga of Yamuna. Sterker nog: het kan zo zijn dat anderen ze daar wel vinden, maar jij niet! Zoals Krishna ons leert en grote zielen als swami Vivekananda en swami Dayananda hebben verkondigd: “God zit in ieder levend wezen, incusief jouzelf.”

Helaas zien mensen deze grootheid niet in. Ze leren liever iets van andere culturen dan van hun eigen cultuur. Aan de andere kant is dat ook niet raar. Binnenshuis gelden soms immers nog die oude, en soms verstikkende, Hindoestaanse normen en waarden, terwijl buitenshuis van ze wordt verwacht dat ze actief en progressief zijn, en alles verklaren. Buitenshuis worden ze geconfronteerd met hele andere aspecten van cultuur, normen en waarden. Daar staan onze jongeren – maar ook volwassenen – dan met hun mond vol tanden! Thuis wordt hun mond gesnoeid door het Hindoestaanse MKB (“Manay kaa boli?”) en buitenshuis wordt hun mond gesnoeid door het Nederlandse MKB (“moet kunnen bespreken”). Het is niet voor niets dat er zoveel Hindoestaanse jongeren zijn die zelfmoord plegen of willen plegen!

Mensen kijken naar de buitenwereld, maar kijk ook eens een keer naar je innerlijk, dan zul je zien wat voor schade je eigenlijk aanricht!

Als er een pooja of sanskar thuis is, dan reciteert de pandit in naam van de yajamaans: “Maatru devo bhava, pitru devo bhava, aachaarya devo bhava, athiti devo bhava” (ik zal de moeder als God zien, de vader als God zien, de leraar/guru als God zien, de gast als God zien) en dan delen wij yajamaans prasad en panchaamrit uit aan onze familie en vrienden. Maar als er een dorstige, hongerige bedelaar voor de deur staat, dan sturen we hem weg zonder ook maar een druppel water te schenken. Waar zijn we mee bezig, broeders en zussen?

We zitten te janken als we vallen, maar hebben wij weleens een gevallen persoon omhoog getild? We gaan naar de mandir en doen pooja en aarti, maar hebben we weleens onze eigen vader en moeder gediend? We gaan naar satsangs en luisteren naar de pravachans, maar hebben we ooit naar onze medemens geluisterd, ze gerespecteerd en genadigd? We doneren zoveel en doen jap tap (chanten en ascese), maar hebben we ooit een hongerige vreemde eten gegeven? We gaan naar Kaashi, Haridvaar, Mathura, Kedarnath enzovoorts, baden in de Ganga, Yamuna en Sarasvatee. We wassen zo ons lichaam, maar hebben we ooit ons innerlijk gewassen? Als we onze eigen ouders niet eens kunnen dienen, waarom gaan we dan naar teertha’s (heilige plaatsen) om verlossing te krijgen?

Broeders en zusters, laten we nobel zijn, laten we mens worden, laten we tijdens onze zoektocht vooral niet vergeten om een nieuwe wij te zoeken. Niet “ikke ikke ikke en de rest kan stikken”, want vergeet niet: Als we stikken, doen we het samen!

P.S. Ik weet dat deze rubriek “Your Story” heet, maar in deze is mijn verhaal hetzelfde als die van u. Het gaat om WIJ, niet om jij of ik.